Het heeft de Majesteit behaagd!

Door: Jos Heijmans.

Op de laatste werkdag voor Koningsdag worden in Nederland koninklijke onderscheidingen (k.o.’s) uitgereikt aan vrijwilligers die bijzondere verdiensten hebben voor de samenleving. Beter bekend als de lintjesregen! De k.o. is al ruim 200 jaar oud. Koning Willem I stelde op 30 april 1815 de militaire Willemsorde in en op 29 september 1815 de orde van de Nederlandse Leeuw. Hij bedacht die onderscheidingen omdat hij militairen of burgers die iets bijzonders gedaan hadden, wilde belonen.

Alle burgemeesters reiken dan ook namens de koning de k.o.’s uit in zijn of haar gemeente en sluit de speech af met: “Het heeft de majesteit behaagt etc. etc. ”!   De k.o. wordt meestal door verenigingen of instellingen aangevraagd, soms ook door familie. De aanvragers willen meestal de aanstaande decorandus verrassen en bereiden alles in het diepste geheim voor. Met zorg worden de grootste smoesjes bedacht om de persoon in kwestie netjes gekleed en op tijd op de plaats te krijgen waar de grote verrassing geopenbaard zal worden. Dit leidt vaak tot bijzondere taferelen, vooral als de uitreiking thuis plaatsvindt.

Tijdens zo’n uitreiking kwam ik, op mijn paasbest gekleed, ambtsketen gepoetst en fraai gedrapeerd om mijn schouders, met bloemen en een k.o. aan op een boerderij waar de vrouw des huizes alles in het geniep had voorbereid. Haar man, de beoogde decorandus, was nog aan het werk in de koeienstal. We werden naar binnen gesmokkeld naar de voorkamer waar we even moesten wachten tot de boer vanuit de koeienstal naar binnen kwam om koffie te drinken. Na ongeveer een kwartier hoorde ik de boer aankomen op zijn klompen. De deur ging open en daar stond hij! Met zijn klotje in de handen, in een overall onder de koeienstront. Zijn mond viel open en zijn hoofd werd vuurrood. Voordat ik iets kon zeggen, riep hij: ”Burgemeester, kom morgen maar terug want zoals je ziet ben ik er niet op gekleed!”

Een andere anekdote gaat over een vrouw van middelbare leeftijd die sinds jaar en dag collecteerde voor o.a. het Rode Kruis. Nu hadden de aanvragers, op een mooie warme dag, een bijzondere route voor haar uitgestippeld zodat ze ‘per ongeluk’ langs het gemeenschapshuis kwam. Daar hadden bestuur, familie en vrienden zich stiekem verzameld en zaten mooi opgemaakt en gekleed aan de koffie met gebak.  Mevrouw kwam niets vermoedend in spijkerbroek en wit T-shirtje het gemeenschapshuis binnen waar de burgemeester met ambtsketen om in het bijzijn van tientallen familieleden en vrienden haar wilde decoreren. De vrouw bezweet van het lopen barstte spontaan in huilen uit en rende de zaal uit, de gehele familiekring verbaasd achterlatend.

Iemand verrassen is leuk vooral voor diegenen die het organiseren. Maar het ‘slachtoffer’ kan in sommige gevallen ‘bijzonder’ reageren. Aanvragers genieten van het in het geheim organiseren van een uitreiking en willen dat zo lang mogelijk volhouden. Ik zeg wel eens: ”Weet je wat, we reiken het lintje niet uit, dan blijft het altijd een verrassing!”

Jos Heijmans, Burgemeester van Weert