Wielerleed

Op maandag 28 juni 2021 werd de derde etappe van de Tour de France verreden. M. en ik waren op vakantie in het kustplaatsje Quiberon en de Tour kwam 17 kilometer landinwaarts door Plouharnel. Een uitgelezen kans om La Grande Boucle vanaf de stoeprand te ervaren. Nou dat hebben we geweten! 

Met de auto naar Plouharnel was niet mogelijk; het hele verkeersnetwerk in Bretagne werd dagenlang platgelegd. Met een bus dan? Het busbedrijf heette Quib-Bus, nou dan weet u het wel. Het werd de trein. Al op zondag wandelden we naar het pittoreske stationnetje om de volgende dag niet voor verrassingen te komen staan. Fermé! Maandagmorgen negen uur weer open. Dat werd tien over negen en om 9.25 uur vertrok de trein. 

Chauvinistisch volkje die Fransen; praten uitsluitend Frans in een razend tempo. ‘Deux billets pour Plouharnel et retour’ kreeg ik er nog best leuk uit. De lokettiste antwoordde met: ‘A wie mussieu il a de belle trellelle de voes an klair plas de karnak de pier-la-la’ of zoiets. Na enkele hulpeloze blikken (van mijn kant) en rollende ogen (van haar kant) kreeg ik een treinkaart in een enveloppe mee. 

Zes haltes werden ons in het vooruitzicht gesteld. Na de derde stop kwam de conductrice die de enveloppe in ontvangst nam. ‘Sa koe-ke-la de fair sukke mal voe komplettement allee twaar uttillisee swazier alilisee permettan ekses un penaltee …’ en nog een heel betoog dat erop neerkwam dat we 20 euro boete kregen! De kaart had op het perron afgestempeld moeten worden, legde een medepassagier ons in het Engels uit. De geüniformeerde machtswellusteling had het recht ons deze boete te geven maar toch ook de plicht de omstandigheden van een argeloze toerist op weg naar de Tour mee te wegen? Net zoals een Limburgse CDA-er het recht aan zijn zijde kan hebben bij het doorsluizen van subsidies maar ook de plicht heeft ongeschreven morele grenzen en integriteitsregels in acht te nemen.  

Maar nee, mevrouw wilde op haar strepen staan. Het voelde niet goed (want geen enkel oogcontact) maar wél lekker (want geen spoor van empathie bij deze spoorwegtroela met de uitstraling van een kampbewaakster!). De verwensingen die ik haar glimlachend in onvervalst Weerts dialect toewierp hadden uiteraard geen effect op haar maar gaven mij een revanchegevoel. 

Zes uur lang trotseerden we hoosbuien voordat we de trein terug konden nemen. Dat was ook nog even een dingetje. Het loket in Plouharnel was gesloten en er was geen afstempelpaal. ‘Dat ze verrekken’ was mijn conclusie, ‘we stappen gewoon in!’ Dat vond M. vragen om problemen en zij ging in het verderop gelegen café informeren wat nu te doen. 
Gewoon zelf datum en tijd op de kaart schrijven, bleek de simpele oplossing. ‘Dat had die tuthola dus ook kunnen doen!’

Overigens bleek het voor de renners die dag ook geen lolletje te zijn geweest.

Ton Adriaens