Renate Teunissen: ‘Gruuëts det ich zien zöster bin, Ruud is alles voor me’

“Ik ben zo nerveus voor de uutrooping”, vertelt Renate Teunissen in de week voorafgaand aan de Gala Bonte Aovendj. Ze weet dan al maanden dat haar broer gevraagd is om Preens van Wieërt te worden. “Ik had het totaal niet verwacht. Vroeger wel, maar de laatste jaren helemaal niet meer. Ik was dan ook enorm verrast toen hij het me op een dinsdag in oktober kwam vertellen. Waat bin ich grueëts det ich zien zöster bin.”

Renate (52) en Ruud zijn geboren in het ziekenhuis van Weert en woonden jaren op de Eikenstraat in Nederweert. “We gingen daar samen naar de Lambertusschool. Ruud was twee jaar jonger en zat dus in een lagere klas. Onze ouders (Frans en Annelies Teunissen) hadden in Weert Lunchroom de Binnemuuële en moesten overdag werken. Zodoende kregen wij een voordeursleutel aan een koordje om onze nek zodat we tussen de middag thuis samen een boterham konden eten. Zoals we in onze jeugd bijna alles samendeden”, vertelt Renate trots. “Op de zaterdagen lag er ’s morgens vaak een briefje klaar op tafel met de klusjes die wij moesten doen: wassen, opruimen, stofzuigen of boodschappen doen. Ik had daar vaak een hekel aan, maar Ruud deed alles gewoon met een lach. Echt unne lieverd… Buiten dat we altijd samen op school hebben gezeten, gingen we elke zondag samen stappen bij Dancing de Riva in Nederweert. In die tijd was ik een grote fan van Frank Boeijen waar we samen heel wat concerten van hebben bezocht.”     

“Ik kon aan Ruud alles vertellen. Toen ik voor het eerst verliefd was, heb ik dit die nacht nog – zittend op zijn bed – aan hem verteld. Zo’n band hadden we. En we hebben ook stiekem samen onze eerste sigaretjes gerookt. Die verstopten we dan onder het dak van het poppenhuis bij ons op zolder. Ruud is een sociale en spontane vent. Kan met iedereen goed opschieten en heeft altijd gooj zin. Waar ik een lastige puber was, kon je aan Ruud totaal niets merken van puberteit. Hoewel we een hecht gezin hadden, waren er veel regels, maar ze waren wel consequent. Regels die mij veel meer deden dan Ruud.”

“Na mijn mavo ben ik gaan werken. Eerst in het Trefpunt, de lunchroom van onze ouders in de Muntpassage. Later ben ik in een schoenenzaak in Nederweert gaan werken en nog een jaar bij de Hema in Asten. Ik trouwde op mijn 26e en raakte snel in verwachting van een tweeling die veel te vroeg, met 27 weken, geboren werd. Maanden hebben we in het ziekenhuis in Veldhoven gelegen, maar ze hebben het gered. Nadat we thuis gesetteld waren heb ik een dag in de week geruild met mijn moeder. Ik ging werken bij ’t Trefpunt en zij kwam bij ons oppassen op onze jongens, Milan en Mitchel. Door de grote verbouwing van het Muntcomplex moest ook onze zaak dicht en kon na tien maanden pas heropend worden. Hard werken om alles weer op te bouwen. Net toen het weer lekker liep, kregen we het verschrikkelijk nieuws dat onze moeder ongeneeslijk ziek was. Er was alvleesklierkanker ontdekt en binnen zeven weken overleed ze. Een enorme klap, vooral voor ons pap. Mam was de spil van het gezin. Maar het bracht Ruud en mij nog dichter tot elkaar. Zeker toen ons pap drie jaar later dood werd aangetroffen in zijn slaapkamer. Ruud vond hem, liggend op bed. Hoogstwaarschijnlijk gestorven van verdriet. Het idee dat ze weer bij elkaar waren, gaf ons wel iets van rust.”

“Ruud is peetoom van onze zoons. Zijn steun was dan ook heel belangrijk toen Milan in 2019 om het leven kwam bij een verkeersongeluk. Op een donkere avond in november op een natte zandweg is hij met de auto te water geraakt en heeft het niet overleefd. Mijn wereld stortte in. Ook toen had ik heel veel aan mijn broer. Ruud is alles voor me. Er is geen belangrijker persoon. Hij begrijpt me en zal nooit oordelen. Ik heb de diagnose MS en ben daardoor afgekeurd. Ruud steunt me ook daarin volledig. Gelukkig kan ik regelmatig vrijwilligerswerk doen. Zo heb ik jaren bij Brownies & Downies gewerkt. Ruud was daar toen als kok in dienst en ik werkte als begeleider met de medewerkers, mensen met een beperking. Later ook hetzelfde concept bij Lien & Otje en nu bij het Stadshotel. Dat is zo heerlijk werken, die jongens en meisjes zijn zo positief en opgewekt en durven helemaal zichzelf te zijn. Ik haal daar heel veel voldoening uit”, vertelt Renate vol enthousiasme.

“Vastelaovendj zit in ons bloed. Al van jongs af aan kregen we het met de paplepel ingegoten. Altijd verkleed, altijd naar de optocht en na afloop mee naar de Poort van Limburg of ’t Anker en thuis altijd vastelaovendjmuziek aan. Os pap is adjudant geweest bij Rogstaekerspreens Ton Peeters. Wij weten dus niet beter. We hebben ook samen dezelfde vriendengroep en hebben met elkaar een vastelaovendjvereiniging opgericht; de Kloeëtmejoeërs waarmee we ook meededen met de optocht. En al jaren versiert Ruud op bijzondere wijze etalages van cafés en winkels. Samen met Natasja Broens doen ze dat onder de naam RuNa. En daar stonden de weken voor vastelaovundj veel aanvragen voor, die Ruud door de drukte lang niet allemaal heeft kunnen uitvoeren. Ruud is heel goed met schmink. Geeft zelfs schminkcursussen en hij is ook grimeur van de Bonte Aovendj-artiesten. En dat heeft hij dus ook nog tijdens de gala-avond gedaan terwijl hij aan het eind uitgeroepen zou worden als Preens. Een groot geheim en vooral verrassing voor iedereen voor en achter de coulissen.”

“Hij is een muzikale Preens. Vroeger hebben we jaren samen gezongen bij de Streetsingers van Noël Seerden. En Ruud is lid geweest van Manoeuvre en tegenwoordig van Dial24. Daarnaast is hij volop aan het repeteren voor Antje de Musical die in mei opgevoerd wordt. Eerder deed hij ook al mee met de Graaf van Horne – de musical. Dus met de vastelaovendj zal Ruud met regelmaat de juiste toon aanslaan denk ik. Hij is een bekend en geliefd persoon in Weert. Ik weet nog dat als we vroeger bij het werken in ‘t Trefpunt middagpauze hadden en in de stad ergens wilden gaan lunchen, we onderweg tig keer werden aangesproken en Ruud zelf ook met iedereen in gesprek ging. Onze pauze ging dan voor een groot deel op aan geaojehoôr.”

Renate vertelt verder: “Op maandag 9 oktober is Ruud gevraagd om prins te worden. Uiteraard zei hij direct ‘ja’. Hij heeft momenteel geen relatie en daarom kwam hij het de dag erna als eerste aan mij vertellen. Zo bijzonder om dan te horen dat jouw broer ‘Preens van Wieërt’ wordt. Over het algemeen is hij een nuchter persoon. Het glas is altijd halfvol, maar hij was in de laatste weken voor de uitroeping behoorlijk nerveus voor zijn speech. Maar nadat hij de definitieve versie een keer gepresenteerd had aan zijn prinsenbegeleiders kreeg hij er vertrouwen in.

Omdat hij net als ik veel last had van overgewicht hebben we beiden een maagverkleining ondergaan. De afgelopen jaren is hij dan ook heel veel afgevallen en hij ziet er nu er goed uit. Dat geeft hem natuurlijk ook veel zelfvertrouwen. En als ik hem zo zie in zijn prachtige prinsenpak vind ik dat hij er geweldig uitziet. Ik volgde Ruud en zijn adjudanten de afgelopen weken zoveel mogelijk en met de optocht sta ik op de Preensewagen. Een geweldig vooruitzicht.”

Na de uitroeping sprak ik Renate nog even in de foyer van de Munt: “Het was geweldig. Ik was inderdaad erg nerveus. Maar het ging fantastisch. Een enorm gejuich vanuit de zaal toen hij tevoorschijn kwam. En de speech ging ook perfect. Wij, maar vooral Ruud en zijn gevolg, hebben al fantastische weken gehad en kijken uit naar de vastelaovendj-daag. Erg mooi om dit mee te maken. Ich dink dat Milan én zeker os pap en mam supertrots zeen dao boeëve!”