‘Geluk bij een ongeluk’

In ons land heeft 1 op de 700 mensen MS. Deze chronische ziekte tast het centrale zenuwstelsel aan en er is helaas nog geen kans op volledige genezing. De 41-jarige Chaja Koster uit Weert kreeg 10 jaar geleden te horen dat de ziekte bij haar geconstateerd was. Het veranderde haar leven, maar zeker niet alleen in negatieve zin.

Zorgeloos in het zuiden

Chaja woont inmiddels alweer zes jaar in Weert, maar bracht haar jongere jaren door in Landgraaf en Kerkrade. “Als kind speelde ik graag buiten. Ik was vrij atletisch, maar de motivatie om écht te sporten had ik niet. Ik zweette niet graag”, biecht ze op. “Leren was ook niet mijn ding, maar uiteindelijk rondde ik de Mavo toch af met goede cijfers.” Daarna volgde Chaja een opleiding toerisme en recreatie, maar na enkele praktijkervaringen werd ze hier niet gelukkig van. Uiteindelijk verhuisde ze naar Roermond en ging bij het outletcentrum werken, waar ze haar draai vond en vijftien jaar lang leidinggevende functies vervulde.

Nooit meer de ‘oude’

Op een dag werd Chaja wakker en begon ze, zoals gebruikelijk, een liedje te neuriën. “In tegenstelling tot normaal haalde ik de toonhoogte echter niet. Ik voelde me futloos en op het werk zei een collega dat ik praatte alsof ik gedronken had. De linkerkant van mijn lichaam voelde vreemd aan, maar ik dacht dat dat wel over zou gaan. Helaas. De dagen erna voelde ik me steeds slechter.” Chaja besloot naar het ziekenhuis te gaan. “Daar werd onderzocht of ik een TIA had gehad. Dat bleek niet het geval. Wel moest ik een MRI-scan ondergaan, want ze dachten aan de ziekte van Lyme of MS.” Op 1 augustus 2014 moest ze voor de uitslag naar het ziekenhuis. “De neuroloog wond er geen doekjes om en ik kreeg de diagnose MS.” Haar wereld stortte in. “Ik dacht: dit was het, ik ga dood. Vervolgens belandde ik in de medische mallemolen”, verzucht ze. “Er werd geconstateerd dat de MS (gelukkig) alleen in mijn hersenen zit en het revalidatieproces werd opgestart.”

Van revalidant naar personal trainer

Chaja ging aan de slag met roeien, lopen en stabiliteitsoefeningen. “Ik vond het hartstikke leuk en dacht: Waarom heb ik dit vroeger nooit gedaan? Schijnbaar komt wijsheid echt met de jaren…”

Door de revalidatie leerde ze haar lichaam weer beter te gebruiken. “Wel werd me verteld dat mijn beperking binnen zeven jaar erger zou worden. Heftig nieuws, maar het was niet anders”, zegt ze resoluut.
Na een half jaar begon Chaja met fitness. “Het beviel me uitstekend, maar ik had nog steeds last van chronische vermoeidheid en pijn.” Tijdens de vele gesprekken die ze over haar ziekte voerde, raadde iemand Chaja aan naar een sportfysiotherapeut te gaan. “Waarom niet, dacht ik. Voor ik het wist, deed ik twee keer per week krachttraining. Daarbij moest ik hardop uitleggen welke oefening ik ging doen en waarop ik daarbij moest letten.” Na een tijdje kreeg ze verrassende feedback. De therapeut vond dat sporten echt bij haar paste en dat ze er iets mee moest gaan doen. “Het feit dat ik op dat moment in een loopbaantraject bij het UWV zat, was daarbij doorslaggevend. Ik hakte de knoop door en ging een fitnessopleiding volgen.”

Na acht maanden was Chaja klaar met de studie en ging ze werken als instructeur bij een fitnesscentrum. “Dit beviel me uitstekend, maar ik merkte dat ik meer verdieping in mijn werk zocht. Dit leidde tot een meer allround opleiding tot personal trainer, waarbij je niet alleen leert om mensen fysiek te trainen, maar ook bezig bent met herstel, balans en het mentale aspect. Dit was wat ik zocht!”

Chaja ging enthousiast aan de slag en na een jaar mocht ze zichzelf personal trainer noemen. “Vanaf dat moment heb ik niet meer achteromgekeken en heb ik me volledig toegelegd op de persoonlijke begeleiding van mensen.” Chaja schetst haar werkwijze: “Eerst wordt er een intake gedaan, waarbij we samen kijken naar hun doelen en hoe ze die kunnen bereiken. Daarna maak ik een trainingsschema en geef ik, indien gewenst, leefstijladvies en advies op het gebied van voeding. Ik haal er veel voldoening uit als ik zie hoe mensen het plezier in de sport vinden en hun doelen weten te bereiken. Wanneer mensen met een beperking zich melden voor personal training, worden deze trouwens steevast door collega’s naar mij doorverwezen. Ík ben tenslotte ervaringsdeskundige”, lacht ze met een grote knipoog.

Inmiddels gaat het goed met Chaja. Zo zegt ze: “Wat de toekomst gaat brengen, is onduidelijk. Maar de ziekte is nu dermate stabiel, dat ik niet periodiek gecontroleerd hoef te worden door de neuroloog. Mijn huisarts gaf bij een recente controle zelfs aan dat ik het lichaam van een sporter heb, niet van iemand met een chronisch ziektebeeld.”