Maud Vanderfeesten in Weißbriach, Oostenrijk: ‘Wonen op de plek waar je je hart verloren hebt, is elke dag een cadeautje!’

Haar avontuur was een leuke aflevering geweest voor het tv-programma ‘Ik Vertrek’ zegt Maud Vanderfeesten (45) zelf. Met haar partner Robin kocht ze in Oostenrijk een vervallen schuur van anderhalve eeuw oud, burgemeester en buren moesten groen licht geven voor de vergunning, corona zorgde voor een vertraging van anderhalf jaar, materiaalprijzen bleven maar stijgen en aannemers waren niet te krijgen. Zonder enige kennis of ervaring startten ze een enorme verbouwing. De nieuwe Lodge runnen ze samen, ook trouwens zonder enige werkervaring in de branche…

Van vele markten thuis

‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’. Dit moet Maud gedacht hebben toen ze samen met haar partner Robin in Oostenrijk tegen een oud voormalig boswachtershuis aan liep. Meteen zag ze voor zich hoe ze van deze bouwval prachtig sfeervolle appartementen zouden kunnen maken. Om dan ook echt de daad bij het woord te voegen vereist dat doorzettingsvermogen, eigenzinnigheid en daadkracht. Eigenschappen waar Maud ruimschoots over beschikt. Geboren in Tungelroy maar opgegroeid in Swartbroek zag ze het afronden van de HAVO niet zo zitten. Maud: “Ondanks dat ik echt wel goed kon leren had ik andere interesses en ging ik liever op stap. Op mijn achttiende ben ik fulltime gaan werken. Ik heb echt van alles gedaan. Na ruim twaalf jaar in de telecombranche ben ik tien jaar geleden parttime voor mijn vader gaan werken. Ik was verantwoordelijk voor de verhuur van bedrijfs-onroerend goed. Daarnaast werkte ik parttime in de kledingzaak van mijn vriend Robin in Bodegraven. Ik heb enkele jaren op en neer gependeld tussen Weert en Bodegraven totdat de winkel verkocht werd. Vanaf maart 2019 tot het moment dat we naar Oostenrijk vertrokken hebben we, ter overbrugging, bij mijn ouders in Swartbroek gewoond. In die periode hebben we, naast het werk voor mijn vader, mijn broer Rob geholpen in zijn bedrijf met onder andere het verzorgen van de dieren.”

Geen stress maar eenvoud

Tien jaar geleden zijn Maud en Robin in Oostenrijk op zoek naar een vakantieverblijf dicht bij de Weissensee vanwege het schaatsen van de alternatieve Elfstedentocht. Alles in de omgeving is echter al volgeboekt. Per toeval komen ze terecht in Weißbriach in het Gitschtal. Veel vakanties gaan ze hier terug en ze worden verliefd op het kleine dorpje met 720 inwoners in het zonnige zuiden van Karinthië. “We kwamen tot rust, weg van de drukte, de massa, het hectische leven. Hier wordt meer waarde gehecht aan kleine dingen. Het is ook hard werken, maar anders, niet zo ‘gehaast’. Het is gemoedelijker, eenvoudiger. Het dorpje is omgeven door natuur en het is een vier-seizoenengebied met voor ieder wat wils. De Weissensee, de Presseggersee en Nassfeld (met in de winter 110 km aan skipistes) liggen hier om de hoek!”, vertelt Maud enthousiast.

Van schuur tot lodge

Een aantal jaren geleden maken ze een wandeling door de prachtige natuur van Weißbriach als ze bij toeval uitkomen bij een oud, leegstaand huis. Het was niet afgesloten dus je raadt het al zegt Maud lachend; “Wij naar binnen, kijken natuurlijk. Het plekje liet ons niet meer los en we hebben bij de buren en de gemeente navraag gedaan van wie het was en of het überhaupt te koop was. Het bleek het voormalige Forsthaus (boswachtershuis) te zijn en alleen de naastgelegen schuur was nog in gebruik als opslag voor de Bundes Forste (Staatsbosbeheer). Na een paar jaar (!) onderhandelen kregen we de mogelijkheid om het te kopen”, zegt Maud trots. “De oude schuur (volgens sommige ouderen van het dorp is deze minstens honderd jaar oud, volgens anderen zelfs honderdvijftig jaar) wilden we verbouwen tot vier lodges. Voordat het zover was moesten we eerst de vergunning rond krijgen. De burgemeester en de verantwoordelijke ambtenaar hebben na de aanvraag een bezichtiging gepland, de buren worden hierbij uitgenodigd, de plannen worden voorgelegd en met een paar kleine wijzigingen kregen we drie weken later groen licht.” Maar corona gooit roet in het eten. In maart 2020 gaan de grenzen dicht terwijl Maud en Robin dan net op het punt staan om naar Oostenrijk te gaan. Maud vertelt hoe dat was: “Afspraken in Oostenrijk werden geannuleerd en uiteindelijk hebben we de verbouwing anderhalf jaar moeten uitstellen. Intussen zijn we in Weert bij mijn ouders gebleven. Op een gegeven moment kwam er ook wel onzekerheid of onze plannen in Oostenrijk überhaupt nog wel door konden gaan. Reizen was lastig maar uiteindelijk zijn we begin april 2021 toch vertrokken om de bouw niet langer uit te stellen. We zouden wel zien hoe het zich verder zou ontwikkelen.”

En toen ging het mis

Nog eerder dan in Nederland zijn er in Oostenrijk enorme prijsstijgingen voor materialen en arbeid. Maud: “De prijzen stegen aanzienlijk en de bouwbedrijven durfden niet eens een offerte uit te brengen. We hebben uiteindelijk toch een planbureau/projectbureau gevonden dat samen met ons een aantal bedrijven bij elkaar heeft gebracht en na veel onderhandelen, wikken en wegen of het haalbaar was, zijn we in oktober 2021 gestart met de verbouwing. Het oude huis hebben we gesloopt. Hierdoor hebben we nu een heel open en ruim uitzicht op het dal. Van de oude schuur zijn alleen de stenen buitenmuren en gewelven in de kelder behouden gebleven en de rest is allemaal nieuw. (Kijk op Instagram @weissbriachlodge voor foto’s van het hele bouwproces). Er was geen elektra, er waren geen leidingen of wat dan ook. We wisten ook niet wat we allemaal tegen zouden komen bij het graven want zelfs bij de gemeente was niet bekend wat er wel of niet aanwezig was. Het ging eigenlijk allemaal heel voorspoedig, maar in maart van dit jaar kwam helaas vertraging in het hele proces en vanaf toen ging echt alles mis. De onderaannemers konden natuurlijk niet wachten op elkaar, want die hadden ook nog andere klussen. Materialen lieten op zich wachten en noem maar op… En de mankrachten zoals een tegelzetter, een installateur etc. kunnen pas aan de slag als de rest klaar is en die waren echt niet te vinden. We hebben zo in de piepzak gezeten; de angst dat we onze boekingen zouden moeten annuleren! We hebben er weken niet van geslapen. Uiteindelijk kwamen de juiste mensen alsnog op ons pad en waren de werkzaamheden in de eerste twee vakantiewoningen klaar op 10 juli. Op 11 juli kwamen de eerste gasten…”, zucht Maud als ze er nog aan terug denkt. ”Het laatste appartement is in de dagen erna opgeleverd en ook daar zijn op 13 juli de eerste gasten in gekomen. Dus het was uiteindelijk toch wel een leuke aflevering geweest voor ‘Ik Vertrek’.”

Nooit meer

Het nieuwe Weißbriach Lodge is een kleinschalig vakantieverblijf met vier appartementen waarvan er eentje bewoond wordt door Maud en Robin zelf. Als je houdt van rust en ruimte en veel natuur om je heen dan ben je hier aan het goede adres. “We houden zelf erg van de vrijheid en de diversiteit van de seizoenen en wat de natuur daarbij te bieden heeft. We hebben uitzicht op de bosrand en zien bijna dagelijks herten en reeën die hier voorbijlopen. Momenteel hebben we gasten en daarvoor ben je het aanspreekpunt; je maakt een praatje, geeft ze tips, je moet er gewoon voor ze zijn! Verder zijn we voornamelijk in en om de Lodge bezig met alles wat is blijven liggen tijdens de verbouwing. In onze eigen woning zijn we nog volop aan het klussen. Onze eigen website is nog in opbouw en daarnaast verkopen we woonaccessoires via een webshop in Oostenrijk. We zijn de hele dag wel in touw, maar kunnen onze eigen tijd indelen. Dus als we een keer op pad willen naar de Weissensee of iets dergelijks, dan kan dat! Na een stressvolle verbouwing uiteindelijk te mogen wonen op een plek waar je je hart hebt verloren, is elke dag opnieuw een cadeautje! Na verloop van tijd gaan we op zoek naar of bouwen we een eigen huisje bij de Lodge. Dan kunnen we ook het vierde appartement verhuren. De kelder willen we nog verbouwen tot een verkoopruimte voor woonaccessoires en dan zijn we voorlopig wel even klaar!”, lacht Maud. “We zeggen nu wel eens; ‘Zo’n project doen we nooit meer’, maar wie weet wat de toekomst brengt!”

Tips voor deze rubriek? Mail de redacteur, Monique van den Brandt
monique@vandenbrandt.eu