Randy Kessels op Sint-Maarten: ‘Hier heb ik mezelf teruggevonden’

In Weert kende men haar als ‘het gezicht van’ Moonen groente & fruit op de Maaspoort. Of ze werd genoemd als ‘dochter van’ Marienel of ‘dochter van’ Hans. Maar wie was Randy Kessels (32) nou zelf? Na het plotselinge overlijden van haar vader voelde het alsof de grond onder haar voeten wegzakte. Een depressie was het gevolg en na het beëindigen van haar relatie wist ze het zeker; nu was het Randy-tijd. “Ik was nooit mezelf en ik wilde mijn eigen ik terugvinden”. En die Randy vond ze op een eiland in de Caraïbische zee.”

Van Maaspoort naar Sint-Maarten

Randy heeft net haar dochtertje Kaylee in bedje gelegd; even tijd om de vragen van Weert Magazine te beantwoorden. Tien jaar geleden bezocht ze Sint-Maarten voor de eerste keer. Randy vertelt hoe dat ging: “Al vanaf mijn dertiende ben ik gaan werken; eerst met een bijbaantje bij groentewinkel PieWie in de Beekstraat, toen bij de Zeeman en later bij een kapsalon op Boshoven. Ik volgde inmiddels een kappersopleiding in Maaseik. Mijn droom was om als kapster te gaan werken op een cruiseschip. Maar mijn vader schrok zo van het idee dat ik zes maanden van huis zou zijn, dat ik die droom (letterlijk) heb laten varen. De ouders van mijn toenmalige vriend hadden een groentezaak op de Maaspoort. Gezien mijn ervaring begon ik hier al snel bij te springen met de feestdagen. Dat beviel zo goed dat ik na anderhalf jaar de zaak overnam en was ik opeens zelfstandig ondernemer. Ik heb dit drie jaar lang met veel liefde en plezier gedaan. Toen werd mijn vader ziek en na een kort ziekbed van drie weken overleed hij. Ik was tweeëntwintig jaar en mijn wereld stortte in. Dat was een zware tijd en ik werd ziek (depressief). Ik moest stoppen met werken en mijn relatie liep stuk. Mijn zus Debby (niet een zus qua bloedband maar we zijn samen opgegroeid, dus het voelt wel zo) woonde op Sint-Maarten. Zij bood aan om naar haar toe te komen en zo even aan alle ellende te ontsnappen. Hier kon ik herstellen en mezelf terugvinden.”

Love of my life

Drie weken lang bleef Randy op het eiland. Het waren drie topweken, vertelt ze. “Ik kreeg meteen een thuisgevoel en wist ook direct -hier zou ik nog wel een tijd willen doorbrengen-.” In de twee jaar die volgden ging Randy regelmatig terug naar Sint-Maarten. Tijdens één van die vakanties trok ze de stoute schoenen aan en ging ze solliciteren. Randy: “De mensen zijn hier ontzettend vriendelijk en heel relaxed. Ze stralen een soort van rust uit; maak je niet druk, wat vandaag niet lukt kan morgen ook.” Randy vond een baan bij Holland House Beach Hotel waar ze zes maanden zou gaan werken. Die zes maanden werden zeven jaar. Randy ontmoette de liefde van haar leven Alex, en samen kregen ze vorig jaar maart een prachtige dochter Kaylee. Inmiddels werkt ze als parttime-manager voor Karakter Beach Bar (niet googelen want dan wil je er meteen heen! red.). Randy: “Ik heb hier nu met mijn gezin mijn hele leven gesetteld. Natuurlijk mis ik het fysieke contact met mijn familie en goede vrienden. Even op de koffie gaan of een knuffel geven, dat kan niet. Maar ik ben nog elke dag dankbaar en gelukkig dat ik hier ben.”

Ramp na ramp

Bijna vijf jaar geleden startte Randy als Beachgirl bij de Karakter Beach Bar en inmiddels heeft ze zich opgewerkt tot parttime-manager. Randy: “Ik loop gewoon mee op de vloer met het bedienen van gasten. Op de achtergrond houd ik me bezig met het maken van de roosters voor personeel, het bijhouden van voorraden, het doen van bestellingen en het ondersteunen van mijn baas met adviezen of praktische zaken. We hebben de afgelopen jaren heel veel meegemaakt. In het begin was de zaak net overgenomen en hebben we hard gewerkt aan alle vernieuwingen. We waren net twee jaar aan het knokken toen op 5 september 2017 Orkaan Irma het hele eiland verwoestte (Randy wordt liever niet herinnerd aan deze ramp, maar voor ons wil ze nog vertellen hoe dit was. Te lezen in de volgende alinea, red.). Dit was zo’n ingrijpende gebeurtenis, dat hoop ik nooit meer mee te maken. Maar we hebben samen met het personeel de schouders eronder gezet en Karakter Beach Bar weer helemaal van de grond af terug opgebouwd. Qua werk is dit de mooiste overwinning die ik tot nu toe heb meegemaakt”, zegt Randy trots. “Na een eerste, heel moeilijk jaar, zagen we weer een stijging van het aantal toeristen en de toekomst lachte ons toe. Toen kwam corona en moesten we drie maanden dicht. Nadat we weer open mochten, zijn we er met het hele team vol voor gegaan. Omdat we dit allemaal samen beleefd hebben is Karakter met mijn baas en collega’s in mijn hart gaan zitten. Het is ook nog eens de allermooiste plek van het eiland dus ik zou iedereen die naar Sint-Maarten komt willen aanraden om zéker een dag bij ons te spenderen!”, lacht Randy.

Rennen voor mijn leven

Terug naar die dinsdag 5 september in 2017. Randy vertelt: “Een week van tevoren kregen we te horen dat er een orkaan op komst was van categorie 1. Dat werd al snel aangepast naar 2 en vervolgens naar 3. We moesten actie ondernemen en de hele beachbar dichttimmeren en dichtkitten. We hielden continue contact met de lokale radio en toen kwam het bericht dat het een categorie 4 zou worden! Ik was zo druk met alles bij de bar veilig te stellen dat ik mezelf vergat. Ik woonde in die tijd in Philipsburg en mijn baas verplichtte me om mijn belangrijkste spullen en mijn hond te gaan ophalen en zo snel mogelijk terug te komen. Tot op de dag van vandaag ben ik hem daar dankbaar voor want als ik in mijn eigen huisje was gebleven, had ik moeten rennen voor mijn leven. Het hele dak is eraf gegaan en ik ben alles (behalve wat ik dus nog had opgehaald) kwijtgeraakt. 

Spoor van vernielingen

Op vier september kon ik ’s avonds nog twee minuten naar huis bellen maar daarna zat het hele eiland zonder elektriciteit. Om twee uur ‘s nachts hoorden we de wind steeds harder dichterbij komen; het begon als een zoemend geluid maar werd daarna een harde piepende ruis, de druk op je oren nam toe (alsof je opstijgt in een vliegtuig) en we hoorden allerlei dingen tegen het huis klappen. Je ziet niks, je hoort alleen maar van alles en dat urenlang. Toen het voorbij was, probeerden we met alle mankracht een rolluik open te krijgen, dan krijg je frisse lucht en kijk je om je heen; alles is grijs, de bergen zijn grijsbruin, geen boom staat meer overeind, overal liggen voorwerpen, buren zijn daken kwijt, zwembaden zijn ingezakt, complete gebouwen zijn ingestort of soms compleet weg … Dag mooi Sint-Maarten, dankjewel dat ik je schoonheid heb mogen kennen”, mijmert Randy.

Na vier dagen heb ik eindelijk contact kunnen krijgen met mijn moeder in Weert om te zeggen dat ik oké was en nog leefde. Na zeven dagen kon ik naar mijn huisje; het was niet meer bewoonbaar en al mijn spullen waren weg. Maar het was oké, we leefden nog. Ik ben goed opgevangen en ben er snel bovenop gekomen. Maar tot op de dag van vandaag zijn er gezinnen die in een huis wonen met een half dak. Dat vind ik diep triest. Ik schaam me dat er nog steeds geen hulp is vanuit de Nederlandse en Sint-Maartense overheid. Orkaan Irma heeft een diepe wond geslagen die nooit zal genezen maar wel een plek heeft gekregen. Het liefst wil ik er nooit meer over praten. Ik ben wel onwijs trots op ons Sint-Maarten en hoe snel wij alles terug hebben herbouwd!”, benadrukt Randy. 

Als een vis in het water

Randy woont aan de Franse kant van het eiland Sint-Maarten in het plaatsje Cul du Sac. “We zijn ons huis aan het opknappen en hebben een groot stuk tuin erbij. We kijken uit op de mooie groene bergen. We wonen in een rustige wijk waar bijna iedereen familie is van elkaar. Ons leven bestaat vooral uit buiten zijn; in het weekend gaan we graag naar het strand of spelen spelletjes en barbecueën met vrienden. Mijn grootste ambitie nu is om mijn dochter een veilig en stabiel leven te geven. En dan misschien later, als Kaylee wat ouder is, zou ik wel graag een klein Beach-barretje voor mezelf willen beginnen”, droomt Randy. “Terug naar Nederland komen, zie ik niet gebeuren. Nederland is een mooi land, begrijp me niet verkeerd, maar voor mij persoonlijk kon ik er niet meer leven. De bepaalde druk die er heerst om te presteren, het haasten, de tijdsdruk, het uitgestippelde leven dat je moet volgen; nee, sorry, dat is niet voor mij weggelegd”, zegt Randy heel eerlijk. #sxmstrong