Van marketing, naar detailhandel naar fotografie

Warenhuis Paquay is een belangrijk onderdeel geweest van de middenstand in Weert. Op de afdeling huishoudelijke artikelen, adviseerde de altijd vriendelijke en goedlachse Irene van Wel-Paquay je over welke pannen- of messenset het meest geschikt was en meer. Goedlachs en vriendelijk is Irene (58) nog steeds, alleen doet ze dat nu van achter haar camera. Hoe fotografie uiteindelijk invulling gaf aan haar professionele carrière, lees je in deze ‘switch’.

Het avontuur als marketeer

Irene en haar zus Annemiek groeien op als derde generatie van de middenstandsfamilie Paquay. Als dochters van George en Corry Paquay-Poell leerden ze al jong dat je met hard werken, doorzetten en vriendelijkheid ver kon komen. Na de HAVO gaat Irene naar de HEAO in Eindhoven. Na afronding van de studierichting Commerciële Economie gaat Irene aan de slag op de marketingafdeling van de Edah (toen Torro). De merchandising van de winkel werd haar domein. Maar dat was geen goede match, te veel rekenwerk hoe alles op de schappen moest staan. In haar zoektocht naar ander werk, werd haar nieuwsgierigheid gewekt door een marketingfunctie bij Marcel Rila Beleggingsadvieskantoor in Weert. Zo ging ze aan de slag bij haar voormalige leraar economie. Helaas betekende de beurscrash in 1987 het einde van dat carrièrepad.

Werken bij het familiebedrijf

“In die periode vroeg pap of ik misschien interesse had om bij Paquay en Blokker te werken. Het was een drukke tijd net voor de Sinterklaas, dus extra handjes waren welkom. En zo stapte ik in het familiebedrijf waar ik al die jaren met heel veel plezier heb gewerkt. Het contact met klanten vond ik geweldig. Het verkopen lag me goed, maar ook de inkoop doen vond ik leuk.” Het plan was dat Irene samen met haar neven Emiel, George en nicht Dorrie de zaken van hun vaders zouden overnemen. Helaas werd toen haar vader ziek. “Dat, in combinatie met het overlijden van mijn schoonzus een paar jaar daarvoor, was een moment dat ik bewuster werd van het leven: je hebt er maar 1 en wat wil je daar nog mee doen? Dat alles maakte dat ik de plussen en minnen voor de overname goed op een rijtje zette. Ik wilde vrijheid en in een zaak als Paquay heb je veel verantwoordelijkheden. Je geeft commitment voor een lange termijn en de winkel heb je 7 dagen in de week. Dat voelde als een soort ‘beklemming’. Uiteindelijk heb ik het besluit genomen om de zaak niet over te nemen. Dat was niet gemakkelijk en ik vond het verschrikkelijk om het pap te vertellen. Maar het enige wat hij zei was: ‘Als jij maar gelukkig bent’.”

Al schilderend ontdekt Irene de fotografie

Irene gaf zichzelf een sabbatical, ging helpen op de school van de kinderen en pakte de hockeystick en het tennisracket weer op. Ook ging ze creatief aan de slag met schilderen. Dat laatste heeft Irene niet van een vreemde. Ome Harrie Paquay is als amateurschilder bekend van zijn portretten en stadsgezichten. Door de schilderlessen was Irene nieuwsgierig naar hoe je met de tool photoshop ideeën kon opdoen voor schilderen. Van daaruit deed ze een cursus fotografie en vervolgens de fotovakschool in Boxtel. “Dat was af en toe doorbijten, want de techniek leren is niet het meest leuke van de fotografie. Fotograferen leer je pas echt door het te doen. Ik had nog geen idee dat ik er mijn beroep van zou maken. Gelukkig had ik de support van mijn man Henk. Hij zorgde voor brood op de plank, daardoor kon ik tijd nemen om te ontdekken.” Irene begint met fotograferen voor vrienden en kennissen. Zo begon het balletje te rollen en kreeg ze steeds meer opdrachten.

Contact met mensen is een rode draad in het leven van Irene en zeker in haar fotografie. “De ene keer maak ik een zakelijk portret van een directeur en de andere keer is het een familieshoot. Die variatie vind ik erg leuk. Daarnaast geniet ik enorm van vrij fotograferen in de natuur. En je raakt nooit uitgeleerd in dit vak, je kunt eindeloos experimenteren met composities en licht.”

Trots op Paquay

“Ik heb nooit spijt gehad dat ik niet ben meegegaan in de overname van Paquay. We waren allemaal heel trots op de zaak die opa en oma, George en Dora Paquay-Thomassen, in 1931 zijn gestart als de Weerter Bazaar en die trots overheerst. Pap was echt onderdeel van de winkel en mam stond altijd klaar om te helpen. We hebben samen met veel liefde en plezier in de zaak gewerkt.”

“Nu heb ik de vrijheid om mijn eigen tijd in te delen. Als het mooi weer is en ik heb geen afspraken, dan werk ik bijvoorbeeld ’s avonds. Overdag heb ik dan tijd om met vriendinnen te wandelen. Ik heb geleerd dat het belangrijk is om dicht bij jezelf te blijven, dan ben je vaak het gelukkigste. Haal het maximale uit je leven en probeer je niet zo druk te maken om kleine, minder relevante dingen,” aldus Irene.