“Ik vind het gewoon leuk om te zingen”

Als je Monique Caris-Frenken (52) hoort zingen, zul je met bewondering naar haar stem luisteren. Toch is ze zelf heel bescheiden. ‘Andere mensen zeggen dat ik een hele mooie stem heb, maar zelf ben ik vooral kritisch.’

Op jonge leeftijd volgde Monique blokfluitles en leerde ze noten lezen. Vervolgens kon ze doorstromen naar een ander instrument. ‘Maar net als veel andere kinderen mocht ik van mijn ouders één hobby kiezen. Dat werd paardrijden.’ Ze is pas tijdens de middelbare school begonnen met zingen. ‘Je doet weleens dingen als je puber bent. Een vriendin ging zingen in het schoolkoor dus ik ging mee.’ Daar begon in 1981 haar zangcarrière op het Serviam Lyceum in Sittard. Ze kreeg veel positieve opmerkingen over haar stem maar toen een zangpedagoge haar eruit pikte tijdens een repetitie en zei dat ze hier meer mee moest doen, werd ze zich pas echt bewust van haar kwaliteit. ‘Dan zal het wel zo zijn’, dacht ze als puber.

Het schoolkoor van het Serviam zong ook tijdens hun huwelijksmis in de Sint Martinuskerk waar ze trouwde met haar man Frank. Toen hun dochter Manon geboren werd, stopte Monique pas bij haar geliefde schoolkoor in Sittard vanwege de afstand en de tijd. Maar omdat ze wilde blijven zingen, sloot ze aan bij het Apollokoor, voortgekomen uit het bekende café Apollo, destijds in de Beekstraat. Het was een leuk maar vooral gezellig koor. ‘Na de pauze bleef iedereen soms liever aan de bar hangen dan verder repeteren’ vertelt Monique. Omdat ze méér wilde, ging ze op zoek naar iets anders. Dat vond ze bij het Weerter Operettekoor (het huidige WOKMuziektheater) voor de musical Faust. Ze heeft bij dit operettekoor zelfs een toneelrol vertolkt in Romeo en Juliëtte en ook achter de schermen was ze fanatiek als bestuurslid en zakelijk productieleider. Pas rond het jaar 2005 begon Monique met zanglessen. ‘Dit was nodig om mijn stem verder te ontwikkelen. Zangpedagoge Elvira van Leeuwen heeft mij naar een hoger niveau getild.’ De lessen volgt ze nog steeds om haar stem te blijven trainen. ‘Net als sporters hun spieren trainen is het voor ons belangrijk om onze stembanden te trainen zodat ze flexibel en sterk blijven, anders gaat de rek eruit.’

Toen haar schoonvader in 2013 overleed, werd haar gevraagd om te zingen op zijn begrafenis. ‘Het was een eer, maar veel te beladen voor mij.’ Tijdens de zeswekendienst lukte het haar wel en zong ze voor het eerst zelf in de Sint Martinuskerk het ‘Ave Maria’. Na haar uitvoering werd ze gevraagd voor het Groot Sint Martinuskoor. Ze werd meteen lid. ‘Het was helemaal mijn bedoeling niet om solistisch te werk te gaan. Dat kwam pas toen Marjos Metsemakers aankondigde haar rol als soliste te willen gaan afbouwen.’ Samen met haar bouwde Monique haar solistische inbreng op en werd ze de soliste van het Sint Martinuskoor.

Tijdens de reguliere missen heeft ze er geen last van maar voor de grotere opvoeringen heeft ze nog altijd zenuwen. Zoals tijdens het zingen van de Krönungsmesse van W.A. Mozart met Pasen, waarbij ze als sopraan een van de vier solisten is die zingen onder leiding van dirigent Jean-Pierre Steijvers. ‘Ik vind het een eer om als amateur met (semi-)professionele zangers te mogen zingen. Ik ben altijd blij als de stukken waar het fout kan gaan voorbij zijn’. Ook afgelopen oktober had ze last van zenuwen. Toen mocht ze als soliste zingen tijdens de installatiemis van Pastoor Notermans in Waubach. Deze mis hebben 172.000 mensen live bij NPO2 gevolgd. ‘Ik was blij dat ik dat aantal pas de volgende dag hoorde.’

Naast het Sint Martinuskoor is Monique ook lid van verschillende ensembles waaronder Vocomotion in Montfort en Chanteur in Zuid-Limburg. Het is voor haar heel speciaal dat ze samen met haar vader Paul in een ensemble heeft gezeten. Want haar talent heeft ze van vaders kant. ‘Ik draag de naam van mijn man, maar ik wilde altijd ook dat mijn meisjesnaam in een programmaboekje of op een poster of flyer vermeld stond. Als mijn vader dat zag, was hij zo trots!’ Hij was haar grootste fan en toen hij in 2017 overleed, heeft ze meer dan een half jaar niet kunnen zingen. ‘Ik kon het niet, onze band was zo sterk en dan merk je dat zingen ook, én vooral, emotie is.’

Helaas ligt het zingen bij de ensembles op dit moment stil door corona. Bij het Martinuskoor wordt, daar waar mogelijk, wel gerepeteerd waarbij de coronaregels door de leden die willen en kunnen komen zeer strikt worden nageleefd. ‘Het is fijn om weer samen te kunnen zingen, tijdens de lockdown heb ik dat heel erg gemist’. Het is nog afwachten wat de mogelijkheden voor het Sint Martinuskoor zijn met Kerst. Voor Monique is het kerstgevoel de nachtmis zingen. ‘Waar mogelijk zetten we alles op alles om dat voor elkaar te krijgen.’