Hanneke Craemers in Gent: `Lessen in geluk voor alle kinderen, is mijn droom`

De gynaecoloog van het SJG bepaalde haar geboortedatum; 13 december 1979. De dagen daarna had hij namelijk geen dienst en de geboorte van de tweeling wilde hij niet missen. Vijf minuten na haar zus Lonneke lag Hanneke Craemers (40) in de armen van mama Rini en papa Jac. Elf jaar geleden startte Hanneke een nieuw leven in Gent; ze viert het leven met familie en vrienden, deelt lief en leed met de Pintenvrullie, zet zich in voor kans-verdienende kinderen, is trotse mama en vindt stabiliteit bij haar eigen gezin. Corona bracht inzichten die leidden tot veranderingen…

Green green grass of home

Als Hanneke vertelt over haar jeugd dan voel je gewoon dat dat als een warme deken over haar heen ligt. Hanneke: “Ons huis was een gezellig huishouden aan een woonerf in Stramproy waar iedereen bij elkaar in- en uitliep. Veel vriendinnetjes. Op zolder een hindernisparcours bouwen en daar dan geblinddoekt overheen gaan. Met alle zevenentwintig neven en nichten op zondag Limburgse vlaai eten bij oma. Genieten van kindervakantiewerk. Fanatiek handballen. Naar Zuid-Frankrijk met de vouwwagen. Als ik lavendel ruik, dan denk ik daaraan terug.”

Het beleid van Koning Pintenman

Voor het derde jaar van de middelbare school stapt Hanneke over van het College naar de Philips van Horne. Vlak daarna overlijdt plotseling haar vader. Hanneke: “Dat was een harde dobber, een nieuwe school met nieuwe mensen en dan zo’n verdriet. Ik werd enorm goed opgevangen en kon snel mijn draai vinden. Daarna bleek het al gauw de beste keuze die ik kon maken; ik heb daar de tijd van mijn leven gehad! Onze vaste vriendengroep werd nog hechter na de Griekenlandreis in 1996. Een deel deed in hetzelfde jaar eindexamen en bracht op de laatste schooldag een act op het lied ‘Koning Pintenman’ van de Band Zonder Banaan. Sindsdien heten we de ‘Pintenvrullie’. Met die bende hebben we onze tienervakanties, eerste verliefdheidsperikelen en eerste dronkenschappen meegemaakt. Lief en leed delen we nog steeds. Je kunt je voorstellen hoe goed we elkaar inmiddels kennen!”

De zoete inval

Eindhoven werd haar volgende woonplaats. Hier studeerde Hanneke aan de Pabo en daarna volgde een studie logopedie en foniatrie. Binnen een jaar haalde een vriend haar over om weer naar Weert te verhuizen. “Ik had niet gedacht terug te komen maar het huis was te leuk. Het was een landhuis met acht kamers op de Laarderweg. Hier heb ik een groot deel van mijn studententijd doorgebracht. Ik heb gewerkt bij de Gotcha!, de Rotonde, de Brouwer en later de Apostel. De Laarderweg werd een soort begrip! Het was er een komen en gaan van mensen en dat heb ik graag!”, vertelt Hanneke enthousiast.

België biedt vaste grond

Na zoveel lol en plezier wachtte het serieuzere leven en vertrok Hanneke voor een stage als logopedist naar Haarlem. In 2003 kreeg ze werk aangeboden als kinderlogopedist in revalidatiecentrum Heliomare in Wijk aan Zee. Nadat ze met vriendin Annemieke Leenders een reis van drie maanden door Afrika had gemaakt, ging ze hier aan de slag. Na een fijne tijd in Haarlem kocht ze in 2007 een huis in Amsterdam. Over deze periode zegt ze zelf: “Inderdaad, het serieuze leven begon maar ik was best onstuimig mijn eerste werkjaren. Ik deed het graag en goed maar daarnaast staat Amsterdam voor mij voor een vrije tijd, er was altijd wel iets te doen. Daar wilde ik wonen!” In 2006 leerde ze in Spanje de Vlaming Dries kennen. Toen ze elkaar twee jaar later weer zagen in Amsterdam sloeg de vonk definitief over. “En lieten we elkaar niet meer los”, vult Hanneke aan. “We reden elke week op en neer van Gent naar Amsterdam. Niet vol te houden natuurlijk. Toen in 2009 mijn moeder, ook weer plotseling, overleed had ik grond onder mijn voeten nodig. Ik besloot bij Dries in Gent te gaan wonen.”

Van het plan om na een jaar Gent een jaar in Amsterdam te gaan wonen komt niets meer. Zoon Jona wordt geboren en het jonge gezin heeft veel steun van de moeder en zussen van Dries. Hanneke staat voor een lastige keuze want in Amsterdam wonen haar zus Lonneke en haar vriendinnen. Ze hakt de knoop door en verhuist definitief naar Gent. “Voor de liefde, voor Jona (10) en later ook voor Saar (7) en Luwe (4)”, zegt Hanneke. “Gelukkig heb ik enorm lieve mensen rondom mij, die de afstand overbruggen en er altijd zijn voor ons.”

Geluk is als een spier

Met z’n vijfjes wonen ze in Oostakker; een dorp op fietsafstand van Gent. Alhoewel er in België weinig gefietst wordt; alles gaat met de auto en Hanneke mist de fietspaden van Nederland. Hanneke: “Ik werk op een basisschool als zorgcoördinator en beleidsondersteuner. Het is een kleine wijkschool aan de rand van Gent waar iedereen elkaar kent en waar veel kansverdienende kinderen zitten. Ik vind dat zo veel mooier klinken dan kansarm… Ik denk bijvoorbeeld na over hoe we leesplezier kunnen bevorderen. Naast rekenen en taal geven we ook lessen in geluk. Dat doen we met de Gelukskoffer; overgebracht uit Nederland. Het is mijn droom om veel meer kinderen in België daarin te onderwijzen. Niet met het idee dat iedereen altijd maar happy moet zijn hoor. Maar wel om kinderen van jongs af aan te leren dat je geluk voor een groot deel in eigen hand kunt nemen. Je kunt dat trainen als een spier. Als je vroeg inzicht geeft in het praktisch herkennen en ontwikkelen van geluk, dan geef je kinderen een stevige basis mee voor de toekomst. Ik leerde dat zelf pas op latere leeftijd, toen ik eens tegen mijn eigen grenzen aanbotste. Waarom kinderen hier niet al eerder mee kennis laten maken dacht ik toen, zodat het geen taboe is en je een zaadje kan planten voor later.”

Bier typeert het verschil

Op mijn vraag wat de mentaliteit van ‘de Belg’ is antwoordt Hanneke resoluut: “Ik heb wel een beetje moeite met stereotypen of het plakken van etiketten. Zeker omdat ik hier ook soms als een stereotype ‘Hollander’ gezien wordt. Maar over het algemeen zijn Belgen meer bescheiden, afwachtend, super loyaal en hebben veel gevoel voor sfeer en gezelligheid. Ik hoorde eens iemand zeggen dat bier het verschil tussen België en Nederland wel goed typeert; Nederland heeft één slecht bier maar heel de wereld kent het. België stikt van de goede bieren maar niemand kent ze! Ik kan me in de vergelijking wel vinden. Een mix van beiden zou perfect zijn!”

Anders door Corona

Iets anders dat Hanneke opvalt in België is dat er veel meer een werkmentaliteit heerst dan in Nederland. Hanneke: “Het is hier heel normaal dat je fulltime werkt. Je moet zelfs uitleggen als je ouderschapsverlof neemt, laat staan dat je zomaar minder wilt werken. Ik zie veel mensen rondom mij bijna neervallen van het vele werken naast een gezin en sociaal leven. Het wordt al van jongs af aan met de paplepel ingegeven. Mijn kinderen hebben vanaf groep 3 al huiswerk. Pas de laatste twee jaar zie ik langzaam veranderingen komen en nemen mensen meer verlof op. Eentje daarvan ben ik dus.”

Tot vorig jaar werkte Hanneke fulltime maar sinds dit jaar heeft ze één dag in de week vrij. Corona is daar de oorzaak van. Hanneke legt het uit: “Opeens zaten Dries en ik met drie kinderen thuis. We konden de taken verdelen en eigenlijk was het best lekker dat de kinderen even geen huiswerk hadden naast de gewone lessen. Het op en neer scheuren naar alle hobby’s was ook even van de baan. Het heeft mij en de kinderen wel deugd gedaan. Toen heb ik besloten dat ik een dag minder wilde werken. Ik besefte dat ik amper tijd had voor wat er écht toe doet. Voor Dries en mij betekende de lockdown een periode waarin we meer tijd hadden voor elkaar en waarin we meer en beter konden communiceren. In eerste instantie was dat heel fijn omdat we rust hadden om met elkaar te genieten, alles op een rij te zetten en te zien wat er is. Maar we beseften ook dat als we op volle toeren draaien, we onszelf en onze eigen wensen een beetje verliezen in de hectiek van werk en gezin. Als je meer tijd samen doorbrengt komen de sterktes maar ook de valkuilen goed in beeld. Dat heeft ons inzichten gegeven die we nu samen aanpakken.”

Home is where the heart is

In Gent bouwde Hanneke een nieuw leven op. Het is maar 170 kilometer hier vandaan maar toch een heel ander wereldje. Of ze nog ooit terugkomt naar Nederland? Hanneke: “Ook al mis ik mijn vrienden, familie en lieve mensen die er voor mij en onze kinderen zijn, ik heb hier ook een nieuwe familie en hele lieve vrienden. Mijn kinderen hebben hier hun leven en daar zal ik ze niet snel uit wegtrekken. Al kom ik nog wel graag in Weert en Amsterdam. Ik houd van de gemoedelijke bedrevenheid die Gent uitstraalt. Gent is minder individualistisch dan Amsterdam en dat past wel bij mij. Maar ik weet inmiddels ook wel dat je niet alles vooraf kunt plannen, dus ik zeg nooit ‘nooit’…”