Mathijs leidt aan autisme en werkt in Cwartier

CWARTIER SPECIAL

“Je moet iets doen waar je enthousiast en gelukkig van wordt”

Naast de ruim 100 bedrijven die in Cwartier gevestigd zijn heeft het bedrijfsverzamelgebouw ook een maatschappelijke functie. Zo zijn er de GGZ-instellingen Vincent van Gogh en PSW pedagogisch werk gevestigd. Vanuit hun kantoren in het gebouw aan de Beekstraat begeleiden ze tientallen cliënten die ook met regelmaat naar het complex dienen te komen om zich zodoende onder de mensen te begeven. Dit als therapeutisch onderdeel. Dat gold jaren geleden ook voor Mathijs Kies. Hij is inmiddels een paar jaar vrijwilliger binnen Cwartier, een functie die hem heel veel heeft gebracht en verder heeft geholpen. Een openhartig relaas.

Mathijs: “Ik leid aan PDD-NOS, een vorm van autisme. Die diagnose is gesteld in 2010 na een hele moeilijke periode in mijn leven. Ik werkte al jaren als buitendienst-monteur bij Delta-zonweringen, lange dagen van vaak 10 uur, maar wel fijn werk. Maar eind 2004 stortte ik in en kwam in het ziekenhuis terecht. Ik had na mijn scheiding in 2002 ook de gedeeltelijke zorg voor mijn toen achtjarige dochter. Alles bij elkaar leidde dat bij mij tot lichamelijke en psychische klachten; veel hoofdpijn, duizeligheid, steken op de borst en daaruit voortvloeiend angst- en paniekstoornissen. Ik heb voortdurend onrust in mijn hoofd. Bijvoorbeeld bij elk geluid dat ik hoor wil ik weten wat het is en waar het vandaan komt. Nadat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, zat ik vooral thuis, lag in bed of op de bank. Ik gebruikte antidepressiva en durfde steeds minder naar buiten. Een heel zware en moeilijke tijd. Later ben ik ook nog 14 weken opgenomen geweest in het psychiatrisch centrum van Vincent van Gogh in Venray om te leren omgaan met mijn autisme en de stoornissen.

In dit centrum leerde ik om te gaan met mijn beperkingen. Ik moest naar buiten, de drempel verlagen en stap voor stap weer tussen de mensen komen. ‘Exposures’ noemen ze dat, gewoon de confrontaties aan gaan. Het klinkt eenvoudig maar dat was het in de praktijk echt niet. Je lichaam en je hoofd protesteren maar je weet dat je er doorheen moet om verder te komen. Dat is een proces van tijd en geduld, van vallen en opstaan. Ik moest de behandeling ook voortzetten van het UWV om een uitkering te behouden. Langzaam moest ik de angst voor de maatschappij overwinnen. Professionele hulp is daarbij erg belangrijk om te voorkomen dat je opgeeft en terugvalt.
De zorg voor mijn dochter heeft me ook op de been gehouden. Inmiddels is ze 29 en is een zelfstandige vrouw. In 2012 kreeg ik een nieuwe klap te verwerken. Mijn oudere broer overleed aan ALS. Hij was mijn beste maat, we deden zoveel samen en hij heeft me tijdens mijn proces ook supergoed geholpen. Voor hem kon ik ook niet afhaken en na zijn overlijden moest ik doorzetten. Met mijn twee zussen en mijn moeder voelde ik daarna ook een positieve saamhorigheid waardoor ik makkelijker over mijn stoornissen kon praten. Ik krijg nog steeds begeleiding om zaken te verwerken en te relativeren.

In 2019 was ik klaar om vrijwilligerswerk te gaan doen en kreeg ik de gelegenheid om bij Theater de Huiskamer aan de slag te gaan. Klusjes doen, artiesten helpen bij opbouwen en allerlei werkzaamheden achter de schermen doen. Dat was in het begin erg moeilijk voor me maar doordat ik daar geweldig opgevangen en begeleid ben kon ik steeds meer aan. Daarna werden de uren en de taken uitgebreid met het werk hier bij Cwartier. Een geweldige leerplek voor mij. Hele fijne mensen waar ik mezelf kan zijn en waar ik steeds verder kom in de contactuele sfeer. Ik krijg hier de ruimte en vooral het respect en zodoende kan ik heerlijk bezig zijn tússen de mensen. Er heerst in Cwartier een zeer open en persoonlijke, warme sfeer wat me heel veel brengt. Ik moet wel afgeremd worden anders ga ik te ver en raak ik overprikkeld. Daarom werk ik op maandag-, woensdag- en vrijdagochtend en word ik streng aangestuurd. 13.00 uur is dan ook echt 13.00 uur en sturen ze me terecht naar huis.

Sinds begin dit jaar heb ik ook een vaste relatie. Louisette en ik kennen elkaar al heel lang, maar sinds vorig jaar januari zijn we ook een ‘setje’. Met haar kan ik alles delen en bespreken en ze steunt me in alles. Fijn om, zowel in Cwartier als thuis, mezelf te mogen zijn. Dat heeft me erg geholpen.
Daarom wil ik mensen die ook stoeien met allerlei stoornissen meegeven: sluit je niet op. Ga aan de slag met professionele hulp en ga iets doen waar je enthousiast van wordt. En laat je, net als ik, positief stimuleren.”