Het palingincident

In 1992 werd ik voor de tweede keer ‘Preens van Stadsvastelaovundjvureiniging De Rogstaekers’. In 1991 had ik namelijk vanwege de Golfoorlog na elf dagen mijn steek aan de wilgen gehangen. Als we met een kapel eropuit trokken en er kwam het bericht ‘Scudaanval op Israël’ mochten we op straat vanuit misplaatst medeleven geen muziek maken. Eenmaal binnen in kroeg of zaal weer wel; bespottelijk hypocriet. Enkele ‘belangrijke’ burgemeesters uit Limburg namen het besluit van grote plaatsen als Keulen en Aken over om, vanwege terreurdreiging, geen carnavalsoptocht te laten trekken. Overdreven gewichtigheid? Ik vond het in ieder geval belachelijk!

Maar, een geluk bij een ongeluk: 1992 was een jubileumjaar: 6 x 11 jaor V.V. De Rogstaekers. Wij vielen met onze kont in de boter. ‘Wij’ dat waren, naast mijn vrouw en ik, mijn vijf adjudanten en hun dames: een geweldig team en het werd een onvergetelijke ervaring. We bezochten feesten en recepties in tenten, clubgebouwen en zaaltjes en trokken daarbij door heel Limburg.

De leden van de Rogstaekers die ons begeleidden beleefden er plezier aan ons koffertje met onderscheidingen ‘kwijt te maken’. Na de sleuteloverdracht gold dit ook voor de grote ‘Stadssluuëtel’. Mijn ‘Kleijermeister’ W. betrok het op zijn eer om dit níet te laten gebeuren. Door de hardnekkige pogingen van de Rogstaekers kwam hij wel op het idee hen een poets te bakken.  “Als ze hem zo graag willen hebben kunnen ze ‘m krijgen … met een paling erin!” Wij vonden het een goed idee. Vlak voor de abdicatie kocht hij op een onbewaakt moment bij een viskraam een moddervette paling, liet die in de buis van de sleutel zakken en dekte hem zorgvuldig af met een prop servetten. Zo kwam de sleutel in de slaapkamerkast van prinsenbegeleider A. terecht. Wij verwachtten binnen veertien dagen een ludieke reactie maar er gebeurde niets. Slechte verliezers? Nou dan reageren wij ook niet meer.

Bij de installatie van mijn opvolger Prins Erik I informeerde ik voor de zekerheid toch even naar de sleutel. Tot mijn verbazing zat die prop er nog steeds in. Dit kon wel eens goed fout gaan als die prop los zou schieten. Ik moest er niet aan denken dat burgemeester Loekie van Maaren onder de smurrie zou komen te zitten bij het symbolisch terugnemen van de macht over Weert. Ik adviseerde Erik daarom die prop er voorzichtig uit te laten halen.

Later hoorde ik dat dit al in de coulissen van de Poort van Limburg was gebeurd. Had begeleider A. er misschien lucht van gekregen? Zeker was dat meerdere omstanders onpasselijk werden van de vreselijke stank. Ook hoorde ik later pas wat er zich in het daaraan voorafgaande jaar had afgespeeld in de slaapkamer van A.  Een ondefinieerbare geur moest iets met de kast te maken hebben. De vrouw des huizes had tevergeefs naar een oorzaak gezocht, luchtverfrissers geplaatst, de hele kast leeggehaald, kleren, bedlinnen, sleutel, alles eruit. De kast vanbinnen helemaal schoongemaakt en alles er weer in. Er werd zelfs een professioneel bedrijf ingeschakeld om te onderzoeken of er soms ergens een dode muis, of nog erger, een rat lag te stinken. Niets hielp.

Toen de aap uit de mouw kwam, of in dit geval, de paling uit de sleutel, heeft het enige tijd geduurd voordat ik weer ‘on speaking terms’ met A. was. De ludieke palingactie werd een palingincident met méér impact dan wij ooit hadden kunnen vermoeden.

Ton Adriaens