Sylvia Beumer in Porticcio, Corsica: ‘Het voelt alsof ik hier geboren en getogen ben’

Ze heeft een talenknobbel maar koos een wiskundepakket. Ze kon de HAVO aan maar slaagde nipt voor de MAVO. Ze werkte met veertien jaar al bij de HEMA omdat ze zei dat ze zestien was. Ze stak een vinger in de beroepen-almanak en koos blind haar vervolgopleiding. Het perspectief van huisje-boompje-beestje vloog haar naar de keel. De eigenzinnige Sylvia Beumer gooide op drieëntwintigjarige leeftijd het roer rigoureus om; ze vertrok naar Corsica. “Weet dat er een vliegticket klaarligt om terug te komen”, zeiden haar ouders. Dat ticket heeft ze nooit gebruikt. Sylvia (62): “Als je eenmaal aan dit leven hier gewend bent, kan je niet meer terug.”

Dat was niet slim

Waar bij de meeste bevallingen de vaders slechts alleen maar kunnen toekijken kon Sylvia’s vader -als net geïnstalleerde huisarts – wél een handje helpen toen ze ter wereld kwam. Op de hoek Maaslandlaan/Graafschap Hornelaan woonde Sylvia samen met haar ouders en haar achttien maanden oudere broer Luc. De praktijk van vader was aan huis. Sylvia: “Op de middelbare school nam ik het leren allemaal niet zo serieus. Ik kon gemakkelijk de HAVO aan maar ja, als je niets doet, dan gaat dat niet. Ik sprak mijn talen dus ik dacht dat het slim was om een Bèta-pakket te kiezen, dan leerde ik tenminste nog iets. Dat was achteraf niet zo’n goed idee. Ik haalde mijn examen maar net. Ik ging als bijbaantje werken hij de HEMA omdat ik het leuk vond om mijn eigen centjes te verdienen. Ik zei gewoon dat ik al zestien jaar was. Na de MAVO wist ik echt niet wat ik wilde gaan doen. Toen heb ik de beroepengids gepakt en iets aangewezen; het werd de opleiding tot apothekersassistent.” 

Sylvia liep stage bij Apotheek Hupperetz, werkte ondertussen als doktersassistent in de praktijk van haar vader en als serveerster bij Bistro de Taverne. Op haar achttiende verjaardag slaagde ze en startte haar carrière als apothekersassistente bij Hupperetz.

Corsica? Waar ligt dat?

Diploma gehaald, een vriend, in Weert blijven wonen, trouwen, een huis kopen, nog steeds bij dezelfde apotheek werken, kinderen krijgen, oud worden en in Weert begraven worden. Dit huisje-boompje-beestje-scenario was niet het leven dat Sylvia voor ogen had. Eerst probeerde ze het nog elders in eigen land en ging aan de slag bij het geldwisselkantoor van ABN AMRO op Schiphol en vervolgens weer als apothekersassistente in Hoofddorp. Toen twee maanden na de verloving haar relatie stuk liep ging ze terug naar haar ouders in Weert. “Dit was een moeilijke periode. Mijn moeder wilde graag dat ik naar Frankrijk ging om de taal te leren. Ik voelde niets voor een leven als au-pair in Parijs. Ik wilde naar Nice, Monaco, Cannes of Saint Tropez. Ik heb toen gesolliciteerd bij Arke Reizen. Ik werd aangenomen. Ze waren alleen vergeten om mij een test Frans te laten doen. Ik sprak geen woord Frans. Ik werd naar Corsica gestuurd. Ik had geen idee waar dat lag. Een eiland onder Frankrijk? O, dan ga ik toch in Nice wonen en rijd elke dag over de brug naar Corsica. Wat kan je toch naïef zijn als je zo jong bent”, zegt Sylvia lachend. Gesteund en toegejuicht door haar ouders vertrekt Sylvia naar Corsica. “Als het niet lukt, weet dat er een vliegticket klaarligt om terug te komen”, zeiden pap en mam. Inmiddels woont ze al veertig jaar in Porticcio op Corsica.

Het Corsicaanse leven

Bij aankomt in 1982 wordt Sylvia opgevangen door haar voorganger van Arke Reizen, door de buschauffeurs van de excursies en door de Corsicaanse Nationalisten. “In die tijd had ik weinig geld en was helemaal alleen. Ze hebben mij toen onder hun hoede genomen en zorgden voor mij. Ik leerde van hen wat het werkelijke leven op Corsica inhield. In het begin was het erg moeilijk voor mij om geen regelmatig contact met mijn ouders te hebben. We zijn erg aan elkaar gehecht. Er was nog geen mobiele telefoon en bellen naar het buitenland was waanzinnig duur.” Sylvia pakt in die tijd al het werk aan dat ze te pakken kan krijgen. Ook als het werk voor Arke Reizen na die zomer stopt. Teruggaan naar huis was geen optie. Ze werkt in een viswinkel, voor een autoverhuurbedrijf, als poetsvrouw, als naaister in een boetiek. Voor de ANWB organiseert ze reizen met caravan en auto op het eiland. Na het behalen van een diploma toerisme vindt ze gemakkelijker werk. Al is dat voor een niet-Corsicaanse nog steeds lastig op het eiland. ’s Zomers is er genoeg werk, ’s winters is er niets te doen. Sylvia: “In 1984 ben ik getrouwd en we kregen twee kinderen, Amélie (36) en Pierre (33). Toen de kinderen wat groter werden heb ik gesolliciteerd bij Air France. Uiteindelijk heb ik tweeëntwintig jaar gewerkt als grondstewardess op het vliegveld van Ajaccio.” 

Gouden harten

Het leven van Sylvia kent allerlei wendingen. Maar wat er ook gebeurt, ze blijft niet bij de pakken neerzitten en zoekt altijd naar een oplossing. In 2000 raakt ze spontaan het gehoor aan haar rechteroor kwijt. Dat bracht veel spanningen met zich mee. Ze gaat een opleiding tot nagelstyliste volgen bij Creative in Weert en bij Magnetics van Pepijn Borrèl. Naast haar werk als grondstewardess opent ze een eigen nagelsalon. In 2007 is deze salon overgenomen door dochter Amélie. Sylvia: “Amélie is ook nagelstyliste en mijn zoon Pierre is loodgieter. Beiden hebben ze gouden handjes en een gouden hart. Ik heb altijd tegen hen gezegd; wat je ook doet in je leven, maakt niet uit, als je het maar goed doet!”

Alles doe je voor jezelf

In 2007 loopt het huwelijk van Sylvia ten einde. Ze kiest ervoor om een opleiding tot levenscoach en bedrijfscoach te gaan doen. In Parijs. “Een frisse neus halen buiten het eiland”, noemt ze het zelf. Dat vindt ze nog niet genoeg en ze gaat verder met een hypnose-opleiding. Sylvia: “Deze opleiding heeft me naar Mickael Pilarczyk geleid. Dit was een geweldige eyeopener; ‘Alles wat je doet, doe je voor jezelf’. Dat heeft me een enorme duw in de rug gegeven. Ik ben in Nederland doorgegaan met het volgen van cursussen die allemaal met hypnose te maken hebben; hypnose voor kinderen, om af te vallen en om te stoppen met roken.”

Volg je hart

“Ik woon net iets buiten Porticcio, onder Ajaccio, een badplaatsje waar ik werkte bij Pierre En Vacances. Ik ben hier nooit vertrokken want het is een strategische plaats, dicht bij het vliegveld en bij de ferry’s. Ik voel me fijn hier, ik ken veel mensen. Ik woon honderdvijftig meter van het strand in een studio van tweeëndertig vierkante meter met een schitterend uitzicht over de baai.”

In 2020 krijgt Sylvia de kans om vroegtijdig met pensioen te gaan (‘dankzij’ haar handicap aan haar oor). Ze besluit te stoppen bij Air France. Het geeft haar een enorm gevoel van vrijheid en ze ziet weer nieuwe kansen. Ze huurt een groot appartement in Ajaccio en opent haar ‘Centre Fiorella’. Ze werkt hier als hypnotherapeut met als specialiteit afvallen. “Ik ken dit probleem heel goed. Ik heb mijn hele leven last gehad van een beetje overgewicht.” In het centrum zitten ook nog een sofroloog (zie kader), een kinesiologe en een osteopaat. Sylvia: “Ik doe dit werk met heel veel plezier. Had ik dit maar eerder gedaan. Maar ja, alles heeft een reden in het leven.”

Sofrologie: een compleet systeem voor innerlijke ontwikkeling dat je via ontspanning, lichaamsbewustwording, positief denken en een oordeelloze houding brengt bij je diepste kern; het bewustzijn zelf.

Familie is alles

Sylvia heeft vier kleinkinderen; Lya (9), Louis (5), Emma (3) en Alice (7 maanden). De dinsdagavond is ‘kleinkinderavond’; dan komen ze eten en slapen. “Dat zijn momenten waar ik mijn hart aan ophaal.” Sinds kort heeft Sylvia een nieuwe levenspartner. Ze vertelt heel enthousiast: “Het is een geweldige man. Hij heet Pierre Romain Vesperini (53) en hij is een Corsicaan uit een bekende Corsicaanse familie. Hij renoveert huizen en meubels en is artiest. Hij schildert en schrijft gedichten. Met deze man heeft het leven mij een geweldig cadeau gegeven.”

Sylvia heeft nog volop plannen om haar Centre Fiorella uit te breiden en is ook nog steeds bezig met het volgen van opleidingen. Als ze ’s avonds van haar werk naar huis rijdt, belt ze via facetime met pap en mam in Weert. “Dat is een momentje van ons drietjes, ons moment om even samen te zijn. Ik heb het nodig om ze vaak te zien. Ik probeer toch eens in de twee à drie maanden naar Weert te komen. Ik heb een hechte band met mijn ouders en met mijn broer Luc. Hij is de rots in mijn leven. Als ik naar Weert kom, is hij er ook altijd samen met zijn vrouw Angeline. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn ook verknocht aan Weert; een ijsje eten bij Bacio, kaas halen bij Kaas & Co, naar het Goedkoop Huis voor stof, verse haring eten en naar de boer asperges halen, mmm heerlijk”, zegt Sylvia als ze er alleen al aan denkt. “Weert is Weert. Ik spreek geen Weerts maar ik ben een echte Weertenaar. Geboren en getogen en ik ben trots op mijn stadje!”

Tips voor deze rubriek? Mail de redacteur, Monique van den Brandt monique@vandenbrandt.eu