Busreis (2)

Noorwegen is adembenemend mooi: Ruige natuur, fjorden, watervallen en panoramische vergezichten. Een busreis met mensen uit alle windstreken van Nederland maakte het voor ons extra bijzonder.

Chauffeur Marco ontpopte zich als diskjockey van liedjes uit alle provincies van het reisgezelschap. Skik, Harry Slinger, Blöff, Imca Marina, The Cats, Bauer ze kwamen allemaal langs. Vrezend voor de lange Mexico-ooooo-uithalen van de Zangeres Zonder Naam wachtte ik op het moment dat Limburg aan de beurt was. Gelukkig werd het Rowwen Hèze.
Marco’s grappen kenden geen grenzen. Toen hij plotseling vrij heftig remde voor enkele schapen op de weg liet hij door de luidsprekers weten dat er ‘shoarmaáá’-ééé’ op de weg lag, waarbij hij van de langgerekte ‘aa’ vloeiend een ‘ee’ maakte.  Nou dat leidde tot grote hilariteit in de bus. Van de voortdurend op elkaar vittende ‘Lau en Tiny’- lookalikes (de echte namen kenden we niet) had Lou een gehoorprobleem: “Wat zegt-ie?”  “Dat er shoarma op de weg lag!” antwoordde zijn vrouw nors. “Shoarma?” “Ja shoarma!” reageerde zij nu nog chagrijniger. “Lulhannes!” was zijn reactie.

Vanwege de bijzondere gelijkenis werd een slanke, stijlvolle, altijd vriendelijke dame voor ons ‘Moeder van Dionne Stax’. Een vrouw met een achterwerk als een toeptafel stond voortdurend in de nauwe ruimte tussen ‘keukentje’ en toilet koffie in te schenken. Met haar enorme derrière blokkeerde ze doodleuk de toiletdeur waar een wanhopige ‘Moeder van Dionne Stax’ tot drie keer toe probeerde uit te komen. ‘Toeptafel’ duwde met haar bilpartij de deur gewoon weer dicht.
Ook bij iedere stop was zij het die als eerste richting damestoiletten holde. Toen ik haar een keer zonder te betalen onder de mechanische drietand door zag kruipen hoopte ik dat ze klem kwam te zitten. Als een uitbrekende neushoorn rukte ze zich echter door de roestvrijstalen buizen. 

Onder de vele markante types bevonden zich verder ‘Indiana Jones’, een irritante alles-beter-weter met leren hoed, een alleraardigs 83-jarig vrouwtje dat meestal zat te breien “om de kop leeg te maken”, en een onverstaanbaar murmelende Bromsnor met een stijve dichtbegroeide bovenlip. 

Maar de grappigste was toch die droogkloterige kippenboer uit Brabant. Toen we in Stavanger het indrukwekkende vikingmonument bezochten regende het pijpenstelen. Slechts enkele dapperen gingen de bus uit om een foto te maken. Zijn vrouw spoorde hem echter aan ook de bus te verlaten. Traag hees hij zich uit zijn stoel en slenterde richting deur. De eerste kletsnatte fotograaf keerde op dat moment alweer terug in de bus. Nog in het gangpad keerde de stoïcijnse Brabo om, “Ut was vurrèkemus mooi” en plofte weer in zijn stoel.
Het allerleukste voorval vond plaats op het hoogste punt van het Vigeland-beeldenpark in Oslo. Daar stond ik zwijgend met hem van het uitzicht te genieten toen ‘Indiana Jones’ ons toesprak: “Ik denk dat het jullie niet is opgevallen maar al die trappen hier in het park hebben allemaal achttien treden.”
Onverschillig draaide de kippenboer zich met koele blik naar mij, ”Zo … da’s nie best” en kuierde weg. De tranen liepen mij over de wangen. 

Ton

Reacties? Mail de redacteur, Ton Adriaens, mensendingenweert@gmail.com