10 maart 2020 | Auteur: Désiré Kappert
Gezonde mensen hebben zoveel wensen, zieke mensen maar één.
Lies Bocken zorgt al 56 jaar voor anderen.
Op 23 december jl. kreeg Lies Bocken (74) een telefoontje van haar teamleidster van zorgcentrum St. Joseph. Haar arbeidscontract bij Land van Horne werd verlengd en omgezet naar ‘onbepaalde tijd’. De boodschap maakt dat Lies moet huilen omdat haar wens uitkomt. “Blijven werken bij al die lieve bewoners, collega’s en families waar ik mee te maken heb. Dit is mijn passie, dit is mijn droom”, licht de energieke Lies toe. Een verhaal van een bijzonder mens.
Positiviteit
Ik heb met Lies Bocken afgesproken bij haar thuis. Al bij de ontvangst komt haar energie over me heen en is ze een en al spraakzaamheid en positiviteit. “Zorgen voor een ander met heel je hart, je ziel en zaligheid, daar doe ik het voor”, vertelt Lies al vrij snel. Al op 16-jarige leeftijd begon ze in het Weerter ziekenhuis en startte al snel met de opleiding verpleegkundige. In de twintig jaren die volgden, werkte ze op diverse afdelingen en met veel specialisten. Tot ze in 1984 overstapte naar verpleeghuis Martinus waar ze zich zeker op haar plaats voelde. “Je werkt met dementerenden maar ook met somatische patiënten (psychisch in orde, maar lichamelijk ziek). Ik was 22 jaar nachthoofd van 220 cliënten op zeven afdelingen. Hier draai je samen met anderen zeven nachtdiensten. Ik was de schakel tussen de verpleeghuisartsen en de verpleegkundigen in de nachtdienst. Je moet goed plannen, prioriteiten stellen en, waar nodig, hulp bieden.
Warme deken
In 2006, op haar zestigste, komt ze in aanmerking voor prepensioen, maar Lies kiest voor het voortzetten van haar werkzaamheden. Ze heeft tijd, is gezond en gedreven en doet niets liever dan zorgen voor andere mensen. Lies: “Dat zorgzame zit er heel erg in. Bij mijn vader thuis hadden ze 15 kinderen waarvan drie missionaris en twee non zijn. Het zorgende zit waarschijnlijk in ons DNA. Ik reis veel en zie graag andere culturen. Zo ben ik in Kenia, India en Kameroen geweest en het hoogtepunt was een reis die ik met mijn dochters Judith en Claire maakte naar Calcutta waar we het graf van Moeder Teresa hebben bezocht. Zij was een katholieke zuster, stichteres van de Missionarissen van Naastenliefde en Nobelprijswinnares voor de Vrede. Daar voelden wij alle drie een ‘warme deken’ over ons heen komen en beseften dat er niets mooiers bestaat dan zorgen voor een ander.”
Doorwerken na pensioen
“Ik werd 67 en ‘moest’ met pensioen. Dat is een wettelijke regeling. Daarop heb ik via een uitzendbureau opnieuw uren kunnen maken bij Land van Horne. Na enkele jaren in de thuiszorg en in diverse verpleeghuizen kreeg ik in 2015 weer een arbeidscontract. Op papier voor 4 uur maar in de praktijk werden dat er veel meer. Ik was de ‘gatenvuller’, de vervanger. In 2015 kon ik beginnen bij zorgcentrum St. Joseph in Nederweert. Een prachtige werkplek met geweldige bewoners waar ik voor mag werken.”
Lies is erg te spreken over haar werkgever Land van Horne, waar ze inmiddels 36 jaar in dienst is. “Het bedrijf zet zich echt in voor haar medewerkers en heeft veel oog voor de aandacht en de zorg voor de cliënten. Ze hebben me gevraagd om ambassadeur te zijn voor de campagne ‘werken in de zorg’. Ik werk nu bijna 57 jaar in dit vak en doe het uit liefde. Ik wil jongeren dan ook enthousiasmeren en stimuleren om dit mooie vak uit te gaan oefenen. Want je krijgt er zoveel voor terug.”
Dankbaar gezond te zijn
Op 1 april a.s. zou haar tijdelijke contract aflopen. Dit gegeven maakte Lies bezorgd en verdrietig dat ze haar werk niet meer voort zou mogen zetten. Maar door de organisatie wordt per 1 april haar tijdelijke contract omgezet in wederom een vast contract en mag Lies op haar 74e gewoon blijven. “Ik was zo blij en emotioneel tegelijk. Dankbaar dat ik door kan. Want zeg nou, wie krijgt er op zijn 74e nu nog een nieuw vast contract. Ik wil doorgaan zolang ik het fysiek en mentaal aan kan. Ben momenteel gezond en erg energiek en geniet zo van het werk en onze bewoners. Ik kan mijn know how overdragen op de volgende generatie. Ben wel een pietje precies en spreek ze vooral aan op omgangsvormen. Een van de belangrijkste zaken in het leven is respect. Voor alles en iedereen om je heen.
Of ze nu anders zijn of in jouw ogen minder… toon respect. Want wat je geeft, krijg je ook terug. En zo is het ook in mijn werk in de zorg…ik geef veel maar krijg het tienvoudige terug. Ik ben blij dat ik dit nog kan doen en zo lang het kan en nodig is blijf ik het doen…”
