Nicole Vossen in Mandurah, Australië: “Afscheid nemen went nooit”

Door Monique van den Brandt

Backpacken, studeren in het buitenland, emigreren naar een ander continent; veel mensen dromen ervan. Sommigen voegen de daad bij het woord. Nieuwe landen met andere culturen bieden aantrekkelijke uitdagingen. Prachtige verhalen en nog mooiere foto’s getuigen van een nieuw leven, opgebouwd aan de andere kant van de wereld. Maar ook deze medaille heeft een keerzijde. Nicole Vossen (52) woont al zevenentwintig jaar in het buitenland: “Het blijft moeilijk om ver weg te wonen van mensen waar je van houdt.”

Zeg nooit nooit
Per dag verlaten vierhonderd Nederlanders ons land. Dat betekent bijna 150.000 emigranten per jaar. De verwachting is dat dit aantal in 2040 stijgt naar ruim 185.000. Velen van hen keren na een paar jaar weer terug naar hun geboorteland. Nicole woonde achtereenvolgens in Indonesië, Ghana, Suriname en nu woont ze alweer eenentwintig jaar in Australië: “Had je mij vijftien jaar geleden gevraagd of ik terug zou willen naar Nederland had ik gezegd: nooit! Nu weet ik het niet meer…” Nicole heeft een heftige tijd achter de rug. Onlangs overleed haar moeder en vloog ze in acht maanden vier keer op en neer naar Nederland. “Het was extra moeilijk om mijn vader nu zo alleen en verdrietig achter te moeten laten. Gelukkig woont mijn broer niet al te ver bij hem vandaan en bezoekt hem zo vaak hij kan. Dat geeft een beetje rust”, vertelt Nicole.

Mooie tijd
Een half jaar nadat opa Vossen (oprichter van de winkel ‘Vossen voor Heren’) in 1966 overleed werd Nicole geboren in de Hoogstraat. Haar vader en oom zetten samen de winkel voort. Nicole: “We woonden naast mijn oma die boven de winkel woonde. Door middel van een loopplank konden we achterlangs bij elkaar komen. In die tijd was de Hoogstraat nog een straat en geen promenade. Het was er behoorlijk druk. Mijn broer en ik brachten veel tijd door bij opa en oma in Eindhoven omdat mijn ouders moesten werken op zaterdag en zeker in de drukke Sint- en Kerstperiodes. Naderhand verhuisden we naar Moesel waar ik naar de Nassauschool ging. Ik had een fijne en onbekommerde jeugd”, herinnert Nicole zich. “Vanaf mijn zevende, tot ik Weert verliet op mijn vijfentwintigste, heb ik gehockeyd bij Hockeyvereniging Weert. Een ontzettend leuke tijd met veel kampioenschappen, veel vriendjes en veel biertjes!”, lacht Nicole.

Achteraf gezien
Sportlerares wilde Nicole worden. Dus bezocht ze open dagen van het toenmalige CIOS. De Koninklijke Militaire Academie leek haar ook wel wat. Deze dromen werden haar uit het hoofd gepraat door familie en vrienden. Nicole: “Er zou geen geld voor sport zijn, de sporturen op scholen werden verminderd. En het leger… dat was toch zeker niets voor mij. Achteraf gezien had ik het gewoon moeten doen, maar ja…”, zegt Nicole nu. “Ik ging naar de HEAO (Hoger Economisch en Administratief Onderwijs) in Eindhoven. Ondertussen had ik bij HVW een leuke jongeman leren kennen die tien jaar ouder was dan ik. We gingen samenwonen en studeren was niet meer mijn prioriteit. Ik vond werk bij de AMRO-bank midden in de stad (wat nu McDonalds is) en hier heb ik zes jaar gewerkt. De fusie met ABN meegemaakt en door cursussen omhooggeklommen en uiteindelijk op het Goudenregenplein in Den Haag beland als groepsleider balie.”

Van balie naar Bali
Nicole trouwt in 1990 met Pim die als chemisch ingenieur werkte voor Billiton; een mijnbouwmaatschappij (onderdeel van Shell) in Indonesië. Ze wisten dat ze op een bepaald moment naar het buitenland zouden vertrekken. Ze kregen antroposofische cursussen en een talencursus. Nicole: “We waren goed voorbereid. Maar niet voor een gescheiden leven. Pim woonde namelijk op een klein eiland waar een goudmijn was en ik zat in Bali. Het afscheid was heftig. Uiteindelijk hebben we er tweeëneenhalf jaar gezeten met in het begin een schema van zes weken op en twee weken af. Daarna werden dat vier weken op en twee weken af. Onze eerste zoon Marnix werd geboren in Singapore. Twee weken te vroeg waardoor Pim de bevalling miste omdat hij zo snel niet van het eiland weg kon.”

Het is niet al goud wat blinkt
Om toch samen te kunnen zijn verhuisde het jonge gezin van Indonesië naar Ghana, Afrika. Hier kwamen ze midden in de rimboe terecht, in Bogusu, zes uur rijden van de hoofdstad Accra. Nicole: “Ook hier werkte Pim in een goudmijn. We konden er echter niet aarden. Altijd hadden we gezegd dat als we het niet naar onze zin zouden hebben, dat we dan terug naar Nederland zouden gaan. Ik was zwanger van dochter Laura toen we na één jaar Ghana verlieten. Het plan was om twee à drie jaar in Nederland te blijven voordat we eventueel weer uitgezonden zouden worden. Het werden uiteindelijk maar vier maanden. Laura was tien dagen oud toen we in Suriname gestationeerd werden. De Surinaamse mijn was bauxiet en we woonden er in een compound met voornamelijk Nederlandse en Surinaamse gezinnen met veel kleine kinderen. We hebben daar tweeëneenhalf jaar een heerlijk leven gehad en in die tijd nog een derde kind gekregen; onze zoon Emil. Zijn eerste verjaardag vierden we in Perth, West-Australië.”

Toch een sportlerares
Australië bood meer stabiliteit voor het jonge gezin. Inmiddels wonen ze eenentwintig jaar aan de westelijke zijde van het continent. In Perth, Australind en Dalyellup. Nicole volgde haar hart en dromen van weleer: “Ik heb veel cursussen gedaan en nog steeds hoor. Om bezig te blijven en om mijn hersenen te laten werken. Van massage-therapeut tot zwemlerares en van sportinstructeur tot counselor (therapeut). Ik heb ook in diverse beroepen gewerkt. Tijdens de schooljaren ben ik erg actief geweest met de ouderraad en heb geholpen bij sportdagen, kinderen gecoacht met hockey en feesten georganiseerd. Zelf heb ik gehockeyd vanaf het moment dat ik hier aan kwam. Ik heb West-Australië een keer of tien vertegenwoordigd bij de Nationale Veterinnen Kampioenschappen en we zijn twee keer kampioen van Australië geworden. Mooie ervaringen en mooie herinneringen”, vertelt Nicole trots.

Verspreid over de hele wereld
Inmiddels zijn de kinderen groot en zelfstandig. Nicole: “We hebben geprobeerd om ze Nederlands te leren maar dat werd steeds moeilijker. Nu praten wij Nederlands tegen hen en zij spreken terug in het Engels.” Maar misschien komt daar nog verandering in. Zoon Marnix (25) woont namelijk al negen jaar in Nederland en doet zijn masters op Nyenrode. Dochter Laura (23) zit in haar laatste semester verpleegkunde aan Edith Cowan University in Perth en vertrekt in juli richting Nederland om daar door te studeren voor verloskundige. Ze heeft ook een vriend in Nederland. Zoon Emil (22) is in december verhuisd naar Nieuw-Zeeland, Auckland (bijna 5.500 km afstand tot Perth) waar zijn vriendin vandaan komt. Nicole: “In mei verwachten ze hun eerste kindje, dus ik word oma. Weer een andere en nieuwe fase in mijn leven”, glundert Nicole. “Mijn man en ik zijn nu bijna tien jaar uit elkaar en hij woont sinds kort permanent in Frankrijk met een nieuwe partner. We zijn nog steeds goede vrienden en hebben tot nu toe nog altijd Kerst en verjaardagen samen gevierd.”

Life Change
Nicole’s leven kreeg zoals ze het zelf zegt een ‘onverwachte wending’; ze vond een nieuwe liefde in 2010 en woont nu ruim acht jaar samen met haar Australische vriendin Kellie. Ze leerden elkaar kennen via het hockeyen. Nicole: “Kellie is geboren en getogen in Narrogin, een klein plaatsje in the Wheatbelt, zo’n twee uur ten oosten van Perth. Afgelopen jaar hebben we samen een huis gekocht in Mandurah (70 km ten zuiden van Perth). Hier wonen we dichter bij de familie van Kellie. We hebben een heerlijk huis op drie minuten lopen van het strand en een zwembad in de tuin. Met mijn twee honden (Samojeeds) Bo en Olly en onze twee katten Tickles en Tess hebben we een huis vol!”

Behoefte aan diepgang
Sinds vorig jaar werkt Nicole niet meer omdat ze de vrijheid wil hebben naar haar vader en kinderen te kunnen wanneer ze dat wil of wanneer het nodig is. Nicole: “Het blijft moeilijk; ver weg wonen van mensen waar je van houdt. De laatste keer in februari kwam ik helaas één dag te laat en was mijn moeder net de dag ervoor overleden. Afscheid nemen van diegenen waar je van houdt, went niet… nooit. Ik huil altijd en mijn zonen zitten soms te grappen hoelang het deze keer weer duurt eer ik huil,’’ geeft Nicole ruiterlijk toe. “Nu de kinderen zijn opgegroeid en hun eigen levens hebben komt er tijd voor reflectie; waar sta ik in mijn leven? Vijftien jaar geleden was teruggaan naar Nederland geen optie. Nu denk ik wel eens over na. Wat ik, buiten de mensen waar ik van houd, mis zijn vriendschappen en contacten met diepgang. Hier in Australië zijn die namelijk vrij oppervlakkig. Nu ik ouder word krijg ik meer en meer de behoefte aan zinnige gesprekken. Dus wie weet, kom ik toch nog een keer terug…!”, sluit Nicole ons gesprek af. 

• 

•