Eddy en Josje Tromp op Aruba: ‘Hier gaat alles niet zo snel’

Wat doe je als allebei je dochters op Aruba wonen? Dan ga je zo vaak als het kan met het vliegtuig naar Aruba, toch? Dertien jaar lang vlogen Eddy en Josje Tromp twee keer per jaar naar het Caribische eiland. Tot de dag dat ze bij terugkomst in Weert elkaar aankeken en vroegen: “Wat doen we hier eigenlijk nog?” Ze besloten hun kinderen te volgen en emigreerden tien jaar geleden naar Aruba.

Familie Tromp op de Tromplaan

Eddy (71) is geboren op Aruba en emigreerde op zeventienjarige leeftijd samen met zijn moeder en jongere broer naar Nederland. Ma Tromp zag hier meer kansen en een betere toekomst voor het gezin. Eddy maakte zijn LTS-opleiding af en haalde alle mogelijke lasdiploma’s die je kunt behalen. Ook is hij opgeleid tot lasleraar. Hij werkte altijd als pijplasser, onder andere bij grote bedrijven als Stork. Maar zijn hart lag en ligt bij het honkballen. In Aruba was hij geselecteerd voor een selectie voor Pan-America (red.: Het honkbaltoernooi op de Pan American Games wordt beschouwd als een van de belangrijkste internationale honkbalevenementen ter wereld). Door de emigratie kwam hier echter niets meer van terecht.

In Nederland ging Eddy honkballen in Maastricht, later bij PSV en hij speelde daarna in de hoofdklasse in het westen van het land (bij HCAW-Bussum, Quick-Amersfoort, Neptunus en Sparta Rotterdam). Hij heeft zeven keer het Nederlands team vertegenwoordigd en aan zestig interlands meegedaan waaronder drie wereldkampioenschappen en drie Europese kampioenschappen, waarmee Nederland kampioen werd. Eddy is tweemaal uitgeroepen tot MVP (most valuable player). Zijn buitenlandse carrière was in Italië bij Fiorentina en bij PUC in Parijs. Ook is hij coach geweest in Portugal. Door het honkballen heeft Eddy veel van de wereld gezien.

Josje (71) is geboren in Den Bosch en verhuisde op zesjarige leeftijd met haar ouders, twee broers en zusje naar Roermond. Het was in de tijd toen ze op de MMS (red.: middelbare meisjesschool) zat dat ze Eddy tegen het lijf liep en de twee verliefd werden. In 1972 trouwden Josje en Eddy en ze gingen wonen aan de Tromplaan in Weert. Ze kregen twee dochters: Yvette en Vivian. Josje werkte drieëntwintig jaar bij Tènce uitzendbureau, eerst als intercedente en na zes jaar als vestigingsmanager. Ze heeft veel mensen in onze regio aan een baan geholpen.

Volg je hart (en je kinderen)

Eddy komt net terug van een partijtje golf en Josje was op het internet informatie aan het zoeken over een cruise. Ook al wonen ze op een zonovergoten eiland, dat wil niet zeggen dat ze niet meer op vakantie gaan. Bovenaan hun bucketlist staat een cruise maken met het hele gezin. Josje: “Cruisen is onze passie geworden, na de eerste cruise zijn we helemaal verslaafd!” Samen zitten ze onder de palapa (red.: huisje van vier palen met een dak van gedroogde palmbladeren) in de schaduw en genieten van de rust en het getjilp van de vogeltjes in de tuin. Ze wonen deze maand precies tien jaar op Aruba. Josje vertelt hoe dat zo is gekomen: “Onze dochters Yvette (43) en Vivian (41) wonen allebei op Aruba. Yvette werkt in de hotelbranche en woont hier al vanaf 2000. In 2007 besloot Vivian zich ook permanent op het eiland te vestigen. Zij werkt als lerares in het basisonderwijs. Twee keer per jaar gingen wij op vakantie om hen te bezoeken. En in de plaats van dat het afscheid gemakkelijker ging, werd het steeds moeilijker. Op een dag kwamen we, na weer een vakantie, in ons huis in Weert aan en vroegen onszelf af: ‘Wat doen we hier eigenlijk nog?’ Toen was het idee werkelijkheid geworden en hebben we ons huis verkocht, onze baan opgezegd, ons hele hebben en houwen in een container gestopt en zijn we geëmigreerd. In werkelijkheid ging het niet zo snel hoor. Het duurde twee jaar voordat alles definitief rond was. Alle procedures die erbij komen kijken zijn best ingewikkeld. Ik moest een verblijfs-/werkvergunning regelen; dit duurde negen maanden. Voor Eddy, als geboren Arubaan, was dit een kwestie van één dag!”, lacht Josje als ze daaraan terugdenkt.

Het eilandleven

De eerste zeven maanden wonen Eddy en Josje bij hun oudste dochter Yvette. In die tijd kijken ze goed rond in welke buurt ze het liefst zouden willen wonen. Eddy: “Het terugvinden van een aangeboden huis was een uitdaging. De huisnummers zijn hier niet altijd even logisch en gaan soms van huisnummer vijf naar veertien en dan staan die huizen naast elkaar!” Na een tip van dochter Vivian bezoeken ze een huis in het midden van het eiland. Dat huis is direct een schot in de roos. Ze wonen er nu al tien jaar, met veel plezier zegt Josje: “Wij wonen in een rustige buurt waar alleen bestemmingsverkeer komt en we hebben geen naaste buren. Heerlijk vrij en toch centraal ten opzichte van winkels, scholen en het strand.” Eddy en Josje zijn inmiddels beiden met pensioen. Josje heeft gewerkt als galerie-manager en verdeelt nu haar vrije tijd tussen haar hobby’s en haar twee kleinkinderen die zoals ze het zelf zegt: ‘de kers op de taart’ zijn. Eddy werkt nog parttime als buschauffeur op de International School of Aruba.

Strand binnen bereik

Het leven ziet er op Aruba heel anders uit dan in Nederland. Josje: “Op Aruba schijnt de zon bijna 365 dagen per jaar. Je hoeft ’s morgens niet uit het raam te kijken wat voor kleren je aan moet. Met een short, T-shirt en slippers ben je al klaar. We leven dus veel buiten. Op werkdagen haalt Eddy ‘s morgens de schoolkinderen op en brengt ze naar school en ‘s middags andersom. De overige tijd gaat hij op bezoek bij familie of vrienden, naar het strand of gaat hij naar een honkbalwedstrijd kijken. In het weekend golft hij vaak. En heel af en toe moet hij een boa in de tuin doden, daarvoor gebruikt hij een vlijmscherpe machete! Het strand is overal dichtbij. Het eiland is klein, dus je bent altijd binnen vijftien minuten op het mooiste strand van de Caribbean. We gaan ongeveer drie keer per week naar zee, waar Eddy een visje probeert te vangen en ik lekker van een boek geniet. Verder houd ik van wandelen en loop ik bijna dagelijks mijn ‘verplichte’ concours.”

Geduld is een schone zaak

Naast het grote verschil in temperatuur is er ook een groot verschil in organisatie en tempo. Josje legt het uit: “In Nederland is alles erg georganiseerd en dat heeft zijn voordelen. Op Aruba is dat veel minder het geval. Bijvoorbeeld ‘op tijd komen’ is een punt. Met wie je ook een afspraak maakt, een uurtje later (en soms ook eerder) is geen uitzondering. In het begin spraken we daar eens iemand over aan en die keek verbaasd en zei ‘Ik ben er toch!?’.

Wachttijden bij een dokter of tandarts lopen ook vaak uit. Dus we nemen altijd de iPhone of e-reader mee om de tijd te doden. Tegelijkertijd is er hier ook minder stress. Als we nu naar Nederland kijken komt het heel gestrest en best hard op ons over. Veel mensen hebben een burn-out of een andere stresssituatie. Nu zien we dat het ook anders kan.
Hier gaat alles veel trager en niemand maakt ergens een probleem van. Arubanen maken zich niet zo druk en zijn bijna altijd vrolijk. De doorsnee Arubaan is niet zo direct als de doorsnee Nederlander. Bijvoorbeeld als iemand zegt ‘misschien’, dan bedoelt hij waarschijnlijk ‘nee’, maar dat durft ie niet te zeggen. Limburgers en Arubanen schelen in dat opzicht weinig van elkaar.”
Eddy noemt een ander verschil: “Autorijden is ook een kunst en je moet je hier gewoon aanpassen want als je strikt de regels volgt, heb je zo een aanrijding. Veel mensen weten volgens ons niet waar hun richtingaanwijzer zit! Dus kijken wij tegenwoordig maar heel goed in welke richting de banden staan, zodat wij weten wanneer een auto van een rotonde af gaat of niet!”

Home sweet home

In de afgelopen tien jaar dat Eddy en Josje nu op Aruba wonen zijn ze één keer, in verband met familieomstandigheden, terug geweest in Nederland. “Dat was in december 2016 en toen was het zoooooooo koud in Nederland dat wij dat niet meer herhaald hebben”, lacht Josje. “Het enige dat ik mis is een lekker eind fietsen. Je kunt hier vanuit ons huis niet veilig gaan fietsen omdat je dan een heel stuk op een autoweg fietst en dat is levensgevaarlijk. Er zijn wel mooie fietspaden aangelegd, maar dan moet je er eerst heen, met de fiets achter op de auto.” En Eddy? Wat mis jij uit Nederland? “Misschien het live bijwonen van een top-honkbalwedstrijd bij WPT (red.: Word Port Tournament-honkbaltoernooi in Rotterdam) of tijdens de Haarlemse honkbalweek. Maar eigenlijk mis ik niks essentieels. Ik ben weer thuis!”