NORMVERVAGING

– Grote incidenten –

Limburg ging heel onrustig het nieuwe jaar in!

De jaarwisseling is dit jaar wel héél onrustig verlopen. Politie, brandweer en ambulancezorg spreken hun zorgen uit over de toekomst. Zo kan het niet langer!

“Er werd volop geknald in heel Limburg. In Zuid-Limburg had de brandweer het drukker dan andere jaarwisselingen met het blussen van autobranden. In Maastricht, Heerlen, Born en Landgraaf gingen in totaal zeven auto’s in vlammen op. Ook in Ittervoort moest een autobrand worden geblust. Verder moest de brandweer in heel Limburg enkele tientallen keren uitrukken voor containers, prullenbakken en ander straatmeubilair dat in brand vloog!”

Het cursief gedrukte in bovenstaande tekst is letterlijk overgenomen uit De Limburger van 2 januari 2021. Alleen was de kop toen:

– Geen grote incidenten –

Limburg gaat rustig het nieuwe jaar in

Normvervaging heet dat. En hoe komt dat?
Afgezet tegen wat verwacht werd en wat er in de rest van het land gebeurde, viel het in Limburg mee. Er zijn hooguit nog enkele agenten bespuugd en uitgescholden toen enkele kleinere illegale feesten werden beëindigd. 

We hebben allemaal de beelden gezien van enorme explosies in de randstad. Jongeren die brandweerlieden belaagden en vuurwerk naar ME’ers gooiden. Van handhaven was geen sprake, hooguit proberen het een beetje in de hand te houden. Maar met opgerekte grenzen is de sterke arm van het gezag een armzalig slap armpje geworden en de harde hand zo zacht als boter. Dan loopt ‘het’ nooit uit de hand. Wel onze normen en waarden, die glippen ons door de vingers.

En wat hebben we toch veel begrip voor rellende jongeren, blokkerende boeren, waanzinnige virusontkenners, heethoofdige voetbalsupporters, tot geweld aanzettende complotdenkers, op hun pik getrapte milieu- en dierenactivisten en salafistische- of bijbelbelt geloofsextremisten. Overal duiken ze op, de aandachtzieke mafkezen en ander gespuis. ‘Feiten zijn ook maar meningen!’ ‘Onze jeugd wordt ons afgenomen!’ ‘Ik doe niet meer mee!’ ‘Ik zal je doodslaan, vieze kankermongool.’ In praatprogramma’s wordt geprobeerd het te verklaren en te begrijpen waardoor tolerantiegrenzen verder worden opgerekt. 

Maar die houding leidt tot méér excessen van de kant van die licht ontvlambare minderheidsgroepen die met hun agressieve verongelijktheid de meerderheid steeds meer angst aanjaagt. Zelfs cabaretiers durven er geen grappen meer over te maken. Er is altijd wel iemand die er aanstoot aan neemt, zich beledigd voelt of te weinig respect ervaart en vindt dat hij het recht dan in eigen hand mag nemen. Een docent die nog ergens een tekening van de profeet heeft hangen wordt de keel doorgesneden. 
En wij buigen mee. Een aflevering van Fawlty Towers uit de jaren zeventig wordt van de buis gehaald. Het bijna honderddertig jaar oude standbeeld van Jan Pieterszoon Coen in Hoorn moet weg!

Een grote meerderheid laat zich ringeloren door nare groepjes van bedenkelijk allooi. In plaats van ze te pamperen zouden we dit op de richel van het toelaatbare dansende tuig, slechts gehuld in een luier, een week lang in moeten zetten bij de plantsoenendienst van de stad waarin ze zich misdragen hebben.

Moet de middeleeuwse schandpaal dan weer ingevoerd worden? Af en toe komt die gedachte inderdaad bij mij op. Maar ik durf het hier niet op te schrijven want dan roep ik de scheldpartijen, bedreigingen en geweldplegingen over mezelf af. En dan heeft u als lid van de gegijzelde meerderheid daar weer begrip voor: ‘Hij vroeg er eigenlijk zelf wel een beetje om.’

Ik heb in mijn jeugd wel eens een draai om mijn oren gekregen van de meester en voor straf op mijn knieën een uur in de hoek gezeten. Niemand die het voor mij opnam of begrip had voor míjn kant van het verhaal. En maar goed ook! Ik was waarschijnlijk voor galg en rad opgegroeid.