op weg naar
Door Suzanne Wolter
En vele van die wegen heeft Marcel ook daad-
werkelijk bewandeld. Vanaf 29 juli van dit jaar
liep hij in tien weken tijd naar Rome. Soms
over gebaande wegen, maar als het even kon
week hij hier graag vanaf. Juist buiten de ge-
baande paden waren het díe ontmoetingen
- met mens, dier of natuur - die hem waar-
schijnlijk de rest van zijn leven bijblijven. We
beloofden u in WTV Magazine van juli een ver-
volgverhaal…
We zoeken Marcel begin oktober op in zijn woning in
de wijk Boshoven. Hij is dan krap vier dagen thuis en
voelt zich wat onrustig.
“Ik liep een beetje met de ziel onder mijn arm de afge-
lopen dagen”, bekent hij. “Het is natuurlijk ontzettend
jn om weer thuis te zijn, bij Silvia en de kinderen, bij
familie en vrienden. Aan de andere kant is het wennen
om weer in het dagelijkse ritme te komen. Het schijnt
er allemaal bij te horen.”
dacht: zo, nu ben ik er. Heb ik er goed aan gedaan? Je
denkt na over toen en nu, over hoe het leven in enkele
jaren tijd een ander invulling kreeg, over dat het nu ook
goed is. Ik hoop dat ik hiermee een belofte heb inge-
lost, aan Nel en aan mezelf. Het was een bijzonder mo-
ment, met een lach en een traan en een windvlaag die
langs mijn wang streek toen ik de plek weer verliet…
Eenmaal weer op weg naar Rome had ik mijn dag niet.
Niet eens door het min of meer beladen karakter van
het bezoek aan Capranica, maar voornamelijk omdat
mijn lichaam niet meewerkte, omdat het slecht weer
was en de agressieve hond die ik met mijn wandelstok
verjoeg was ook geen pretje.”
Het weerzien met Capranica was emotioneel. Maar on-
derweg was er een bijzondere ontmoeting die ook het
een en ander losmaakte.
“Ik liep in de buurt van het Zwitserse Luzern. Aan de
rand van een bos kwam ik een bejaarde man tegen,
René heet hij. We raakten aan de praat… en toen be-
gon hij zijn levensverhaal. Hij vertelde dat hij wees was
geworden toen hij vier was en pas op vijftienjarige
Marcel had twee doelen voor ogen: de as van zijn
overleden vrouw Nel uitstrooien in Capranica en daar-
na doorlopen naar het eindpunt van de reis: het Sint
Pietersplein in Rome. Hoewel hij een geoefende wan-
delaar is, was de tocht toch een fysieke uitdaging. “In
het begin heb ik niet echt de rem erop gehouden” ver-
telt hij. “Toen ik in Trier was dacht ik zelfs: als het zo
doorgaat, kom ik niet in Rome aan. Mijn voet speelde
op, maar gelukkig is dat met rusten, masseren en goed
koelen geen groot probleem geworden. Of de reis is
geweest wat ik ervan had gedacht?” Hij denkt even na.
“Naarmate de tijd vordert ervaar ik waarschijnlijk pas
de impact van de afgelopen periode. Het was zonder-
meer een bijzondere ervaring.”
Marcel laat op zijn gsm foto’s zien van het park in
Capranica waar hij en Nel vier keer op vakantie waren,
voor dat zij in november 2009 overleed aan de gevol-
gen van kanker. “Toen ik eenmaal op de plek van be-
stemming arriveerde, was de ceremonie die ik in mijn
eentje hield vrij ingetogen. Ik stak de meegebrachte
kaarsjes aan, krabde mezelf eens achter mijn oor en
13
’Vele wegen leiden naar Rome’
Marcel Tinnemans maakte een voetreis naar Rome
