Streepje poep

Kent u dat ook? Tijdens een stapavond in gesprek raken met net die persoon waarvan u weet dat hij u gaat vermoeien met eindeloze uitweidingen over volstrekt oninteressante onderwerpen en met nietszeggende platitudes, vooroordelen en gejatte oneliners gaat strooien? 
K. heeft er daarbij een handje van je met zijn kolossale lichaam langzaam te isoleren van de rest van het gezelschap. Valt het groepsgesprek even stil dan draait hij zijn 120 kilo pal voor je waardoor contact met een ander bijna onmogelijk wordt. Dit irritante gedrag van K. is gelukkig ook bij anderen bekend. Een snelle wanhopige blik ‘Red mij!’ of een onopvallende trap achterwaarts naar een toevallig passerend groepslid dat dit signaal begrijpt kan dan redding brengen. Naar het toilet vluchten en je daarna druk pratend op een andere plek weer bij het gezelschap voegen is anders de enige resterende optie.

Ook de Young Urban Professional die nadrukkelijk gaat uitdragen dat hij ‘zo gewoon is gebleven’ terwijl het tegenovergestelde er vanaf druipt roept bij mij al snel irritatie op. Laatst kwam ik tijdens een reünie bij het gebruikelijke afsluitende etentje tegenover zo’n yup te zitten. ’s Middags was er al behoorlijk ingenomen, wat hier en daar leidde tot een dubbele tong.  P. voegde daar nog een dubbele agenda aan toe. Hij begroette mij met ‘Heej ouwe, hoe gaat het nog met jou?’ Ik antwoordde met ‘Prima, dank je’ waarna hij meteen van wal stak over zijn carrière. Ik kende hem nog als een ietwat schuchtere zwaarlijvige jongeman die destijds moeite had mee te komen in de onbevangen wereld van de rest van ons vrijgevochten gezelschap. 
Hij bleek zich maatschappelijk behoorlijk omhooggewerkt te hebben: ‘vrijstaand huis laten bouwen’ … ‘Tesla van de zaak’ … ‘stadsautootje voor het vrouwtje’  … ‘zwembad voor de kids’ … ‘snorkelen op de Malediven’ … ‘skiën in Kitzbühel’. Het was zo’n typisch rechts-liberaal zakenmannetje geworden met het bijbehorende gedachtegoed. Uit zijn snoevende loopbaanverhalen, gelardeerd met netwerkbijeenkomsten, golfcourses op Corsica en de PSV Business Club maakte ik op dat er heel wat kruiwagens en ellebogenwerk aan te pas waren gekomen om hem op te stoten in de vaart der volkeren. 

Toch wilde hij benadrukken dat dit clubje hem net zo lief was als de leden van de Rotary waarmee hij de week daarvoor nog bij Jonnie Boer in De Librije was. Gut, gut wat was hij toch gewoon gebleven. Toen ik hem daarmee vleiend complimenteerde had hij het onderliggend cynisme niet eens in de gaten. Hij deed er zelfs nog een schepje bovenop. Nu moet u weten dat ik de vaak gebezigde dooddoener ‘We moeten tenslotte allemaal poepen en plassen’ al vrij smakeloos vind. Hij voegde er nog aan toe: ‘We moeten allemaal ons gat afvegen en iedereen heeft wel eens een streepje poep aan zijn duim gehad.’ Ik keek meteen naar zijn duimen. De walging moet van mijn gezicht af te lezen zijn geweest. En toen moesten we nog aan het dessert beginnen.

Reacties?
Mail de redacteur, Ton Adriaens, mensendingenweert@gmail.com