Vrouwengelijk

Om eventuele beren op de weg te ontwijken stellen vrouwen al kilometers van tevoren alternatieve routes voor. Voor een deel is dat verklaarbaar uit hun zorgzame natuur. De man is een roekeloze jager terwijl de vrouw behoedzaam huis en haard regelt, voedsel bereidt, kleding herstelt en man en kinderen waarschuwt vooral niet in zeven sloten tegelijk te lopen.
Soms slaan vrouwen door in overdreven voorzichtigheid en moet je als man duidelijk maken dat risico-inschatting nou juist iets is waar de nuchtere, berekenende man beter in is dan de vanuit emotie of gevoel redenerende vrouw. Maar als dan blijkt dat jij mis zit, ben je zwaar de lul.

M. had me al op het hart gedrukt op zondagmorgen niet meer op de racefiets te stappen. Als ik een val zou maken, ‘Wat niet de eerste keer zou zijn!’, zou de geplande operatie niet door kunnen gaan. Er stond een knieprothese op mij te wachten. Mijn begrip en inschikkelijkheid benadrukkend stemde ik in. Maar dat had vooral te maken met de wetenschap dat er op de komende zaterdagavonden sociale verplichtingen op de kalender stonden waarop mijn alcoholinname mijn strijdlust op de fiets de dag erna behoorlijk zou temperen.

Toen ze echter met veel misbaar bezwaar maakte tegen snoeiwerkzaamheden, terwijl ik al in mijn werkkloffie stond, was het tijd om beargumenteerd weerwoord te bieden.
‘Luister schat, die operatie is pas over vier weken. Dus mocht ik een wondje oplopen dan is daar over vier weken niets meer van te zien.’ Ook haar reactie ‘Als er iemand uitvalt roepen ze jou op, daar heb je zelf om gevraagd’ counterde ik met ‘Kom op zeg, dat is nog nooit voorgekomen.’

Ik kwam uit de tuin met een splinter in mijn duim die ’s avonds begon te kloppen en te verkleuren. Zonder enig mededogen ging M. met naald en pincet mijn duim te lijf. Zonder resultaat. Een hele week volgde ik zonder tegenspraak al haar adviezen op: duim in heet sodawater, trekzalf erop, natte gaasjes eromheen; zelfs een tweede marteling met naald en pincet onderging ik lijdzaam. Maar niets hielp. 

Daarna volgden de voor mijn echtelijke discussie rampzalige gebeurtenissen elkaar snel op:
Toch maar naar huisarts. Die wil zekerheid over splinter. Echo in SJG. Ja vier millimeter splinter in duim met ‘inflammatoire wijzigingen’. Huisarts snijdt in vinger maar vindt geen splinter ondanks gewroet. Doorverwijzing naar chirurgie van SJG. Tot overmaat van ramp belt St. Maartenskliniek: Plekje vrijgekomen. Eerder komen? … Ontstoken duim … dan gaat het over.

Ramp op ramp. Een minzaam lachje van M. ging vooraf aan: ‘Daar gaat je operatie!’ Ik probeerde het nog met: ‘De kans dat je de jackpot in de staatsloterij wint is groter dan dat je én een wondje krijgt, én eerder opgeroepen wordt, én bij een chirurg terechtkomt.’
Haar zwijgen maakte haar gelijk alleen maar groter.

De chirurg keek ernaar, kneep erin: ‘Ontsteking valt mee. We kunnen beter even afwachten, komt uw operatie ook niet in gevaar.’ Toch een beetje gewonnen.

Reacties?
Mail de redacteur, Ton Adriaens, mensendingenweert@gmail.com