Verslavingen maken alleen maar levens kapot

‘Als er iemand is die je begrijpt dan zijn wij het’

Een van de grootste problemen in onze samenleving zijn verslavingen. Veel mensen lijden hier onder. Drank en drugs beïnvloeden veel levens en zorgen voor heel veel stil verdriet. Naast afkickklinieken zijn er zelfhulpgroepen die mensen helpen en bijstaan wanneer ze van hun verslaving af willen. Cocaine Anonymous (C.A.) is een groep van, door en voor verslaafden die bij elkaar komen om te herstellen van hun verslaving. De lokale C.A. bestaat deze maand vijf jaar en wil iedereen laten weten dat ze er zijn en wat ze doen. Weert Magazine sprak met de initiatiefnemer en verslaafden in herstel.

Meer en meer

Anne* (18) en Peter*(37) zijn beiden op hun 14e begonnen met drugs. Waar het begon met alcohol en later ook wiet werd het middel gaandeweg zwaarder en het gebruik frequenter. Een verslaving werd het, met ernstige gevolgen van dien. Peter: “Ik was zo’n type die dacht dat hij controle had. ‘Ik ben niet zoals de verslaafden om me heen’. Nou dat was dus wel zo. Wat recreatief begon ontwikkelde zich tot een verslaving, gekenmerkt door controleverlies tot het uiteindelijk geen kwestie meer is van er ‘gewoon mee stoppen’. Ik loog tegen iedereen, was super egoïstisch, maakte ruzie en manipuleerde. Dat duurde meer dan 10 jaar, mijn relatie liep op de klippen en ik kwam steeds verder van mensen af te staan. Ik voelde me alleen en onbegrepen en raakte depressief waardoor ik nog vaker vluchtte in de drugs. Ik wist wel wat goed en fout was, maar handelde er niet naar. Ik gebruikte mijn studiefinanciering voor de drugs en had daarnaast nog een baantje. Dat laatste gaf naast inkomen ook de noodzakelijke structuur. Tijdens dat werk vroeg een naaste collega een keer aan me: ‘hoe gaat het echt met je?’ Op dat moment brak ik en heb hem eerlijk verteld waar ik mee bezig was en hoe slecht het met me ging. Dat luchtte enorm op. Mijn collega oordeelde niet en in plaats van afwijzen voelde ik begrip, kreeg compassie en werd gesteund. En dan komt er een moment dat je denkt ‘waar ben ik toch mee bezig?’ Ik wilde stoppen. Drie maanden kon ik van de drugs afblijven, maar ondertussen dronk ik gewoon door. Tot de drang naar coke te groot werd en deze het -ondanks mijn goede voornemens- weer overnam.” Ik werd bijna gek, begreep mezelf niet en besefte dat ik dit niet alleen kon. Ik had hulp nodig en besloot voor mezelf ‘ik moet weg en wil van die troep af’. Al die tijd had ik voor bijna iedereen verborgen gehouden hoe slecht het met me ging. Ook daarin loog en bedroog ik…”

Diepe dalen

“Niet veel later werd ik door mijn moeder en broer geconfronteerd met hun zorgen. Dit keer kon ik het niet meer voor me houden en heb ik eerlijk verteld hoe slecht het met me ging. Ik ging het traject in en in overleg met huisarts en zorgverzekeraar is gekozen voor een afkickkliniek in Zuid-Afrika. 63 dagen heb ik daar gezeten met allemaal verslaafden die in hetzelfde schuitje zaten. Geen externe prikkels, geen verleidingen alleen diepe dalen, hele diepe dalen. Zowel fysiek als psychisch. Maar met iedereen daar kon je erover praten en het voelde enorm saamhorig. Je hoorde herkenning en ik voelde me begrepen. Het verbindt om een gemeenschappelijk probleem met elkaar te delen, maar ook samen aan de oplossing te werken. Een gevoel dat ik nooit gekend had. Een veilige bubbel. Ik zeg wel eens ‘dit was de beste opleiding die er is’. Ik was dermate klaar met mezelf dat ik echt wilde veranderen en daar het ‘beste jongetje van de klas’ werd. In deze periode heb ik mezelf stukken beter leren kennen en bepaalde basisvaardigheden geleerd zoals praten over mijn gevoel of überhaupt gevoel leren benoemen.”
Na die negen weken ben je ‘clean’ zoals wij zeggen. Ik kreeg 12 weken lang twee keer nazorg en werd ik aangestuurd om naar bijeenkomsten te gaan. Na de kliniek kom je uit een bubbel en begint het pas écht. Alle gevaren liggen op de loer, oude gewoontes zitten er nog vers in en je kunt je daar erg alleen in voelen. Juist daar zijn de meetings van C.A. voor. Ook daar tref je lotgenoten die hetzelfde doel hebben: clean blijven. Bij de C.A. werken we met de ‘Twaalf Stappen van Herstel’ die je helpen om een verandering door te maken, waarbij je jezelf en uiteindelijk ook je omgeving weer onder ogen kunt komen. De bijeenkomsten bezoeken, herkenning horen en mensen ontmoeten op wie je ook kunt terugvallen, want verslaafden zijn in hun eentje niet bij machte om aan hun verslaving weerstand te bieden. We zoeken dus naar een andere macht die ons daarbij kan helpen. Dat kunnen ook je lotgenoten (fellows) daar zijn. Die houvast is erg belangrijk, we helpen elkaar, steunen elkaar, maar spreken elkaar ook aan wanneer iets fout dreigt te gaan. Een enorme verbondenheid en onvoorwaardelijke steun van mensen waar je altijd op mag en kunt rekenen.“

Mensen die je helpen

“Omdat er in deze regio geen ‘C.A.-meetings’ waren heb ik in 2019 het initiatief genomen om een lokale bijeenkomst op te starten. Die is deze maand vijf jaar actief. Geen lidmaatschap, geen contributie maar vrije inloop, we betalen wel een vrijwillige bijdrage waarvan we de onkosten betalen zoals de koffie die we drinken. Elke zondagochtend komen we bij elkaar – gemiddeld 35 mensen – en gaan we volgens een vast format als groep met elkaar in gesprek. Hierbij zijn naast de Twaalf Stappen ook onze Twaalf Tradities erg belangrijk. Een van die tradities is ook ons hoofddoel: ‘de boodschap uitdragen aan een verslaafde die nog lijdt’. Hij of zij moet weten dat er mensen zijn die je willen en kunnen helpen”, deelt Peter.

Depressie onderdrukken

Het verhaal van Anne (18) is vergelijkbaar. “Mijn jeugd was zwaar, mijn broer die verslaafd was, ouders die gescheiden waren en al op jonge leeftijd vluchtte ik in de wiet. Dacht dat het onschuldig was, nou mooi niet. Ik was toen pas 14 jaar en erg makkelijk te beïnvloeden. Ik gebruikte om mijn depressie te onderdrukken. Ik wilde in die tijd ook niet meer leven en dacht vaak over zelfdoding, maar heb nooit een poging ondernomen. Ik dronk alcohol tot ik er bij neerviel en nam alsmaar meer wiet. Ik leerde cocaïne kennen maar dat gaf me te weinig kick, tot ik de MDMA ontdekte. Die bracht me wat ik wilde en waar ik me lekker door voelde. Alleen moest het steeds meer en steeds vaker. Overdag werkte ik in de gezondheidszorg en was ik voorbeeldig, maar ‘s avonds had ik haat naar iedereen en was thuis mega agressief. Ruzie met mijn moeder en ik gebruikte gewoon drugs voor de ogen van mijn vader. Het boeide me allemaal niks.”

“Mijn beste vriendin heeft m’n ogen geopend. Zij zat privé in een lastige periode en woonde tijdelijk bij mij thuis. Ze zag mijn intensieve gebruik van drugs en ook drank, maar durfde er in het begin niets over te zeggen uit angst voor mijn grote bek. Toch heeft ze het na bepaalde tijd voorzichtig naar voren gebracht. Dat was de druppel. Ik ben toen volledig gebroken. Ik was zo klaar met mezelf en schaamde me diep.”

Jeugdkliniek

“In juni vorig jaar meldde ik me bij de huisarts en eind september kon ik terecht in een jeugdkliniek in Hilvarenbeek. Een traject van 70 dagen waarin ik hetzelfde ervaarde als Peter. Mijn mede-cliënten waren met hetzelfde gevecht bezig als ik en niemand daar veroordeelde me. Dat afkickproces is vreselijk. Mijn hele lijf had onrust, ik werd soms gek van mezelf, maar wist dat dit het proces was en dat ik dit onder ogen moest zien. De dagelijkse meetings waren zwaar maar ook een steun. Je helpt elkaar en sleept elkaar door moeilijke momenten. Afgelopen december was mijn periode in de kliniek afgerond en ben ik direct de meetings van de C.A.-Weert gaan bezoeken. Dat is voor mij de veilige bubbel die ik nodig heb, ruim 35 fellows die alles waar ik tegenaan loop herkennen, bij wie alles bespreekbaar is. Ook buiten de meetings om. In moeilijke momenten kan ik altijd op een van hen terugvallen. Binnen C.A. heeft iedereen ook een buddy die je wegwijs maakt en je te allen tijde bijstaat. In die moeilijke momenten is mijn overleden opa voor mij mijn hogere macht. Hij helpt me er doorheen omdat ik het niet alleen kan “, vertelt de 18-jarige Anne standvastig. Waarna ze trots benoemd: “en dit weekend ben ik al 6 maanden clean.”

Sleutelhanger met grote betekenis

Peter vult aan: “Onze bijeenkomsten zijn openbaar. Er komen soms ook naasten mee. Ook mijn huidige relatie is mee geweest. Een zeer emotioneel moment, je schaamt je voor je verslaving, maar het is ook erg fijn als iemand je steunt in je proces en met je meeleeft. We vieren in de meetings alle mijlpalen;
30 – 60 – 90 dagen herstel, het levert telkens een eenvoudige sleutelhanger op, maar die zijn voor ons van zo’n grote betekenis en iedereen in de groep herkent dat. Er hangt een bijzondere warmte en saamhorigheid.” Anne knikt: ”ik voel daar verbinding ten opzichte van eenzaamheid tijdens mijn verslaving.”

Peter: “Wanneer we met dit verhaal één iemand kunnen aanzetten om ook de stap te zetten dan is dat al winst. Want het doel is zo mooi, ik kreeg mijn leven weer terug en mijn moeder haar zoon”, sluit hij emotioneel af.

*Peter en Anne zijn niet hun echte namen.

Cocaine Anonymous
www.ca-holland.org | hulp- en infolijn: 06 – 10 19 27 70