Marc Tullemans in Excelsior, Minnesota: ‘Ik juich nog steeds voor de Nederlanders tijdens de Olympische Spelen’

Eenentwintig was Marc Tullemans (55) toen hij in de zomer van 1987 voor een periode van tien weken ging werken in een Amerikaans zomerkamp. Deze tijd in New Jersey noemt hij als een van de meest fantastische belevenissen in zijn leven. Hier ontmoette hij namelijk zijn vrouw Jill uit Minneapolis. “Jullie kennen allemaal wel de film ‘Dirty Dancing’?”, vraagt Marc lachend. ”Nou, zo was het ongeveer bij ons ook.” Inmiddels woont hij alweer dertig jaar in de USA. De sportieve Weertenaar nam niet de oliehandel van pap Tullemans over maar beschikt wel over hetzelfde ondernemersbloed. Dat heeft hem geen windeieren gelegd in het land van de onbegrensde mogelijkheden.

Het heerlijke Weertse leven

Bij ons eerste contact is Marc direct enthousiast om mee te werken aan een artikel in Weert Magazine, ook omdat hij andere deelnemers van “Weg van Hier’ nog kent van vroeger. ”Frank van Tulden (Australië) was mijn maatje op de basisschool en met Piet Holten (Zuid-Afrika) heb ik nog een jaartje gehockeyd bij HV Weert”, vertelt Marc. “Ik ben opgegroeid op de Noordkade, met mijn zus Mylène en hele fijne ouders Lau en Ellie. Ons pap had Tullemans’ oliehandel en samen met zijn broer stond hij bekend als de ‘koeëleboor’. Ik heb echt genoten van het Weertse leven waar de familie Tullemans toch wel bekend was. Ik ben altijd een fanatieke Rogstaeker geweest en als achtjarige was ik zelfs ‘nar’ onder prins Frank Holten. Ik had veel vrienden en ben altijd sportief bezig geweest zoals hockeyen bij HV Weert, tennissen bij de Lichtenberg en zaalvoetballen in Tungelroy.”

‘Oeëlie op ut veûr’

“Maar een van de mooiste herinneringen is toch wel die van Sint-Maarten. Ik zat op de basisschool en we hadden ons eigen Sint-Maartens-vuur op de akker achter ons huis. Een hele maand lang werkten we elke dag na school aan het groter maken van de berg. Met de bolderkar van pap gingen we huis-aan-huis oud papier en tuinafval ophalen. De dag zelf, 11 november, begonnen we bij ons thuis met oliebollen voor alle kinderen uit de buurt. Daarna in een optocht naar de hoop die altijd werd aangestoken door ons pap en mijn oom. Frappant was dat het altijd meteen geweldig stevig brandde. Ik heb het hem nooit gevraagd maar als oliehandelaar heb ik ons pap er altijd wel van ‘verdacht’ dat er wel een jerrycan diesel aan te pas was gekomen”, lacht Marc. “Heel speciaal was het toen ons pap en oom turfslingers hadden gemaakt. Aangestoken werden die dan over hun hoofd geslingerd. Waanzinnig gaaf om te zien in de donkerte van de nacht en nog steeds niet te geloven dat nooit iemand zijn wenkbrauwen heeft verloren. Dat waren de goede tijden dat alles nog mocht van de gemeente.”

Beste beslissing

Na het College volgde Marc een HBO in Haarlem voor zelfstandig ondernemerschap en ging hij naar Leiden om aan de Webster University te studeren. “Een goede studie met het oog op een voortzetting in Amerika voor een MBA”, verklaart Marc. “Hier heb ik ook een leuke tijd gehad als actief lid van studentenvereniging Minerva en wonend in het bekende Wallon-studentenhuis op Rapenburg 12/14.” Zoals gezegd doet Marc in 1987 ‘Camp America’; als student ga je dan tien weken als kinderbegeleider werken in een zomerkamp. Marc: “Het was mijn eerste kennismaking met een vliegtuig. Deze reis was uiteindelijk de belangrijkste beslissing die ik ooit genomen heb. Hier ontmoette ik mijn vrouw Jill. Hier nam ik ook de beslissing om het avontuur verder te zoeken in de USA”. Het duurde nog drie jaar voordat Marc definitief naar Amerika kon vertrekken. Hij onderbrak zijn studie voor een jaar bestuurswerk voor studentenverenging Minerva. Daarna wachtte hem nog een jaar dienstplicht als officier bij de Marine in Den Helder. “Al die tijd hield ik een langeafstandsrelatie met mijn Amerikaanse vriendin Jill. In 1991 vertrok ik naar de USA om een MBA-studie te volgen aan de University of St. Thomas in St. Paul, Minnesota”, vertelt Marc enthousiast. “Ik trok meteen bij Jill in; we hadden een heerlijk appartement in een historisch pand. We waren straatarm; Jill was sociaal werkster die voor een hongerloon jonge ex-gevangenen moest helpen acclimatiseren om weer terug te keren in de maatschappij. Ze was snoeihard en ook al was ze fysiek klein, haar jongens hadden enorm respect voor haar. Dat heb ik altijd heel stoer gevonden en tot op de dag van vandaag is Jill dezelfde rots vol zelfvertrouwen. Ik was een fulltime student, met een parttimebaan op de universiteit om nog wat extra’s bij te verdienen. Studies zijn niet gesubsidieerd voor internationale studenten en een studiejaar kostte al snel 35.000 dollar. Ik ben mijn ouders ontzettend dankbaar dat ze dit voor mij mogelijk hebben gemaakt. Ik studeerde hard en ben cum laude afgestudeerd met een MBA in International Management en Marketing. Op mijn afstudeerfeestje, mijn ouders waren hier ook bij, kreeg ik een telefoontje dat ik een baan had. Dat was ook het moment dat mijn ouders doorkregen dat mijn toekomst in de Verenigde Staten zou liggen.”

Van één naar acht miljard

Marc kijkt terug op een succesvolle carrière bij Polaris Industries. Dit is de grootste fabrikant ter wereld van recreatieve voertuigen zoals quads, motorfietsen en plezierboten. Marc: “Mijn carrière reikt van product-management in het begin tot algemene bedrijfsvoering tot ik vorig jaar met vervroegd pensioen ging. Toen ik begon had Polaris een jaaromzet van één miljard. Nu heeft het een omzet van acht miljard, met bijna 14.000 werknemers. In die twintig jaar bij Polaris ben ik betrokken geweest bij verschillende succesvolle productintroducties waarbij er ook een aantal patenten op mijn naam staan”, zegt Marc trots.

Succesvol ondernemerskoppel

Hij nam dan niet de oliehandel van pa Tullemans over (“Iedereen ging over op aardgas”, vertelt Marc), het ondernemersbloed stroomt ook door zijn lijf. Toch had hij nooit de gelegenheid een eigen zaak te beginnen. Tot het jaar 2009. Marc: “In dat jaar zijn we door een moeilijke periode gegaan en besloten Jill en ik om onafhankelijk te worden van mijn salaris bij Polaris. We hebben toen ‘Niche Holdings’ opgezet. Dit is een beheersmaatschappij waaronder een aantal kleinere bedrijven vallen met in totaal bijna 100 werknemers; twee bakkerijen onder de naam ‘Nothing Bundt Cakes’, ‘Tulpa’ huurpanden, ‘Flying Dutchman Spirits’ destilleerderij en sinds kort ‘Tulparico’ vastgoedbelegging in Costa Rica. Niche is aardig gegroeid tot het punt dat het niet meer mogelijk was om te combineren met mijn baan bij Polaris. Sinds mijn pensioen kunnen we ons nu richten op de laatste aanwinsten. ‘Flying Dutchman Spirits’ destilleert een fantastisch mediterrane gin, een wodka, een rum en een Amerikaanse Tequila.”

Van koud naar warm

Trots is Marc op zijn werk en zijn bedrijven, nog trotser is hij op zijn vrouw en kinderen. “Jill heeft een hart van goud, is grappig, een liefdevolle maar consequente moeder en een geweldig goede zakenvrouw.” Samen kregen ze dochter Chantelle (24) en zoon Nick (21). Chantelle woont in Chicago en werkt voor een groot mediaconcern. Nick studeert nog en is wedstrijdzwemmer voor zijn universiteit. Hij was zelfs meerdere malen kampioen van Minnesota. Marc: “Beiden zijn buitengewoon zelfstandig, intelligent, gemotiveerd en lief. Ik geniet enorm van de ‘highs’ (hoogtepunten) van mijn kinderen; de vele successen van mijn zoon in het zwembad, de vader-dochter-weekenden met Chantelle op Indiana University. Op dit moment genieten Jill en ik ervan om een nieuw leven op te zetten in Costa Rica waar we onlangs een heerlijk huis hebben gekocht in Uvita. De winters in Minnesota zijn koud en kunnen lang duren. Costa Rica is dan ons warme toevluchtsoord”, legt Marc uit.

Genieten van de natuur

In Minnesota woont Marc in het schilderachtige plaatsje Excelsior (3000 inwoners) aan het Lake Minnetonka; een plas water van 10.000 hectare (ongeveer vier keer de Loosdrechtse plassen). Marc: “Vier jaar geleden hebben we hier ons droomhuis gebouwd. We hebben een boot in de achtertuin en genieten als familie van de prachtige natuur die hier overal en binnen handbereik is. Ik ga graag vissen op het meer. Elke zaterdag ga ik mountainbiken en op winterse dagen ga ik graag langlaufen of maak ik een tocht op het meer met een sneeuwscooter. Amerika heeft gigantisch veel ruimte dat nog beschermd is en daarom kunnen we nog van het natuurschoon genieten. Als laatste vind ik het prachtig om te scubaduiken in Costa Rica. Ik vind het heerlijk om actief bezig te zijn, zolang ik het nog kan, maar het wordt steeds zwaarder”, geeft Marc eerlijk toe. “Tien maanden geleden heb ik nog een nieuwe knie gekregen.”

Vastelaovundj vieren in Weert

Op mijn laatste vraag wat er nog op Marc’s bucketlist staat, geeft hij een verrassend antwoord. Naast een Afrikaanse safari en kooiduiken met witte haaien in Cape Town is dat namelijk… met de hele familie kermis of carnaval vieren in Weert. Marc: “Indien carnaval, dan gaan we met de carnavalsvereniging van Mylène en Henny ‘Duo Gepaerskuuëteldj’ meelopen in de optocht. In 2019 hebben Jill en ik een heerlijke avond in Weert gehad met de kermis. Samen met Mylène en schoonbroer Henny zijn we tot laat in de ochtend doorgegaan. We begonnen met vier man en op het einde waren we met meer dan twintig. Geweldig!”, zegt Marc. En ook al woon je dus al dertig jaar in Amerika; je kunt de Rogstaeker wel uit Weert halen, maar de vastelaovundj niet uit de Rogstaeker!