60 jaarbij restaurant De Tos

Annie Knapen (81), viert dit jaar haar 60-jarig jubileum bij restaurant De Tos in Weert. Hard werken, altijd met veel plezier, gastvrij en een warme glimlach op haar gezicht: dat is Annie!

Poetsen, de bar draaien en helpen in het huishouden

Geboren aan de overkant van het spoor op de Schoorweg, solliciteerde Annie op 21-jarige leeftijd op de baan ‘Serveerster voor dag en nacht’. Haar nichtje Lies werkte bij De Tos en tipte haar. 
Restaurant De Tos aan de Roermondseweg in Weert is 65 jaar geleden opgericht door Tjeu en Toos Houben. Annie vertelt: “Het begon hier meer als een café waar mensen uit de buurt een drankje kwamen doen. Ik deed allerlei klusjes die nodig waren, poetsen, de bar en ik loste Toos en Tjeu af zodat zij bijvoorbeeld op zondagochtend naar de kerk konden gaan.”
Daarnaast hielp Annie ook mee in het huishouden: “Toen de dochters van Toos en Tjeu, May en Irma, nog klein waren en uit school kwamen, at ik met hun altijd een broodje met 2 knakworstjes en frietjes. En als de kinderen naar bed waren, ging ik weer in het café werken.”

Steeds meer chauffeurs

In de loop van de jaren begonnen steeds meer chauffeurs het restaurant te bezoeken. “Een balletje mayo, daar stond het hier om bekend”, herinnert Annie zich. “Verder stonden er een uitsmijter, soep, een kotelet of biefstuk met brood op het menu en gele of bruine pudding toe. Dat kon je zo onthouden, daar had je geen menukaart voor nodig”, lacht Annie. De openingstijden werden steeds vroeger, uiteindelijk zelfs om 5 uur ’s ochtends. “Op de bar lag dan een lijst met kentekens van de vrachtwagens klaar, hoe laat de chauffeurs op moesten.” Annie liep dan de vrachtwagens af om de chauffeurs met een tikje op het raam wakker te maken.

Een tweede thuis

Annie trouwde in 1969 met Jan Knapen en verhuisde naar Nederweert. Jan bracht haar dan ’s ochtends vroeg met de auto, in zijn pyjama, naar het restaurant en na haar dienst bracht baas Tjeu haar weer naar huis. Later haalde Annie zelf haar rijbewijs, waar ze nu nog altijd plezier van heeft. Inmiddels heeft Annie voor drie generaties van de familie Houben gewerkt en de vierde generatie heeft ook interesse in de zaak. Annie: “Ik vind dat geweldig. Ik heb hier en met de familie altijd heel fijn gewerkt, De Tos was als een tweede thuis voor mij.” En Jan? Die had er geen problemen mee dat Annie werkte. “Hij zei altijd al: ‘Ja, Annie komt eraan’ als ze belden om in te vallen. In die 60 jaar heb ik maar één keer verzuimd, dat ik niet kon werken. Ik moest toen geopereerd worden.”

Annie geniet nog steeds van haar werk bij De Tos, waar ze nu op de zaterdagavond en soms op de zondag- of op een doordeweekse avond helpt. “Het leukste van het werk? Alles eigenlijk, een praatje maken met de chauffeurs en nu ook met de gasten, vind ik heerlijk,” zegt ze. Ze brengt drank en eten rond en helpt met allerhande klusjes. Haar favoriete herinneringen over die 60 jaar zijn de simpele dingen: het ritme van het werken, de fijne band met Tjeu en de gezellige sfeer. Maar ook uitstapjes met vaste klanten naar Swartbroek of Weert kermis. In de 60 jaar die Annie hier werkt, zijn er wel wat veranderingen doorgevoerd. “Ik weet niet waar die 60 jaar zijn gebleven,” zegt ze. “De serre is aangebouwd en er kwam steeds wel een frisse wind door de zaak met een nieuwe generatie aan het roer. Je groeit erin mee.”
Haar man Jan is 11 jaar geleden helaas overleden. Het werk bij De Tos en de betrokkenheid bij de familie geeft haar nu een fijne invulling van de week.

Een onmisbare kracht

Annie is een onmisbare kracht. “Als er iets is en wij zijn er zelf niet, dan vragen we altijd of Annie komt,” geeft May Smeets aan. “Annie heeft zicht op wat er moet gebeuren en zij is het gezicht van De Tos als wij er niet zijn.” Annie beschouwt haar werk niet als werk, maar als een hobby. “Ik ben ’s avonds ook niet moe,” zegt ze. Met haar 81 jaar is Annie nog vlot en vitaal: “Laat mij maar stappen en draven”, is haar werkmotto.

Tjeu Houben overleed helaas veel te vroeg op 68-jarige leeftijd en wordt nog steeds gemist. Een foto van Tjeu hangt nog altijd in de zaak en ik weet zeker dat hij met een trots oog ‘van boven’ naar An kijkt (zoals hij haar altijd noemde) en op de drie generaties na hem die de zaak nu runnen.