Jeanne d’Arc in de hoofdrol

‘Ben je niet bang dat je er spijt van krijgt?’ ‘Je hebt er wel veel hè?’ ‘En als je nu een baan zoekt…?’ 
Het barst van de vooroordelen over tatoeages, dat wordt gelukkig steeds minder. De plakplaatjes hebben plaats gemaakt voor echte kunstwerken en de meeste mensen associëren tatoeages allang niet meer met asociaal zijn.

Zolang ik me kan herinneren, ben ik al weg van tatoeages. Ik zag ze bij mijn favoriete rocksterren en bij de bezoekers van Bospop waar ik al vroeg met mijn ouders naar toeging. Toen werd het erg in een hokje geplaatst; tegenwoordig mag je (goede) tattoo-artiesten toch echte kunstenaars noemen.
Vanaf mijn 18e ben ik ermee begonnen. Het is wel altijd een dure hobby geweest.

Ik ben van kleins af aan gefascineerd door de Middeleeuwen, met zijn legendes en mythes, dat zie je terug in mijn tattoos. 
Ooit begonnen met een engel op mijn bovenarm, ondertussen is er nagenoeg geen plek meer over. 

Ik heb mijn lichaamsdelen willen opdelen in thema’s. Mijn bovenlichaam is vooral geïnspireerd op Middeleeuwen en religie. Rechterbeen een mix van mythologieën waar onder andere vampiers, gargoyles en Medusa in terug komen. Mijn linkerbeen is een verzameling van beroemde sprookjes. Op een lugubere manier afgebeeld, zoals ze ooit door de gebroeders Grimm zijn bedacht. 
Van alle Middeleeuwse verhalen heeft Jeanne d’Arc mij het meest geboeid. Op mijn rug heb ik het beleg van Orléans in 1429 (met Jeanne d’Arc in de hoofdrol) laten tatoeëren, dit is toch wel mijn huzarenstukje!

Mijn meest bijzondere tattoo? De afdruk van de poot van mijn Duitse herder op de binnenkant van mijn hand.

Nick Salmans (31), Weert