Jules Kneepkens in Qatar: “Wie is u om mij te vertellen wat ik wel en niet kan”

Soms kijkt hij op de woningsite Funda of er nog leuke huizen te koop staan in Weert. Dan stelt hij zich voor hoe het zou zijn om daar weer te wonen. Maar voorlopig blijft het bij kijken alleen. Na omzwervingen via Utrecht, Brussel en Keulen werkt Jules Kneepkens (63) sinds tweeënhalf jaar in het Arabische emiraat Qatar aan zijn droom: het opzetten van een internationaal erkend luchtvaartbedrijf.

• 

• 

Smeltkroes

Qatar, hemelsbreed bijna 5.000 km hier vandaan, ligt in het Midden-Oosten aan de Perzische Golf. Het is een schiereiland dat grenst aan Saoedi-Arabië en ligt ten oosten van Bahrein. Het klimaat is op zijn best in de maanden oktober tot en met april met temperaturen van achttien tot dertig graden. In juli en augustus lopen de temperaturen op tot bijna vijftig graden! Jules: “Door het klimaat lopen en fietsen er ook bijna geen mensen op straat. Lopen op straat is zeer veilig maar ook zeer ongewoon. Als je buiten op straat loopt word je om de 200 meter gevraagd om in een taxi te stappen.” Het leven in Qatar concentreert zich rondom de vele evenementen in hoofdstad Doha. In Qatar wonen ruim 400.000 Qatari met de Qatarese nationaliteit en daarnaast wonen er nog zo’n 2,2 miljoen buitenlanders uit 140 verschillende landen! Jules: “Ondanks de verschillen in klimaat, woningen en religie zijn er ook overeenkomsten met wonen in Weert. Jules: “Ook hier hechten ze veel waarde aan sterke familiebanden, sterke vriendschapsbanden en een ontspannen levenshouding.”

Droom, durf, doe

Jules was zojuist bezig zijn internetverbinding te herstellen. In Nederland komt één monteur, in Qatar komt meteen een kleine ploeg (zie foto). Jules: “Internet is natuurlijk belangrijk om in contact te blijven met mijn familie maar ook voor mijn werk. Ik houd me bezig met het maken van luchtvaartveiligheidsregels die gebaseerd zijn op en voldoen aan internationale regelgeving zoals afgesproken in de United Nations Luchtvaart Organisatie ICAO (International Civil Aviation Organisation). Qatar is een van de golfstaten met een sterk groeiende luchtvaartsector. Mijn taak is het om deze naar een gelijk of liefst nog hoger niveau te tillen dan die in Europa. Werken in Qatar is leuk omdat de mensen hier allemaal zeer gemotiveerd zijn om dit te bereiken. In mijn werk hanteer ik mijn motto’s; ‘niets is onmogelijk totdat het tegendeel bewezen is’ en ‘wie is u om mij te vertellen wat ik wel en niet kan’. Door zelf initiatief te nemen en zaken aan te kaarten werk ik naar mijn hoogste doel: het opzetten van een internationaal erkend luchtvaartbedrijf. Ook op andere terreinen wordt in Qatar volop gedroomd en geëxperimenteerd. Zoals in de architectuur. Veel beroemde en internationale architecten – waaronder ook veel Nederlanders – maken hier de mooiste gebouwen, zoals de Nationale Bibliotheek door Rem Koolhaas.”

Strijden voor een school

In 1955 werd Jules geboren in een huis met de naam ‘Caelen’ dat aan het Wilhelminakanaal lag, halverwege Weert en Nederweert. Na een brand in 1957 verhuisde het gezin Kneepkens naar de St. Jozefslaan om uiteindelijk in 1963 te gaan wonen aan de Dijkerstraat. Naast Jules bestond het gezin uit pap en mam, zus Liesbeth en broers Maarten, Ernest en Louis. Jules heeft goede herinneringen aan zijn schooltijd: “Na de lagere school ging ik naar de Middelbare School van de Paters van de Heilige Geest op Fatima. Deze school is daarna gefuseerd met de MMS van de Zusters Ursulinen tot de Philips van Horne Scholengemeenschap. Het jaar dat ik werd toegelaten tot de middelbare school was ook het eerste jaar dat deze school ‘niet-seminaristen’ en meisjes toe liet. Vóór die tijd waren in principe alle leerlingen (jongens) voorbestemd om tot priester te worden opgeleid. Door de fusie en geldgebrek hadden we les in houten noodgebouwen. Ergens in de vierde klas zijn we met een delegatie leerlingen en een conrector op bezoek geweest bij de Staatssecretaris van Onderwijs om te pleiten voor geld voor nieuwbouw van de school. Dat is er uiteindelijk ook gekomen in mijn laatste schooljaar”, vertelt Jules.

• 

• 

• 

Idealist

Het opkomen voor idealen en medemens zat er bij Jules al vroeg in. Op zijn zestiende werd hij lid van de PvdA en werkte hij mee aan de oprichting van een PvdA-afdeling in Weert. Jules: “Die bestond toen nog niet. Door allerlei internationale ontwikkelingen in die tijd ben ik mezelf gaan verdiepen in zaken als ontwikkelingssamenwerking. Met leraren van de Philips bezocht ik de eerste wereldwinkel in Kerkrade. Dat heeft mij toen geïnspireerd om sociale geografie aan de Universiteit van Utrecht te gaan studeren.” Tijdens zijn studie was Jules actief in de jongerenbeweging van de PvdA (Jonge Socialisten). Vanaf het begin was hij vooral bezig met internationale politieke onderwerpen zoals de anti-apartheid beweging die gesteund werd door Komitee Zuidelijk Afrika (KZA) en was hij actief bestuurslid van de internationale sociaaldemocratische jongerenbeweging. Na zijn studie werkte Jules zeven jaar voor een zogeheten NGO (niet gouvernementele organisatie) die vluchtelingen uit Zuid-Afrika en Namibië ondersteunde. Deze vluchtelingen woonden in vluchtelingenkampen in landen rondom Zuid-Afrika en Namibië.

Halve Belg

Na zijn werk voor het KZA ging Jules werken voor het Ministerie van Verkeer en Waterstaat. Via gemeentelijke vervoerplannen kwam hij uiteindelijk in de luchtvaart terecht. Al vijfentwintig jaar is hij betrokken bij het intensieve overleg tussen alle Europese landen met betrekking tot de veiligheid en security in de luchtvaart, vliegroutes en luchtverkeersleiding. Tot 2007 was hij Directeur Luchtvaart bij het Ministerie van Verkeer en Waterstaat. Daarna werd Jules benoemd tot Directeur Generaal Luchtvaart bij het Belgische ministerie van Transport. Jules: “Bij mijn introductie werd ik door de minister voorgesteld als ‘niet een echte Hollander maar als een halve Belg’. Dat had te maken met het feit dat ik in Weert geboren en getogen was. Het ‘Weertenaar zijn’ was een duidelijk voordeel.” Jules woonde in die tijd in Brussel. Zijn echtgenote Monique werkte nog in Nederland als lerares Duits op een middelbare school. De weekends brachten ze om en om door in Utrecht en Brussel. Door de lange kabinetsformatie na de Belgische verkiezingen van 2007 kon Jules als federale ambtenaar echter weinig uitvoeren. En dus zocht hij een andere baan. Hij werd Directeur regelgeving bij het Europese Agentschap van de Luchtvaartveiligheid van de Europese Commissie. Jules en Monique verhuisden naar Keulen. Jules: “We woonden in een flat langs de Rijn en het leuke was dat we het Keulse dialect goed konden verstaan vanwege de grote overeenkomsten met Limburgse dialecten.”

Burenboycot

Sinds tweeënhalf jaar werkt Jules in Qatar aan de luchtvaartveiligheidsregels. Jules: “Het leukste aan mijn werk is om iedereen ‘op hetzelfde spoor’ te krijgen en daarbij de moderne Europese regelgevende structuur te gebruiken die ik zelf ontwikkeld heb. Voor mijn werk moet ik veel reizen naar Europa. Meestal naar Brussel of Keulen omdat dit de ‘luchtvaarthoofdsteden’ zijn voor de regelgeving”, legt Jules uit. Qatar wordt sinds juni 2017 geboycot door de buurlanden Saoedi-Arabië (SA), Bahrein en de Verenigde Emiraten. Ze hebben de landgrens tussen SA afgesloten evenals het luchtruim van de drie landen voor vliegtuigen van Qatar Airways. Wat betekent dat voor Qatar? Jules: “Deze boycot is niet bevorderlijk voor de regionale ontwikkeling en over de redenen doen veel speculaties de ronde. In Qatar zelf merk je niets of nauwelijks iets van de boycot. In de luchtvaart zie je dat het extra kosten en extra vervuiling geeft omdat vliegtuigen nu niet de kortste en meest efficiënte routes kunnen volgen.”

Positieve kijk

Dankzij het complete team van reparateurs is het internet hersteld en kan Jules op de hoogte blijven van de ontwikkelingen in Weert. “Ik weet dat Weert een burgemeester heeft die zich sterk maakt voor een goede opvang van vluchtelingen, dat een woningbouwcoöperatie experimenteert om woningen ook voor mensen met een middeninkomen betaalbaar te houden en dat op het vroegere buitenterrein van het Bisschoppelijk College in de Weerterbergen niet alleen vakantieactiviteiten plaats vinden…”, lacht Jules. “Door de vele communicatiemogelijkheden kun je gemakkelijk op de hoogte blijven van het nieuws uit Nederland. Daarbij valt me op dat er eigenlijk nauwelijks aandacht wordt besteed aan positieve zaken in Nederland. Hier in Qatar schrijven de kranten anders. Daar wordt veel aandacht besteed aan zaken die goed gaan in het land.”

Sweet dreams

Tot slot zegt Jules: “Weert is nog steeds een plaats waar ik graag kom. Om een van mijn broers te bezoeken die er nog woont. Of om gewoon door de stad te lopen en te kijken of ik nog bekenden tegen kom. Of om een oude schoolvriend te bezoeken. De reünie van de Philips van Horne heb ik gemist omdat mijn reispapieren niet op tijd in orde waren. Af en toe droom ik zelfs van oude bekenden, maar die kom ik dan tegen in de dromen op plaatsen en in situaties waar ik ze vroeger nooit gezien kan hebben,” bekent Jules lachend.