20 december 2021 | Auteur: Ton Adriaens
‘Soms zit het mee, en soms …’
Het klusje om ter versiering forse maaskeien om onze vijver te leggen zouden M. en ik samen wel even klaren. Nou, dat viel niet mee. De struiken rondom de vijver maanden ons tot enige voorzichtigheid. Met het vorderen van het karwei maakte de uitdijende ondergrond van maaskeien het er niet gemakkelijker op terwijl de voorzichtigheid bij M. begon na te laten. Dat waren tegengestelde ontwikkelingen die niet veel goeds voorspelden.
U raadt het al?
Ja inderdaad, een weerbarstige struik duwde haar met hulp van een wankele maaskei opzettelijk achterover de vijver in! Ik hoorde haar schreeuwen en zag haar volledig kopje onder gaan. Bedekt met algen en wier kwam ze weer boven, huilend van ellende. Althans dat dacht ik. Ik was er snel bij om haar een hand toe te steken maar door de gladde vijverfolie gleed ze nog enkele keren terug het koude water in. Pas nu besefte ik dat ze niet huilde maar lachte. Het was ook een idioot tafereel: ‘Ouder echtpaar worstelend met de elementen’. Gelukkig had ze geen verwondingen en haar bril had ze, al was het wat scheef, nog op haar neus. Maar haar mobiele telefoon zat in haar broekzak. Zelf nog tot het middel in het water gooide ze hem op het droge in een poging het ding van de verdrinkingsdood te redden.
Eenmaal uit het water was de opluchting groot en lachten we de spanning weg. Ze had nog geluk gehad. Voor hetzelfde geld was ze niet in het water gevallen maar met haar achterhoofd op een maaskei en van maaskeien is bekend dat ze knoerthard zijn. Deze duik in het water had waarschijnlijk haar leven gered!
Ze trok haar T-shirt en schoenen uit en ik snelde, op haar verzoek, naar binnen om een badhanddoek te halen. Ik kon echter de verleiding niet weerstaan mijn telefoon mee te grissen en haar in haar rol van Amphitrite, godin van de zee, voor het nageslacht vast te leggen. Daar was zij niet blij mee en zij heeft mij onder de nodige bedreigingen duidelijk gemaakt dat dit ‘bewijs’ NIET bij deze column mag worden afgedrukt.
Het viel achteraf dus allemaal mee. Het was alleen de telefoon die onherstelbare schade had opgelopen. Met een föhn had M. nog geprobeerd haar mobiel te reanimeren maar dan schijn je het vocht verder de elektronica in te blazen. Dat werd dus een verzekeringsklusje. Althans dat dacht ik. Maar toen een medewerker van de assurantieorganisatie hoorde dat M. in onze vijver was gevallen bleek dat alleen schadeongevallen binnenshuis voor vergoeding in aanmerking kwamen. En de struik noch de maaskei konden aansprakelijk worden gesteld.
‘Dus als ik had gezegd dat de telefoon per ongeluk binnenshuis in het afwaswater van de gootsteen was gevallen dan had u hem vergoed?’
‘Inderdaad meneer’.
Soms zit het tegen.
Ton Adriaens