Politiek theater

Dit wordt een leuk stukje want dat is wat u het liefste leest: grappige voorvallen. Heel het land heeft de mond vol van ‘nieuwe bestuurscultuur’ en ‘nieuw leiderschap’. Johan Remkes zou de Limburgse bestuurscultuur op de schop nemen, Sigrid Kaag ging landelijk voor nieuw leiderschap. Het leverde potsierlijke kluchten op. Ook op lokaal niveau komt veel mallotig ongemak voor.

Begin maart kwamen de eerste Oekraïense vluchtelingen aan bij gezinnen in Weert. Wil je als gemeente niet achter de feiten aanlopen, is snelle actie geboden. Op Facebook deed ik meerdere oproepen daartoe maar het gemeentebestuur was niet vooruit te branden. Een kandidaat-raadslid gaf mij de tip alle fractievoorzitters een persoonlijk WhatsAppbericht te sturen. Hij leverde mij zelfs de bijbehorende telefoonnummers. De fractievoorzitters van de coalitiepartijen Weert Lokaal, VVD en CDA hadden niet eens het fatsoen daarop te reageren. Druk, druk met verkiezingen en bang om een standpunt in te nemen. 
Te zot voor woorden. 
Op 10 maart bezocht ik daarom de ingelaste raadsvergadering met als thema: opvang Oekraïense vluchtelingen. Die bleek van acht tot negen uur besloten. Vergaderingen behoren toch openbaar te zijn? Of gaf artikel 10 van de Wob aanleiding om even geen pottenkijkers toe te laten? Het te nemen besluit werd in ieder geval in beslotenheid voorgekookt. 

Vanaf negen uur mocht de burger getuigen zijn van een kluchtig politiek toneelspel.
De burgemeester begon een uitvoerig verhaal over de toestand in de wereld en de problemen in Oekraïne uitmondend in de vraag of de raad akkoord ging met de opvang van 200 Oekraïners in de voormalige kazerne. Nu wist ik uit ‘doorgaans zeer betrouwbare bron’ dat de eigenaar van de kazerne de bereidheid had uitgesproken 800 Oekraïners onder te willen brengen. Geen woord daarover maar mogelijk was dat van acht tot negen uur onderwerp van uiterst geheim overleg geweest. 
Voor de bühne plasten vervolgens alle partijen nog eens, met prachtige pathetische volzinnen en empathisch klinkende betogen, over de Oekraïnekwestie. Er waren er zelfs bij die hun ‘spontane’ reactie voorlazen vanaf hun tablet en er op invoelende wijze een snik in verwerkten. Ze waren allemaal geschokt en diep begaan met het lot van de Oekraïners. Geweldige acteerprestaties die allemaal eindigden met ‘… en natuurlijk gaan ook wij van de partij (vult u maar een naam in) akkoord met uw voorstel.’ Het hele spel had in 10 minuten opgevoerd kunnen worden maar de politieke bingo-lulkoekkaart werd geheel gevuld. 
En dat was het! De vele vragen die ik had over de al in gang gezette opvang bij particuliere gastgezinnen kwamen niet aan de orde. Om je te bescheuren toch?
De aan mij gerichte intimidatie-pogingen van meneer de burgemeester zowel vóór als na deze vergadering zal ik u maar onthouden want dan wordt het zo’n zuur stukje over macht en integriteit. Dan is het veel leuker de foto in de krant van meneer de burgemeester in herinnering te halen waarop hij, in overjas en met de handen op de rug, moederziel alleen in een troosteloze ruimte van de kazerne staat. Het bijschrift vermeldde dat ‘meneer de burgemeester de handen uit de mouwen steekt en alvast de handdoeken vouwt voor Oekraïense vluchtelingen’. De enige die het ooit lukte een vouw in een handdoek te leggen zonder zijn handen te gebruiken was illusionist Hans Klok. Vermakelijk politiek theater.