Yvonne Meulen (56) danst al vanaf haar vierde.
Ze begint met balletles en al vroeg besluit ze dat
ze in haar verdere leven iets met dans wil gaan
doen. Omdat haar vader er op staat, rondt ze de
Pedagogische Academie af, maar daarna kruipt
het bloed toch waar het niet gaan kan. Ze meldt
zich op haar twintigste aan voor de docenten-
opleiding Klassieke Dans en wordt aangenomen.
Yvonne: “Ik moest dat echt doen, want ik wilde
niet op mijn 80e denken, ‘Had ik maar…’. Het
viel echter enorm tegen, want het was veel te
extreem. Je moest elke donderdag in je nakie
op de weegschaal en was je te zwaar dan kon je
vertrekken en dat voor de docentenopleiding!
Het haalde mijn plezier uit het dansen en na an-
derhalf jaar ben ik dan ook gestopt en heb ik
gezworen nooit meer te gaan dansen.”
Dat blijkt een te radicaal besluit want na een
tijdje leest ze een advertentie voor buikdansles
en besluit ze dat dan eens te proberen. Yvonne:
“Het was als thuiskomen! Vanaf het allereer-
ste moment voelde het als iets heel speciaals,
dit wil ik doen!” Doordat op sommige plaatsen
de lessen stoppen door een gebrek aan animo,
moet Yvonne vanuit Weert naar Roermond, Heer-
len en daarna zelfs Aken rijden om te kunnen
buikdansen. Ze begint met lesgeven en besluit
ook een opleiding te gaan volgen. In 1993 rondt
ze na drieënhalf jaar haar parttime opleiding
Oriëntaalse Dans af. In 1990 begint ze uitein-
delijk haar eigen buikdansschool ‘Faracha’ in
Weert. Yvonne: “Het is overigens veel meer dan
alleen buikdansen, er komen allerlei oriëntaalse
stijlen aan bod.” In het begin was er toch een
soort van gêne bij mensen die de lessen volgen.
Yvonne: “Het was zelfs zo erg dat ik, als er een
les niet doorging, moest bellen en zeggen dat de
Yogales niet doorging, zelfs thuis vertelde men
soms niet dat ze op buikdansen zaten. En mensen
uit Weert volgden in Eindhoven les zodat ze niet
toevallig bekenden tegen zouden komen. Het
beeld dat mannen meteen in hun hoofd kregen
bij het woord buikdansen is ook wat subtieler
geworden. Tegenwoordig is het gewoon geaccep-
teerd. Het wordt gezien als een dans en niet als
iets vreemds exotisch waarvan we niet zouden
weten wat het is.”
Faracha, de naam van de buikdansschool, is geen
toevallig gekozen naam uiteraard. Het is Arabisch
voor vlinder en geeft transformatie aan. Yvonne
ziet het buikdansen dan als het ware ook als een
zoektocht via de dans naar ieders eigen vrouwe-
lijkheid. Een proces waarbij het niet uitmaakt
wie je bent, hoe oud je bent of hoe je er uitziet
en een proces dat nooit zou hoeven eindigen.
Yvonne: “Ik probeer dingen in beweging te bren-
gen, zowel fysiek als ook emotioneel en spiritu-
eel. Wanneer je het één in beweging brengt dan
kan het andere niet uitblijven.” Yvonne geeft ook
aan dat ze altijd goed is geweest in het lezen van
lichaamshoudingen, een bepaalde gevoeligheid
daarvoor heeft en dat probeert ze dan ook toe
te passen tijdens haar lessen. “Ik zal niet zomaar
mensen confronteren met het een of ander, maar
probeer ze te lezen en geef ze dan tips, probeer
eens dit of probeer eens dat. Ik merk dan vaak
dat mensen daar even tijd voor nodig hebben,
maar vervolgens in het dagelijkse leven ook echt
gebaat zijn bij de uitkomst.”
Lange tijd organiseert Yvonne ook dans- en cul-
tuurreizen naar Jordanië, Egypte en Turkije.
Yvonne: “Dat zou ik graag weer doen, maar sinds
2011 heerst er zoveel onrust in die gebieden dat
er weinig animo is. Ik weet wel dat het er veilig
is, want ik ken de mensen daar en heb de erva-
ring, maar voor veel mensen in Nederland is het
beeld van een groep reizende vrouwen in zo’n
land toch iets dat geen veilig gevoel oproept he-
laas. Ik begrijp dat uiteraard, maar vind het heel
jammer. Ik hoop dat er in de toekomst weer rust
komt in die gebieden zodat ik weer reizen kan
organiseren zoals ik al jaren gedaan heb. Ik ge-
niet daar zo van! Ik zou ook heel graag nog naar
Jemen gaan.”
Voor Yvonne zijn beweging en intuïtie de twee
pijlers waarop zij haar buikdanslessen baseert. In
de 25 jaar dat ze lesgeeft is de focus verbreed
van het ‘pasjes leren’ naar het ‘van bewegen
naar bewustwording’. Een cursiste vertelt me;
“Het is veel meer dan buikdansen, het is bewust-
wording van je lichaam en vooral van je vrouw-
zijn.” Yvonne krijgt vaak te horen dat er uitgeke-
ken wordt naar dat moment in de week dat door
dansen het denken even wordt uitgeschakeld.
Een moment van ultiem relaxen. Naast de buik-
danslessen geeft ze ook verdiepingslessen, die
gaan dus echt een stukje verder in het bewust-
wordingsproces en worden meestal niet gevolgd
door beginners. De cursiste aan wie Yvonne al
het langste lesgeeft komt al 21 jaar bij haar. De
leeftijden variëren van 4 tot 73 jaar en iedereen
is even enthousiast. Een goed teken dus. Yvonne
geeft twee avonden en één ochtend in de week
les in Weert en ook nog een avond in Eindhoven.
Ze verzorgt ook kinderfeestjes en vrijgezellen-
feestjes (alleen voor vrouwen). Bedrijfsuitjes en
verjaardagsfeesten kunnen ook geregeld worden.
En dat alles vanuit het motto: “van buikdansen,
naar bewustwording, naar het tot in je vrouwe-
lijke kracht komen…”
Yvonne vond haar passie in buikdansen
“Het voelt als thuiskomen…”
Door Maryvonne van Mens
scoren
“Buik, hoofd en hart moeten vrienden worden, dan ben je ijzersterk.”
28
