Diyou Robben-van Thuijl: ‘Voor adoptie is vooral liefde en geduld belangrijk’

Diyou van Thuijl (34) groeit op in een liefdevol gezin met vijf kinderen waarvan de jongste twee zijn geadopteerd vanuit Haïti. Vader Manfred (58), moeder Gerrie (59), Jouri (36), Noëlle (30), Guy (22) en Maniela (20).
Diyou gaat naar het Bisschoppelijk College in Weert, volgt twee jaar de opleiding verpleegkunde en via de opleiding onderwijsassistent gaat ze naar de PABO. Op vijftienjarige leeftijd leert ze Frans Robben jr. (nu 37) kennen. In 2011 trouwen ze op Curaçao. Van jongs af aan weet ze al zeker dat ze ook een groot gezin wil.
In 1999 besluiten haar ouders een kind te adopteren. Guy kwam in 2001 op 2,5-jarige leeftijd en Maniela in 2004 op 3,5-jarige leeftijd. Maniela is verstandelijk ernstig beperkt. Zoals Diyou zelf zegt ‘zij zijn een verrijking voor ons gezin, een broertje en zusje met een bijzondere achtergrond.’

 ‘Als mijn broertje vroeger wel eens verdriet had of mijn zusje voor de zoveelste keer weer eens viel omdat het lopen moeizaam ging, voelde ik hun pijn en brak mijn hart.’ In 2016 adopteren Frans en Diyou Robben zelf de twee Portugese zusjes Fabi en Rafa. Diyou wil in Weert Magazine graag haar levensverhaal vertellen en hun eigen adoptie-ervaringen delen. 

De adoptie van twee kleine kinderen uit Haïti was ongetwijfeld een ingrijpende verandering in het leven van jou, je broer, zusje en je ouders. Hoe kwam deze keuze tot stand? 

‘Van kleins af aan werd ons bijgebracht om voor je medemens te zorgen. Er werd ons al vroeg geleerd dat iedereen gelijk is ongeacht ras, geloof, arm of rijk. Van het zakgeld dat wij kregen werd de helft gespaard ‘vör de errem kindjes’, dat hoorde gewoon zo. Mijn ouders steunden al enkele Foster Parents-kinderen en op mijn tiende wilde ik zelf een Foster Parents-kindje steunen. Toen onze ouders ons vroegen hoe wij tegenover adoptie stonden was ik razend enthousiast.’

 Diyou en Frans.

Het Foster Parents Plan (nu Plan International) is een organisatie die zich bezighoudt met ontwikkelingssamenwerking onder andere door het laten sponsoren van kinderen in ontwikkelingslanden door ‘pleegouders’ in het westen.

Vanwaar die speciale band van je ouders met Haïti? 

‘Een adoptieprocedure is een lang traject met informatiebijeenkomsten, screenings en veel formaliteiten.  Zij kozen uiteindelijk voor Haïti omdat tijdens dit traject bleek dat dit een land was waar bijna nooit kinderen werden geadopteerd. Mogelijk speelde de berg aan bureaucratische regels daarbij een rol. Bij de adoptie van mijn zusje kozen mijn ouders bewust voor Special Need (kind met beperking). Juist omdat deze kinderen vaak kansloos zijn.’

Fabi en Rafa

Samen met je moeder en vriendin Kelly van der Kruijs ben je in 2014 “Project François” gestart. Wat houdt dit project in en hoe kwam het tot stand?

‘Na de aardbeving in 2010 zijn wij op zoek gegaan naar de families van Guy en Maniela. We waren erg bang dat ook de biologische families getroffen zouden zijn. Met name Guy (toen net 11 jaar) maakte zich zorgen of er nog familieleden van hem in leven zouden zijn. Wil de familie wel contact? Is er schaamte, verdriet of boosheid?

Na een intensieve zoektocht hebben we beide families ontmoet. Het was een emotionele gebeurtenis.  Met onze hulp hebben we de biologische broers en zussen van Guy en Maniela de mogelijkheid kunnen bieden om naar school te gaan en beroepsopleidingen te volgen. Vanaf dat moment hebben we veel contact en gaan we ieder jaar op familiebezoek naar Haïti. 

Samen met de familie van Guy en Maniela in Haïti in 2018

Zo maakten we ook in februari 2014 een reis naar Haïti. Tijdens een rondrit in de hoofdstad Port-au-Prince, samen met de families, zagen we een klein jongetje huilend tegen een muurtje zittend in een plas diarree. Het was hartverscheurend. De pijn in de ogen van het jongetje werd onze pijn. François 9 jaar oud, was erg ziek en had niemand die voor hem kon zorgen. Hij leefde al twee jaar op straat. We besloten hem naar een ziekenhuis te brengen en namen hem later mee naar het hotel waar wij verbleven. Hem weer terug de straat op sturen was voor ons geen optie. Gelukkig wilde onze familie in Haïti de zorg voor hem op zich nemen. We hebben François toen aangegeven bij de politie zodat zijn ouders hem konden terugvinden mochten ze hem zoeken. Met “Project François” financieren wij het nieuwe bestaan van François en zorgen we ervoor dat hij naar school kan gaan om een mooie toekomst op te bouwen.’

Stichting Naar School in Haïti

‘Maar elk kind moet net als François die kans krijgen. “Project François” is een onderdeel van de in 1998 door Marijke Zaalberg opgerichte Stichting Naar School in Haïti. Het bieden van goed onderwijs is voor elk kind belangrijk. Wij zetten ons dan ook in om geld in te zamelen voor deze kansarme kinderen. Deze stichting heeft als lijfspreuk: ‘Het volgen van onderwijs is het begin van het einde van armoede’. 
Bij interesse in ons project wil ik de lezers van Weert Magazine uitnodigen om een kijkje te nemen op onze facebookpagina “Project François” en ons promotiefilmpje op YouTube.’

Op 12 januari 2010 werd Haïti getroffen door de zwaarste aardbeving in 200 jaar. Er vielen ruim 222.000 doden en 300.000 gewonden. Door de aardbeving werden in een klap ruim 1,5 miljoen mensen dakloos. In oktober 2010 brak er cholera uit. Deze ziekte maakte veel slachtoffers in de tentenkampen. Tot op de dag van vandaag is de armoede enorm. 
Er wonen nog steeds duizenden mensen in tenten of op straat. Er is een tekort aan voedsel, medicijnen en brandstof. De corona-epidemie is daar bovenop gekomen en verergert de bestaande problemen in het land. Bovendien wordt het land regelmatig geteisterd door orkanen. Tijdens orkaan Laura op 24 augustus 2020 zijn weer veel huizen verwoest en mensen overleden.

Sinds 2014 werk je voor Project François. Heb je daarvoor je baan als leerkracht opgegeven?

‘Dat had meer te maken met mijn kinderwens en onze adoptieprocedure. In het jaar dat ik als leerkracht op basisschool Het Dal werkte, was ik al bezig met IVF-behandelingen. Dat was een heel moeilijke periode voor Frans en mij.  De combinatie met een drukke baan in het onderwijs werd me te veel. Omdat het sowieso de bedoeling was om ook ooit kinderen te gaan adopteren hebben we de IVF-behandelingen gelaten voor wat ze waren en ons volledig op adoptie gericht.’

Jij had al op jonge leeftijd besloten dat je later ook kinderen wilde adopteren. Dan heb je wel een partner nodig die er hetzelfde over denkt. Was Frans op de hoogte van jouw adoptiewens?

‘Frans kwam al vroeg in mijn leven, enkele weken voordat Guy in ons gezin kwam. Toen wij enkele jaren later met het hele gezin Maniela gingen ophalen in Curaçao (de adoptie vanuit Haïti werd toen op deze manier geregeld) ging Frans ook mee. Hij is er dus eigenlijk mee opgegroeid en stond ervoor open dat ook wij kinderen zouden gaan adopteren. Ook de ouders van Frans staan op dezelfde manier in het leven. Zijn ouders hebben zich ingezet voor de vluchtelingen in Weert. Frans heeft in zijn opvoeding dezelfde waarden en normen meegekregen. Samen hebben we ook enkele jaren tijdens onze vakantie gewerkt aan de bouw van een weeshuis in de townships van Zuid-Afrika. Daarvoor moesten we ieder vijftienhonderd euro inbrengen voor de aanschaf van bouwmaterialen. Dit is onze passie geworden, zorgen voor de minderbedeelden.

Toen we ons inschreven voor adoptie ging onze voorkeur uit naar twee kinderen uit hetzelfde gezin. We stonden open voor kinderen met Special Need; ook weer omdat een kind met een beperking niet snel geadopteerd wordt. De zorg van mijn zusje Maniela en de liefde voor haar heeft aan ons besluit bijgedragen.’

Guy, Diyou en Maniela

Jullie wilden kinderen uit Haïti en het werden twee zusjes uit Portugal. Hoe kwam dat?

‘Toen we in Nederland eindelijk door alle screeningsprocedures heen waren, bleek dat adoptie vanuit Haïti nog minstens vijf jaar zou gaan duren vanwege de chaotische bureaucratie in dat land. Ons leven stond op z’n kop.  De adoptiestichting zocht op dat moment ook ouders voor twee zusjes van vier en vijf jaar oud uit Portugal. Alsof het zo heeft moeten zijn kwamen deze twee zusjes op ons pad. Zes weken later reisden we af en ontmoetten we onze twee prachtige dochters.

We verbleven toen nog eens zes weken daar in een appartement om heel geleidelijk het contact met onze kinderen op te bouwen en alle formaliteiten te regelen.’

Rafa, Frans, Fabi en Diyou tijdens onze eerste ontmoeting in Portugal in 2016.

In het tv-programma ‘Met open armen’ volgde Natasja Froger jullie tijdens het adoptietraject. Hoe kijk je terug op die tijd?

‘We deden aan dit programma mee omdat we daarmee een blijvend document voor onze kinderen in handen kregen en we hebben daar geen seconde spijt van gehad. Natasja is een integere betrokken programmamaakster waar we nog steeds een goed contact mee hebben. Zij komt hier nog regelmatig op bezoek en heeft een oprechte belangstelling voor hoe het nu met onze kinderen gaat.’

Fabi en Rafa zijn nu tien en negen jaar oud. Hoe gaat het nu met ze?

‘Het gaat geweldig met onze kinderen. Fabi gaat vanwege haar beperking overdag naar school op Kempenhaeghe in Sterksel en Rafa zit op basisschool Het Dal (Markeent) in groep vijf. Hier zitten ze allebei op hun plek en doen het goed, ieder op hun eigen manier.

Om het hechtingsproces zo goed mogelijk te laten verlopen werd het bezoek hier in huis de eerste jaren tot een minimum beperkt om zo onze meisjes te laten wennen aan hun nieuwe plek. We hebben gemerkt dat dit voor hun erg belangrijk is geweest om zich veilig te hechten. Toen ze ruim een jaar bij ons waren is mijn oma (83), na het overlijden van mijn opa, bij ons in huis komen wonen en werd ze met veel liefde omringd. Zij leed aan Alzheimer en ik had mijn opa beloofd de zorg voor haar op me te nemen als ze niet meer voor zichzelf kon zorgen. Door er veel over te praten hebben Fabi en Rafa deze tijd samen met hun overgrootmoeder als bijzonder ervaren. Ze hielden veel van haar. Samen met mijn moeder hebben we de zorg van oma verdeeld. Zo was het voor ons als gezin te dragen. Het was niet altijd even gemakkelijk maar opgeven was geen optie. Zo zit ik niet in elkaar. Ik zal niet snel voor de gemakkelijke weg kiezen.

Diyou en Oma

Een jaar geleden is ze overleden. Een heel verdrietige tijd voor ons. Op dat moment waren wij op familiebezoek naar Haïti. Twee keer is ze met ons mee geweest omdat het een droom van haar was om de families van haar kleinkinderen te ontmoeten. Helaas was het afgelopen jaar niet mogelijk dat ze meeging. Ze ging steeds verder achteruit. We hebben de moeilijke keuze moeten maken om toch te gaan. Guy’s biologische moeder was namelijk op datzelfde moment ook ziek. Helaas is oma toen, toch nog onverwacht, overleden.’

Fabi, Rafa, Frans, Diyou, Maniela en Guy. We brengen als familie samen veel tijd met elkaar door.

Welk advies zou je willen geven aan mensen die adoptie overwegen?

‘Ga niet over een nacht ijs en bereid je heel goed voor. Besef dat je er veel tijd en energie in moet steken waarbij liefde en geduld belangrijk zijn. Kijk wat de kinderen nodig hebben en laat dat altijd op één staan! Een veilige hechting is het allerbelangrijkste. Kinderen moeten weten en voelen dat jij er voor hen bent, onvoorwaardelijk. Adoptie is een emotioneel en langdurig proces waarbij veel geduld nodig is. Mensen vragen geregeld hoe het hebben van adoptiekinderen voelt. Ik zeg dan altijd: Als ik het je kon laten voelen, liet je je morgen inschrijven!’

Of, zoals vroeger bij mijn ouders op de muur stond geschreven:

“Ik verzamel geen geld, ik verzamel mooie momenten.”
– Herman Brood-