Natuurbewaker Lei Reemers: ‘De natuur is eerlijk, hier zijn geen uitvluchten’

Hij is wellicht de meest gedreven natuurliefhebber uit Nederweert: Lei Reemers (66), getrouwd en vader van drie kinderen. Hij zet zich op vele fronten in om het mooie dat de natuur biedt te behouden en te behoeden. Buitengewoon actief en betrokken bij de natuur en de natuurgebieden in en om Nederweert. Maar ook op Lei zelf heeft de natuur vat gekregen. Hij krijgt steeds meer last van de ziekte van Parkinson. Een gesprek met deze zeer realistische en bevlogen man is een verademing.

Ik tref Lei in de Bijentuin van de, mede door hem opgezette, stichting Bij-ZZZaak. Hier zijn optimale leefomgevingen gecreëerd waar de bedreigde solitaire bij zich kan voortplanten. Deze stichting is een van de activiteiten waar Lei zich met hart en ziel voor inzet. Lei: “Ik ben altijd al begaan geweest met de natuur. Toen ik 16 was, ging ik na het stappen met de slaapzak naar de Weerterbossen om daar in de natuur te slapen. Zo was je er ’s morgensvroeg als eerste, voelde je de zon opkomen en zag je de reeën gewoon naast je.

Mijn vader was boomkweker maar had geen liefde voor de natuur. Ik heb heel veel kennis opgedaan door te lezen en te observeren. Dingen die je leest in boeken zie je terug in de natuur. Als kind ging ik vaak zwemmen in de Rosveldlossing of hutten bouwen in het bos. Ik was een beetje een ‘loner’. We hadden thuis 12 kinderen en op zaterdagavond lag er op tafel een blok met alle namen erop. Als je thuiskwam van het stappen moest je je naam doorstrepen zodat mam wist wie er al thuis was. Achter mijn naam stond meestal ‘bos’, omdat ik daar in het weekend vaak sliep.”

Lei wilde graag boswachter worden maar werd afgewezen omdat ze hem met zijn lange haar te stoer vonden. “Ik was een beetje een batje toen.” Hij trad als timmerman in dienst bij Wilma Nederweert. Maakte jarenlang bekisting voor de betonfabriek, maar ook houten skeletten voor woningen. “Ik werd ook ‘halbaas’, maar dat was niks voor mij om te werken met mensen met een andere motivatie dan ikzelf…”                                 

Naast zijn werk was Lei belangeloos actief in de natuur. Voor Stichting Limburgs Landschap verrichtte hij veel werk in het Sarsven en de Banen, verzorgde rondleidingen en was betrokken bij de herinrichting van het gebied. In die tijd richtte hij met enkele andere natuurliefhebbers de Vogelwerkgroep Nederweert op, waar hij voorzitter van werd. “We constateerden dan we die gebieden anders moesten gaan inrichten om zeldzame soorten terug te halen. Er was een verstoring in de balans van de begroeiing en daardoor ook van de dierenstand. Andere begroeiing, andere indeling van de vennen zorgden weer voor andere ecosystemen. En door de aanpak van bestrijdingsmiddelen zijn weer veel zeldzame soorten teruggekeerd”, vertelt Lei vol verve.

Vol vuur gaat hij verder: “Ik merkte toen al dat wij mensen, de gasten zijn in de natuur, maar dat wij wel de planeet aan het ‘verneuken’ zijn. Ik wil echt een verandering in beleving teweegbrengen. Daarom zet ik me zo in voor die natuur. Want die natuur is eerlijk. Daar zijn geen uitvluchten. Ik voel me een beetje een natuurbewaker. Wat me raakt is dat er steeds meer dreigt te verdwijnen. Kijk nou de vlinder en de bij. Deze worden bedreigd. Daarom heb ik met enkele anderen het Vlinderpaât aangelegd. Een wandelpad vanaf het centrum naar de levende tuin bij zorgboerderij Bosserhof.  Op deze tocht van 1,5 kilometer zijn honderden vlinderstruiken geplant. Met medewerking van de gemeente en van particulieren. Hiermee proberen we de vlinderpopulatie in stand te houden, want die diertjes zijn heel belangrijk voor de natuur. Dat geldt ook voor de solitaire bij. Driekwart van onze landbouwproducten is afhankelijk van deze belangrijke ‘bestuivers’.”

Aan de Hoebenstraat heeft Bij-ZZZaak een prachtige rustgevende Bijentuin ingericht. Hierin veel planten en struiken waar de bijen goed gedijen, met als doel om de solitaire bij in stand te houden. Hiervoor zijn er veel bijenhotels geplaatst en zijn er via acties ruim 450 bijenkastjes opgehangen in de gemeente Nederweert. De meeste bij particulieren in of om hun woning. In deze kastjes kunnen de bijen hun eitjes veilig achterlaten die daarin zelf ontwikkelen en uitkomen. De solitaire bij steekt niet en is daarom veilig te houden in de tuin. Lei: “We willen van Nederweert de meest bij-vriendelijke gemeente van Nederland maken. Maar vooral wil ik een bijdrage leveren aan de natuur omdat sierbloemen steeds minder nectar produceren. Maar vooral omdat er steeds meer pesticiden (en ook nog het verboden RoundUp) gebruikt worden, dreigen bijen en vlinders uit te sterven. Met deze stichting en de bijentuin hopen we dat in Nederweert te keren. Een tuin waar overigens iedereen altijd welkom is. Ik ben hier bijna elke dag en leid de mensen, en zeker de kinderen, graag rond.”

Het gebruik van bestrijdingsmiddelen heeft ook een grote invloed op de gezondheid van mensen. “Uit onderzoeken is al gebleken dat de ziekte van Parkinson veroorzaakt kan worden door het bovenmatig gebruik van pesticiden in de omgeving.”                                                         

Lei heeft al 12 jaar te maken met deze ziekte. “Ik ervaar steeds meer fysieke hinder. Ik ben jaren terug geopereerd in mijn hoofd waarmee het trillen en bibberen verholpen is, maar mijn lichamelijk klachten als pijn en vermoeidheid nemen toe. Ook merk ik het soms al aan mijn spraak; die wordt langzamer en af en toe heb ik moeite om mijn woorden te vinden. Maar ook hier voel ik een voortrekkersfunctie. Regelmatig ga ik wandelen met andere Parkinsonpatiënten. Je merkt dat dit een belangrijk verzetje voor ze is, waardoor ze ervaren waartoe ze nog wél in staat zijn. En waar ze ook open kunnen praten over hun ziekte, over de ongemakken en de zorgen. Een soort lotgenoten-clubje.” 

Lei besluit zijn indrukwekkende betoog: “Helaas is deze ziekte ook een verschijnsel van de natuur. Direct, hard, puur en zonder uitvluchten. Een natuur waar we zo verdomd zuinig op moeten zijn.”