Waardevol werk

Sinds afgelopen jaar werkt de 32-jarige Mathijs Weijnen samen met zijn vader in de huisartsenpraktijk aan de Maaslandlaan, gelegen naast het huis waar hij als kind opgroeide. Toch antwoordt hij stellig “nee” op de vraag of hij zelf ook altijd al huisarts wilde worden.

Huisarts in spé

Na het VWO twijfelde Mathijs tussen Bouwkunde en Geneeskunde, maar koos vanwege de kredietcrisis toch voor dat laatste. “Helaas werd ik uitgeloot en daarom ben ik eerst een jaar Biomedische Wetenschappen gaan studeren. Het volgende jaar werd ik gelukkig wel ingeloot.” De studie beviel hem goed en Mathijs betrapte zichzelf erop dat hij meer en meer nadacht over een mogelijke toekomst als huisarts. “Uiteindelijk heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt en ben ik de bijpassende keuzestages gaan volgen. Mijn scriptie schreef ik bij de Vakgroep Huisartsgeneeskunde en ik liep stage bij verschillende praktijken. Nadat ik de zesjarige opleiding succesvol afgerond had, begon ik aan de huisartsopleiding in Eindhoven. Daar leerde ik, onder andere door de theorie over vakinhoudelijke gesprekstechnieken, consulten met patiënten en de analyse van opnames van die consulten, hoe het bestaan van een huisarts er in de praktijk uitziet. Dat beviel me uitstekend en was voor mij de bevestiging dat ik de juiste keuze gemaakt had!”

Beweging in de praktijk

Na drie jaar had Mathijs de opleiding doorlopen en mocht hij zich officieel huisarts noemen. Enthousiast vertelt hij over die periode: “Ik begon als zzp’er in de regio Tilburg, waar ik als waarnemend arts veel ervaring opdeed in verschillende praktijken. Daarnaast verving ik zo nu en dan bij mijn vader.” In 2023 vestigden Mathijs en zijn vriendin zich in Weert. Het aantal dagen dat hij hier werkte nam toe en in 2024 trad hij officieel toe tot de praktijk van zijn vader. Daar is hij nu drie dagen in de week te vinden. Ook werkt hij nog een dag bij huisarts Baake op de Biest.

Mathijs heeft het vak van huisarts door de jaren heen zien veranderen. “Mensen verwachten meer van de zorg en het contact is laagdrempeliger geworden. Belangrijk is dat er wederzijds respect blijft en dat er vertrouwen is in de kennis en kunde van professionals. Daarnaast heeft de digitalisering een vlucht genomen. Mensen hebben het steeds drukker. Om onze dienstverlening flexibeler te maken, bieden wij bijvoorbeeld de mogelijkheid om online foto’s door te kunnen sturen of waardes in te kunnen zien. Zo hoeft niet iedereen altijd naar de praktijk te komen.”

Mensenwerk

Ondanks alle ontwikkelingen geeft Mathijs aan dat het persoonlijke contact nooit verloren zal gaan. “Als huisarts ben je niet alleen diagnosticerend bezig. Het sociale aspect speelt een zeer grote rol. Je werkt met mensen van diverse pluimage en iedereen is even belangrijk. Het is mooi om te zien dat er van sommige families zelfs verschillende generaties in onze praktijk komen. Voor mij is het erg belangrijk dat ik mijn patiënten steeds beter leer kennen. De kern van mijn vak zit hem namelijk in de samenwerking mét mensen. Naast het geven van goede uitleg, probeer ik ervoor te zorgen dat ze vertrouwen op hun eigen kunnen en, waar nodig, ben ik er voor geruststelling of troost. Natuurlijk maak ik heftige dingen mee, maar daar kies je nu eenmaal voor in dit vak. Je ziet tenslotte alle fases van een mensenleven. Van de blijdschap bij kersverse ouders tot het contact met een rouwende familie bij een sterfgeval. Ik ben dankbaar dat ik van betekenis kan zijn bij deze waardevolle momenten.”

‘Familiebedrijf’

Nu er twee huisartsen in de praktijk zijn gevestigd, is de locatie aan huis wat aan de krappe kant geworden. “Én”, zo lacht Mathijs, “een van mijn zussen zal ons na haar studie ook nog eens komen vergezellen. Met het oog op de toekomst is het dan ook de bedoeling dat we verhuizen naar de bijgebouwen en de toren van kasteel Nijenborgh (gelegen naast het stadspark, red.).”
Drie leden uit een gezin die huisarts zijn, is natuurlijk vrij uniek. Dat kan toch haast geen toeval zijn?

Toch weerlegt Mathijs dit: “Eigenlijk is alles heel organisch gelopen. Mijn ouders hebben hun vier kinderen allemaal de vrijheid gegeven om zich te ontwikkelen in de door hun gewenste richting. Zelfs toen ik eenmaal huisarts werd, is er nooit gestuurd op het werken in of overnemen van de praktijk. Dat ik nu mijn droombaan mag uitoefenen samen met mijn vader is een hoofdstuk met een gouden rand in mijn levensverhaal!”