Dion Huiberts: ‘Niet iedereen is zoals je denkt dat ze zijn’

Deze maand een portret van Dion Huiberts. Wie? Dion Huiberts, die fotograaf met zijn hanenkam. Oh die! Bijzonder dat veel mensen iemand herkennen aan zijn of haar opvallende verschijning. Dat geldt zeker voor Dion. Al jaren wordt hij aangesproken op zijn uiterlijk. En dat is niet altijd even positief. Een kennismaking met deze rustige maar gedreven Wieërter jong.

Een afspraak maken met Dion (32) is lastig. Zijn agenda is erg vol door de drukte in zijn eigen bedrijf. Als fotograaf/videomaker wordt hij veel gevraagd en daarnaast is hij met tal van zaken bezig die tijdrovend zijn. Maar op een vroege zondagochtend spraken we hem in zijn gezellige woning aan de Kerkstraat in Weert

Je bent geboren op de Graswinkel in Weert, maar je spreekt geen Wieërter dialect. Wi-j keumptj det?

“Nou, mijn moeder is wel in Weert geboren maar mijn vader komt uit Leidschendam. Daarom spraken wij thuis geen dialect. Het feit dat ik niet in Weert naar de middelbare school ging, hielp daar ook niet aan mee. Ik heb een zus die twee jaar jonger is dan ik. We groeiden op in een warm en respectvol gezin. Mijn moeder werkt al jaren in de tandartspraktijk van Bas Hengeveld en mijn vader heeft jarenlang gewerkt in het lab van een vleesverwerker. Hij is nu wetenschappelijk preperator op de Universiteit Maastricht waar hij ook doceert aan verpleegkundigen in opleiding en hij bereidt de lessen voor geneeskunde-studenten voor. Mijn ouders waren helder en duidelijk, maar ik kreeg ook alle ruimte om me te ontwikkelen en de vrijheid om mijn eigen leven te leiden. Altijd met de steun van thuis. Ik vond de Philips en het College te groot en ging daarom naar het kleinschalige AOC (nu Yuverta) in Nederweert. Al snel bleek dat dit ook niet mijn school was. Ik switchte naar de audiovisuele opleiding van SintLucas in Boxtel en Eindhoven. Dat sloot aan bij mijn passie. Al vanaf jonge leeftijd liep ik vaak rond met de fotocamera van mijn vader en trok ik er soms uren op uit om bijzondere foto’s te maken. Ik was ook enthousiaste skateboarder en ik maakte van mijn skatende vrienden de vetste actiefoto’s. Op SintLucas was ik op mijn plek. Ik rondde de opleiding met ‘glans’ af en ik wist dat ik hier mijn beroep van wilde maken.”

Wat was je voor een jongen in je puberteit?

“In mijn opvoeding gold striktheid en discipline, wat een perfect match voor me was. Zoals veel jongeren op die leeftijd wilde ik het leven en de wereld ontdekken. Dat ging soms gepaard met afzetten en je eigen weg zoeken. Maar ik was zeker niet recalcitrant, eigenlijk best volgzaam. Mijn ouders gaven me ook erg veel vertrouwen en vrijheid. Zo gingen mijn vrienden en ik op 14-15-jarige leeftijd ‘s zomers gewoon met een busverbinding naar Zeeland omdat daar een vette skatebaan was. Ik verdiende mijn geld in die tijd met een paar krantenwijken en een aanvullende studiebeurs. Later werkte ik op zaterdag als glazenwasser, wat lekker bijverdiende. Hiervan kocht ik mijn eerste laptop om grafische programma’s goed te leren. Later kocht ik camera’s en lenzen die ik voor kleine opdrachten kon gebruiken.

Thuis kregen we alle ruimte. Zolang je maar eerlijk en open was. Daarom waren mijn ouders ook erg verbaasd en best wel teleurgesteld dat ik op 15-jarige leeftijd mijn eerste tattoo liet zetten. Dat had ik niet overlegd. Het was eigenlijk vrij onschuldig, vond ik. Op de vingers van mijn linkerhand had ik de tekens van een kaartspel laten zetten: ruiten, schoppen, klaveren enz. In die tijd kaartte ik veel met mijn opa en ik vond het gewoon leuk. Mijn ouders niet zo! Maar het bleef niet bij die ene tattoo. Inmiddels staan mijn armen en mijn rug bijna vol. Maar niet in mijn nek, hals of gezicht. Alles met een betekenis of een verhaal. Enkele tattoos zijn gezet door mijn vriendin Milanne die haar eigen tattoo-studio heeft en zeer vakkundig en precies is. Dat sluit wel aan bij mij. Afgelopen jaar hebben we een ruimte achter ons huis omgebouwd en daar heeft zij nu haar eigen werkplek. Milanne is de liefde van mijn leven en met de komst van ons zoontje Jace, vier jaar geleden, is ons gezin compleet.”

Je wist op de middelbare school dus al wat je wilde worden. Dat kreeg ook al vrij snel gestalte. Je had al vroeg je eigen bedrijf?

“Ja, ik was 21 toen ik begon. Twee jaar eerder had ik met mijn vriend Erik een heuse drone gebouwd. Dat ding kon maar liefst 11 kg dragen en die zijn we gaan inzetten voor luchtfotografie wat in die tijd nog echt in de kinderschoenen stond. Wij waren een van de eersten die dit aanboden. Hier hebben we dan ook veel opdrachten uitgehaald. In mijn bedrijf ben ik erg allround. Ik doe luchtfotografie, (tegenwoordig uiteraard met een zeer moderne drone), maar ook architectuur-fotografie, portretten, productfotografie, bedrijfsvideo’s en ik richt me steeds meer op livestreams. Rechtstreekse registraties van bijvoorbeeld evenementen, maar laatst ook van de presentatie van de jaarcijfers van een groot internationaal bedrijf met veel vestigingen in het buitenland. Door middel van deze verbindingen via internet kan er overal ter wereld direct meegekeken worden. Ik heb geen personeel maar werk veel samen met collega’s. Samen hebben we ook aardig wat apparatuur gekocht zodat inhuren steeds minder nodig is. In de praktijk ben ik erg gedreven en soms perfectionistisch, ik ga er 100% voor. Tot bepaalde hoogte probeer ik te sturen maar ik ben zeker geen controlefreak en ik kan goed loslaten.

Omdat ik zelfstandig ben kan ik mijn eigen agenda beheren. Dat is vaak lastig want ik kan slecht ‘nee’ zeggen en ik wil de klanten meestal tegemoetkomen. Maar na de geboorte van ons zoontje heb ik wel besloten dat ik tijd voor hem vrijmaak. Zo heb ik elke week een dag geblokt zodat ik er voor hem en voor ons ben. Dat was een perfecte keuze. Hierin werd ik onlangs nog eens bevestigd toen ik een bedrijfsfilm maakten en de CEO van dat bedrijf me vertelde dat hij internationaal grote successen had geboekt maar schrok van het moment dat zijn kinderen het huis uitgingen en hij zich realiseerde dat hij ze te weinig gezien had. Waarop ik dacht: dat gaat mij niet gebeuren.”

Naast je drukke bedrijf en de tijd voor je gezin heb je ook nog ruimte voor hobby’s?

“Vroeger deed ik veel aan judo en reddingszwemmen, tegenwoordig sport ik nauwelijks meer. We wonen ruim zeven jaar in dit huis en we hebben in die jaren al veel (zelf) verbouwd. Ik ben niet superhandig maar kan alles wel voor een gedeelte. En als ik ergens aan begin moet het wel goed zijn. Dat kost dus ook tijd, maar de voldoening is wel groot. Mijn hobby’s zijn erg tijdrovend.
Soms denk ik wel eens dat ik te laat geboren ben. Ik heb namelijk een voorliefde voor oude spullen. Zo ben ik geïnteresseerd in analoge fotografie, heb enkele oude camera’s en wil ik graag een heuse donkere kamer inrichten om zelf foto’s te gaan ontwikkelen en af te drukken. Ik heb meerdere oude motoren en auto’s, waar ik graag aan sleutel en mee rijd. Hier in de garage staan twee VW-Kevers. Deze knap ik op samen met twee vrienden op en daar rijden we mee. Mijn dagelijkse auto is een Dodge Challenger, een heerlijke auto die speciaal geïmporteerd is. De wagen daarvoor was een Chevrolet Caprice uit 1978. Dat was een geweldig voertuig! Toch heb ik die weggedaan en kocht ik die Dodge. Het is de bedoeling dat ik de garage verbouw waar het sleutelen makkelijker gaat en de auto’s eenvoudiger in- en uitgereden kunnen worden. Deze hobby geeft me veel ontspanning.

Dat geldt ook voor muziek. Ik speel redelijk basgitaar. Tegenwoordig in de band Sanquin die inmiddels 10 jaar bestaat. De vorige band waar ik speelde (Puyn met het genre Nu-Metal) hield op te bestaan. En onder het motto ‘beter laat dan nooit’ komt hier in de komende weken nog een EP van uit die al sinds 2022 klaarligt.

Sanquin zocht een bassist, vandaar. We spelen een vorm van blues rock, subtiel en melodisch en we zijn actief met alleen eigen nummers waarvan er nu een aantal klaar zijn. Doelstelling is om op korte termijn voldoende eigen werk te hebben zodat we daar een uur mee kunnen vullen. Hier repeteren we wekelijks hard voor. En het leuke is dat ik, voor ik hier bassist werd, van enkele songs een videoclip heb mogen maken.

Nog een andere tijdrovende hobby is een passie-project dat ik in december vorig jaar met Bart Lijdsman ben begonnen. Onder de naam ‘Weet Je Dat Ook Weer’ hebben we een eigen YouTube- kanaal waar we allerlei informatieve documentaires voor maken. Bart doet de presentatie en ik het camerawerk waarna we samen de editing verzorgen. Dit project is (momenteel nog) onbetaald en kost alleen maar geld maar we willen hier op termijn wel een verdienmodel van maken. De eerste doelstelling is om veel kijkers aan ons kanaal te binden, daarna willen we de commerciële kansen gaan onderzoeken. We zijn redelijk op weg en krijgen veel reacties. Onlangs waren we zelfs genomineerd voor een ‘Televizier-ring, Online-videoseries’, wat we een hele eer vonden en waar we ook super trots op zijn.”

Bij het begin van dit verhaal gaven we aan dat veel mensen je kennen als ‘de fotograaf met die hanenkam’. Ik denk dat je sommige vragen over je haar wel honderden keren hebt gehoord.

“Klopt. Vragen als: Is het echt? Hoeveel gel gaat daar nou in? Slaap je er ook op? heb ik inderdaad al heel vaak gekregen. Dat is niet vervelend. Mensen zijn meestal verrast en verbaasd dat ik mijn haar zo heb. Vervelend zijn de negatieve reacties die het bij sommigen oproept. Ik word soms uitgescholden, nageroepen of er wordt kukelend geluid gemaakt. En zelfs ben ik een keer – zonder aanleiding – in elkaar geslagen omdat ik mijn haren zo heb en oorringen en piercings draag.
Ik doe het niet om me af te zetten, ik vind het mooi en wil anders zijn dan anderen. Een lichaam is voor mij ook een kunstobject dat versierd kan worden. Dat versterk ik door nagenoeg alleen maar zwarte kleren te dragen. Maar het is niet dat ik me aangetrokken of aangesloten voel bij een bepaalde groepering. Toch merk ik heel sterk dat het ook een soort van afschrikmechanisme aanwakkert. In het begin toen ik als fotograaf actief was en bijvoorbeeld in het gemeentehuis moest fotograferen vroegen wethouders achter mijn rug om ‘wat mot det jong heej’. En toen ik nog voor het glazenwassersbedrijf werkte ben ik een keer geweigerd door een klant, die wilde niet dat ik daar nog de ramen en het interieur kwam doen. Gelukkig bleef mijn werkgever achter me staan waardoor de opdrachtgever heeft ingebonden. Mijn opa heeft me in die tijd ook geld geboden om het af te scheren. ‘Dat is het beste voor iedereen’, gaf hij aan. Hij had het beste met me voor en wilde me beschermen voor meer negativiteit.

Gelukkig worden de negatieve reacties de laatste jaren steeds minder, blijkbaar zijn de mensen meer gewend geraakt aan uiterlijke ‘versieringen’. Je ziet ook het aantal personen met tattoos toenemen. Het kan ook dat mensen die me ontmoet hebben merken dat ik niets kwaads of verkeerds in gedrag en gedachten heb. Meestal is het een vooroordeel dat iemand met een hanenkam een kraker of een jatter is. Bij mij is het ook wel een beetje een statement, zo van: niet iedereen is zoals je denkt dat ze zijn. Maar mijn vriendin en ik vinden het mooi en het is gemakkelijk. En ja, ik ga er zo mee slapen en hoef er ‘s morgens niets aan te doen. Alleen als ik het gewassen heb en het slap langs mijn hoofd hangt ben ik enige tijd in de weer met een grote pot gel. En het is intussen mijn handelsmerk geworden en dat is ook wel leuk.”

Hoe is het voor je om papa te zijn?

“Bijzonder. We hebben lang getwijfeld of we een kindje wilden omdat we ons afvroegen of je in deze tijd wel een kindje ‘op de wereld moet zetten’. Maar we zijn superblij met Jace, hij verrijkt ons leven en we voeden hem op met veel liefde. Hij leert me ook relativeren en afschakelen. Ik ga namelijk goed als ik het heel druk heb en er stress is. Maar zo’n onschuldig kindje vraagt geen hectiek en drukte van je, die zorgt ervoor dat ik mijn balans aan het vinden ben en de echte Dion blijf.”