Veel mensen kunnen het: elke dag hetzelfde rondje met de hond wandelen en ook nog op dezelfde
tijd. Wekelijks op hetzelfde tijdstip boodschappen doen in dezelfde supermarkt, op dezelfde dag
en tijd gaan sporten. De weg naar het werk altijd via dezelfde route afleggen. Ik kan dat niet.
Of nee: ik kan het wel, maar ik word daar niet gelukkig van. Ik ben een groot voorstander van
afwisseling, nieuwe dingen ontdekken, vrijheid op heel veel vlakken. En met vrijheid bedoel ik
in dit geval: niet gevangen zijn in een door mijzelf opgelegd stramien. Dagelijks wandelen met
de hond? Prachtig, maar dan wel ook eens over een hek klimmen en kijken wat voor een houten
schuurtje daarachter in de woestenij ligt, ook al betekent dit dat ik wederom met mijn jas aan het
prikkeldraad blijf hangen. Eens de weekboodschappen doen in een andere stad of een ander dorp
(en daar dan ook nog eens toevallig mede-boodschappenvrijheidsstrijders tegen het lijf lopen!).
De weg naar Eindhoven niet steevast via de Randweg rijden, maar ook eens via de Laarderweg en
de Rietstraat – gewoon omdat het kan en omdat er een lekker muziekje op de radio is.
Ik hou dus van afwisseling, van nieuwe dingen, van niet steeds hetzelfde. Ik ga graag nieuwe
uitdagingen aan. Met dat in mijn achterhoofd schreef ik in oktober 2010 mijn eerste column
voor dit blad. Daarvan sloeg ik er niet één over. Niet toen ik een baby kreeg, niet toen ik met
een buikvliesontsteking in het ziekenhuis aan drains en infusen lag, niet toen mijn vader en
schoonmoeder kanker kregen en stierven. Altijd zat er wel ergens een sprankje inspiratie dat
uitgroeide tot ‘een stukje’. Een simpel rekensommetje leert dat dit nu dus al mijn 65e column
is. En hoewel je tegenwoordig officieel pensioneert op je 67e, heb ik hierboven al laten weten
dat ik wellichts iets meer eigengereid ben dan gemiddeld. Dus ik hou het bij 65 columns. Terwijl
ik ze schreef, had ik steevast mensen in mijn achterhoofd die de column wellicht zouden lezen
en dan vroeg ik me af: wat zou diegene ervan vinden? Mijn familie en vrienden, de juffen van
mijn kinderen, de snackbareigenaar, mijn hondenuitlaatvrienden, of mijn vroegere Buurjongen
die dertig jaar geleden de aanleiding was voor mijn allereerste verhaaltje? Zouden ze het lezen?
Zou het ze in dat geval iets brengen? Een gevoel van herkenning, een glimlach om de lippen? Vaak
kwam ik mensen tegen die me op mijn tekstjes aanspraken. Ook onbekenden in de supermarkt. Erg
leuk en het bracht mij het stukje erkenning dat ik heel misschien nodig had. Inmiddels heb ik geen
erkenning van anderen meer nodig. Daarbij zijn de afgelopen tijd prioriteiten verlegd, interesses
verschoven en inmiddels ligt er een berg vol nieuwe uitdagingen in het verschiet. Daarom is dit
mijn laatste column voor Weert Magazine!
Schrijven zal ik altijd graag blijven doen. Mijn andere teksten in Weert Magazine blijven daarom
gewoon bestaan. Want elke maand met nieuwe mensen het gesprek aan mogen gaan, mensen die
mij een kijkje gunnen in hun leven, hun huis, hun hoofd: dat is al heel lang meer hobby dan werk.
En het verhaal optekenen van anderen is toch heel iets anders dan een stukje persoonlijkheid van
jezelf aan 31.000 huishoudens laten lezen, elke maand weer.
Mijn hartelijke dank aan alle trouwe lezers van de afgelopen jaren en alle reacties die ik heb
mogen ontvangen. De ‘ik lees jouw column altijd als eerste’ – opmerkingen blijf ik altijd koesteren!
Maar nu is het tijd voor een nieuwe fase… Daarom zeg ik: tot weeres es!
Over
afscheid
, verlegde
prioriteiten en
verschoven interesses
wagges
effe
Suzanne Wolter
Hermans Administraties
& Belastingadvies
Welke politicus spreekt u als mens het
meeste aan? Waarom?
Barack Obama. Sympathiek, sterke persoon-
lijkheid en humoristisch.
Wat zouden toeristen, die deze regio bezoe-
ken, als eerste moeten bezoeken?
De IJzeren Man in Weert. Dit is een mooi
natuurgebied om lekker te ontspannen, te
wandelen en te sporten.
Wat is uw belangrijkste hobby of passie?
Mijn twee jongens Fabian (3) en Benjamin (1).
Verder kan ik genieten van diverse sporten zo-
als voetbal, skiën, golf, tennis en hardlopen.
Hoeveel uur bent u per week kwijt aan aller-
lei randzaken die met uw ondernemerschap
te maken hebben?
Gemiddeld ongeveer vijf uren. Het hoort er
nu eenmaal bij. Het totaalplaatje van het
ondernemerschap trok mij aan. Dat heeft
mij juist doen besluiten om op mijn 27e mijn
baan op te zeggen en zelfstandig verder te
gaan.
Wat is het beste wat u tot heden is
overkomen?
Mijn vrouw Sharon en de geboorte van mijn
twee jongens. Door het vaderschap is een
nieuwe fase aangebroken en ik vind het
prachtig.
Als u de tijd terug kon draaien…wat zou u
anders gedaan hebben?
Achteraf gezien had ik wel een tijdje in
Amsterdam willen studeren en wonen. Des-
tijds had ik die wens echter nog niet.
Wat is uw favoriete vakantiebestemming.
Waarom?
De Verenigde Staten. De diversiteit aan na-
tuurgebieden en wereldsteden die we tijdens
onze rondreizen aan de West- en Oostkust
hebben ondervonden, sprak me erg aan.
Met wie zou u zeker niet op een onbewoond
eiland willen zitten?
Negatieve mensen, daar kan ik slecht tegen.
Roy Hermans (34)
kijk
ondernemers
Door Francis Bruekers
