Een onmisbaar hulpmiddel

Vogels hebben altijd mijn aandacht getrokken. Toen ik nog in Weert woonde liep ik als 10-jarig jongetje al met een verrekijker rond het groen van de sportvelden van Sint Louis. Met mijn verrekijker observeerde ik vogels, bracht ze op naam en noteerde ik ze in een boekje.
In de loop van de jaren is het vogels kijken behoorlijk ‘uit de hand gelopen’. Vogels kijken werd vogels onderzoeken. Dat betekent ruim voor zonsopgang het veld in, want in de eerste ochtenduren is de activiteit het grootst. Vooral op zondagmorgen als Nederweert grotendeels slaapt en er amper verkeer is, is het echt genieten. Een prachtige zonsopkomst met een explosie aan vogelgeluiden is indrukwekkend.

De verrekijker is een onmisbaar hulpmiddel. Ik ben inmiddels aan mijn derde toe, veel beter en lichter dan de zware kijkers van vroeger. Bij de grote vennen in Nederweert is zwaarder geschut nodig en komt een telescoop goed van pas. Voor veel mensen lijkt het of je steeds dezelfde soorten en aantallen ziet. Dertig jaar onderzoek heeft mij geleerd dat de vogelbevolking in zowel natuurgebieden als in het cultuurland razendsnel verandert; positief en negatief.

Het ‘vogelen’ is niet altijd een feest en soms best pittig. Na een gure ochtend ben je blij als je thuis bent en enorme zwermen muggen kunnen je vanaf eind april behoorlijk terroriseren; dan vraag ik me wel eens af: waar zijn we eigenlijk mee bezig? Aan de andere kant: het weegt niet op tegen deze geweldige hobby.

Thijs Loven, Nederweert

Tips voor deze rubriek? Mail de redacteur, Mathilde Dominikowski – dominikowski@hlvw.nl