WAARSCHUWING: Paarse Krokodil!

Ik gooi er meteen een wilderiaanse zin uit: ‘Bij de gemeente Weert zijn ze knettergek geworden!’ En om uw nieuwsgierigheid te vergroten: ‘Ik ga vragen achter ieder loket een paarse krokodil op te hangen!’

Wat is het geval?

In verband met verbouwingswerkzaamheden vroeg ik in april 2018 een vergunning aan om een container te mogen plaatsen. De planning werd echter omgegooid. U weet hoe dat gaat met bouwvakkers: ‘Zeg die container maar af. We doen het later wel met een aanhangwagen.’

Het containerbedrijf had daar geen enkele moeite mee. Ook maar even naar de gemeente gebeld om de aanvraag in te trekken. Telefonische bereikbaarheid? Ik zou zeggen, probeert u het zelf maar eens. Dan maar een mailtje naar mevrouw S. van Vergunningen. Zij gaat de aanvraag annuleren en wenst mij succes met de onvoorspelbare bouwvakkers. Heel aardig toch? Tot zover niets aan de hand.

Een half jaar later krijg ik echter de vergunning toegestuurd, mét factuur: € 93,-.  Als ik het er niet mee eens ben moet ik een bezwaarschrift indienen. Hallo? Meteen weer contact opgenomen met mevrouw S.

 ‘Oei, dan is er iets misgegaan. Nee u hoeft geen bezwaarschrift in te dienen. Wilt u wel de door Financiën gestuurde factuur met bijlagen -5 pagina’s! –  inscannen en naar mij terugsturen dan maak ik het verder voor u in orde.’

Rare gang van zaken, maar goed ik scan de post van afdeling F. in en stuur die naar afdeling V. Opgelucht verscheur ik de papieren versie. Acht weken later: Een aanmaning, met boete! Potverdorie! Weer contact opgenomen met mevrouw S. Na enkele dagen komt de aap uit de mouw:

‘Ik ben ook maar de boodschapper. Financiën zegt dat u het precariodeel niet hoeft te betalen, de boete mogelijk wordt kwijtgescholden maar de legesgelden van € 57,- gewoon moet betalen.’

‘Zevenenvijftig euro! Maar ik heb de aanvraag toch ingetrokken voordat de container geplaatst zou worden?’

De aanvraag blijkt toch in behandeling te zijn genomen en dat heeft een half jaar geduurd.

‘Mevrouw, u gaat maar terug naar Financiën want ik ga níet betalen!’

Financiën stuurt mij zonder enige toelichting een creditfactuur ‘Retour Precario’ van € 36,- Conclusie: boete en legeskosten blijven gehandhaafd.

Mijn ergernis bereikt bijna het kookpunt en ik besluit een afspraak te maken met wethouder Wendy van Eijk. Maar dat gaat zomaar niet! De secretaresse wil precies weten waar het over gaat anders krijg ik géén afspraak.

Even overweeg ik te zeggen dat ik Wendy onlangs in een parenclub heb ontmoet waar we hebben afgesproken om samen zo’n club op ideële grondslag te gaan exploiteren en ik nu de subsidiemogelijkheden voor dit sociaal-maatschappelijk experiment wil bespreken. Ik houd me in en leg het hele verhaal weer uit.

Een week later belt een chef van dienst, de heer B. Hij legt mij kort en zakelijk uit dat regels nu eenmaal regels zijn, dat zij vanuit coulance de boete waarschijnlijk intrekken maar dat ik de legesgelden móet betalen. ‘Een gesprek met de wethouder heeft verder geen zin want zij zal precies hetzelfde zeggen.’

Ik sta nu op ontploffen en maak hem duidelijk dat ik alles zal doen om de handelswijze van dit miskleunende ‘apparatsjiki’ aan de kaak te stellen. Tv-programma’s als Kan niet waar zijn, Radar en Kassa zullen mij met open amen ontvangen. Mijn tirade heeft tot gevolg dat hij toezegt het met de wethouder te bespreken. Een dag later belt hij op: De volledige kosten worden mij kwijtgescholden.

Bij deze toch mijn advies: Hang paarse krokodillen op! Dan zijn burgers tenminste gewaarschuwd.