Liefdadigheid

Krijgt u het ook zo te kwaad bij het zien van het filmpje van SOS Kinderdorpen over Nala? Haar moeder is dood en haar vader liet haar in de steek. Eten zoekt ze op straat. Ook haar broertje is dood, vertelt ze. Ze had hem nog graag een knuffel willen geven. En dan zoomt de camera in en rolt er een traan over haar wang. Zielig hè? Ja toch! Ik word inderdaad geraakt, onpasselijk zelfs … van die zoetgevooisde meelij-opwekkende stem van de voice-over. God weet hoeveel geld de productie van dit filmpje heeft gekost. Steeds weer wachten op die traan. ‘Take 26 en … actie!’ Alles wordt uit de kast getrokken om op je gemoed te werken. Als jij geen 3 euro per maand overmaakt gaat Nala misschien ook dood.

Ik wind me op over dit soort tranentrekkerij dat je een schuldgevoel moet bezorgen. Begrijp me niet verkeerd: Ik ben vóór hulp aan iedereen in nood. Maar kan dat niet wat zakelijker geregeld worden?
De directeur van SOS Kinderdorpen verdiende in 2017 € 130.959 per jaar. Ja, dat leest u goed. Goede doelen schieten in Nederland als paddenstoelen uit de grond. Het zijn er honderden, allemaal op zoek naar hun eigen rampgebied, hongerend kind, verwaarloosde pony of enge ziekte. Het is big business. Nog een paar salarissen van directeuren? • Cliniclowns: € 134.386, • Nederlandse Hartstichting: €179.801,• Hulphond Nederland: €126.593,• Nationaal Fonds Kinderhulp: € 129.783, • Nierstichting: €153.721,• Prins Bernard Cultuurfonds: € 193.035, En het is een lappendeken van elkaar beconcurrerende goede doelen. ‘Spieren voor Spieren’, het Prinses Beatrix Spierfonds én de stichting ALS. Maar ook de Ezelsociëteit, Wakker Dier, de Vogelbescherming, de Dierenbescherming, World Animal Protection, Dierenlot en nog véél meer redders van dieren in nood.
Kom op zeg! Het salaris van onze minister-president is € 165.916,- inclusief vakantiegeld en eindejaarsuitkering.

En al die directeurtjes hebben een dure organisatie opgetuigd! Dan zie ik in gedachte zo’n directeur ’s morgens vanuit zijn of haar riante onderkomen in een Tesla naar kantoor rijden om te brainstormen over de nieuwe fondsenwervingstrategie en ’s middags al netwerkend een balletje slaan op de golfbaan. ’s Avonds dineren met een captain of industry en dan het vliegtuig in om met eigen ogen de opgezwollen buikjes van kindertjes te gaan zien. Totaal verkeerd beeld natuurlijk want deze professionele leiders werken naar eigen zeggen heel hard, hebben grote verantwoordelijkheid en kunnen op andere plaatsen veel meer verdienen. Inderdaad, de directeur van SOS Kinderdorpen werd 1 januari 2019 directeur van Stichting Het Vergeten Kind en ging waarschijnlijk meer verdienen. We geven per jaar al gauw 15 miljoen uit alleen al aan de salarissen van directeuren goede doelen. Dat kan toch efficiënter?

Als we in 2020 nu eens alle uitvoerende medewerkers onderbrengen bij een betreffend ministerie, en per ministerie één directeur goede doelen benoemen. Dat scheelt al een slok op een borrel. En als we dan via de belastingen van alle Nederlanders 0,1 % -voor de laagste inkomens- tot 4 % voor de hoogste inkomens gaan innen? Eerlijk systeem, iedereen doet naar draagkracht mee, geen schuldgevoelens meer en een hogere opbrengst. Voor de mondiale rampen blijft giro 555 beschikbaar en bedrijven mogen natuurlijk fiscaal aftrekbare giften aan goede doelen blijven doen.

En dan a.u.b. geen filmpjes meer van hongerige kindjes, door hun hoeven zakkende ezeltjes of strompelende lepralijders. Nee, positieve filmpjes die met de bereikte resultaten een bijdrage leveren aan onze nationale trots!
En wat doen we met al die directeurtjes? Allemaal voor straf een opstel laten schrijven met als titel: ‘Waar raakte ik mijn moreel kompas kwijt?’ U merkt het, het zit mij hoog. Ik overweeg zelfs een beroep te doen op de stichting SHAGL: Slachtoffer Hulp Aan Getraumatiseerde Liefdadigheidgevers. Voor slechts drie euro per maand steunt u mij en de stichting SHAGL.