Diny Hessels hielp ruim 200 Marokkaanse gezinnen

‘Mijn carrière heb ik aan haar te danken’

Ze was haar ruim 32 jaar uit het oog verloren, maar de ontmoeting was erg hartelijk. Malika Zaâboul (58) had direct weer een klik met de oud-maatschappelijk werkster van Philips Weert. “Zij heeft ons gezin enorm geholpen. Dankzij haar inzet kon ik gaan studeren”, vertelt Malika dankbaar. We gingen op een winterse middag op bezoek bij de dames.

Plaats van handeling is de sfeervolle woning van mevrouw Hessels (91). Ondanks haar leeftijd en broze gezondheid heeft ze een enorm goed geheugen en weet zich feilloos details en cijfers van vroegere jaren te herinneren. “Ik werd in 1929 geboren in Eindhoven. Mijn vader werkte daar bij Philips. Hij heeft mede de Philips-vestiging in Nijmegen opgezet. Ik had in mijn jeugd absoluut niet de bedoeling om bij hetzelfde bedrijf te gaan werken. Na mijn opleiding Maatschappelijk Werk was ik actief met de begeleiding van zwakbegaafden op de BLO (Buitengewoon Lager Onderwijs) in Den Bosch. Ik werkte bij de Hollandse Kunstzijde Industrie in Steenbergen en daarna als medewerker P&O in een textielfabriek in Tilburg. Uiteindelijk solliciteerde ik op mijn 33e op een vacature voor maatschappelijk werkster bij de lampenfabriek van Philips Lighting in Weert”, vertelt mevrouw Hessels alsof het allemaal gisteren was. We hebben het dan over 1962.

Buitenlandse medewerkers

De Philips-fabriek aan de Industriekade werd in 1961 in bedrijf genomen. Al vrij snel waren er 1200 medewerkers aan het werk en was de functie van een maatschappelijk werker noodzakelijk. Mevrouw Hessels: “Er werd toen gewerkt in ploegendiensten en de Weerter personeelsleden waren er niet zo happig op om deze diensten te draaien. Er dreigde een tekort aan voldoende productie- medewerkers. Zodoende zijn we ons gaan richten op Spanjaarden. Vanwege de werkeloosheid in hun land kwamen zij graag naar Nederland. Ik ben Spaans gaan leren en heb veel bezoeken aan het land gebracht. Philips wilde een goede werkgever zijn voor deze buitenlandse medewerkers. Opvangen, begeleiden, huisvesten en proberen contact te houden met de families die meekwamen.”

Toen de economie in Spanje weer aantrok, keerden de meeste Spanjaarden terug naar hun vaderland. In de lampenfabriek ontstond opnieuw een tekort aan medewerkers. In de jaren ’70 kwamen de Marokkanen naar Nederland om hier te werken. Mevrouw Hessels vertelt: “In die jaren kregen we bij Philips ruim 200 medewerkers uit Marokko die met hun gezinnen naar Weert waren gekomen. In die jaren ben ik een paar keer naar Marokko geweest om de mensen te leren begrijpen.  Philips vond dat je goed moest zijn voor je personeel. Een van mijn taken was om deze gezinnen op te vangen als ze hier aankwamen en hen te begeleiden. Ze moesten zich thuis voelen in Weert en ik fungeerde voor hen als vraagbaak en hulpverlener. Ik bezocht ze met regelmaat allemaal. Ze werden door Philips gehuisvest en samen met aannemer Meulen zijn er zelfs nog woningen gebouwd voor deze gezinnen.”

Studeren

Een van de gezinnen was de familie Zaâboul. Dochter Malika was 14 jaar toen haar vader in 1976 bij Philips in dienst trad. Malika: “Mevrouw Hessels was onze vertrouwenspersoon. Ze deed alles om het ons naar de zin te maken en ons te ondersteunen. We voelden ons ontzettend welkom. Wij waren de eerste bewoners in de nieuwe flats aan de Leenhof.” 
Mevrouw Hessels vult aan: “Philips had als filosofie: ‘als het met buitenlandse medewerker thuis goed gaat, dan gaat het op het werk ook goed’. Vanuit het bedrijf beschikte ik over een aantal fondsen waarmee ik zaken kon financieren. Hiermee kon ik bijvoorbeeld de kinderen laten studeren.”

Malika: “Mevrouw Hessels hield ons steeds voor om te gaan studeren en onze hersens goed te gebruiken. Met een studie heb je in Nederland alle kansen. Ik wilde graag in de zorg werken. Na de Arnoldusschool op Leuken (waar ik binnen drie maanden Nederlands leerde) en de huishoudschool in de Van Berlostraat, mocht ik in Eindhoven gaan studeren waar ik mijn diploma verpleegkundige heb gehaald. Het was in die tijd nogal bijzonder dat een Marokkaans meisje alleen naar Eindhoven mocht. Gelukkig was mijn vader ruimdenkend en stimuleerde ook mevrouw Hessels mijn stappen. Aan haar heb ik mijn carrière te danken. Sinds 1983 ben ik kinderverpleegkundige in het SJG. Helaas heeft mijn vader mijn benoeming niet meer meegemaakt. Hij is op 43-jarige leeftijd plotseling overleden.” 

De voormalige maatschappelijk werkster hoort het allemaal met gepaste bescheidenheid aan. Ze zegt: “Ook toen gold al, dat je met saamhorigheid, respect en verbinding de beste resultaten bereikt. Tegenwoordig worden arbeidsmigranten minder goed opgevangen en soms zelfs aan hun lot overgelaten. Ik vind dat een slechte zaak. Want vaak krijg je terug wat je iemand geeft.”

Bijzondere ontmoetingen

Malika vertelt over hun nieuwe ontmoeting: “Ik was haar sinds 1988 uit het oog verloren, vlak voor mevrouw Hessels met pensioen ging. Van gynaecoloog Waltje de Jager hier in het ziekenhuis begreep ik dat mevrouw Hessels haar buurvrouw was. En zo zijn we in het najaar weer in contact gekomen. Zij is zo’n bijzonder mens. Zonder eigenbelang heeft ze zoveel Marokkaanse gezinnen een thuisgevoel gegeven en geholpen. Puur vanuit het hart. Ik wilde graag iets terugdoen. Ik heb een Koninklijke Onderscheiding aangevraagd maar dat kon niet volgens de criteria omdat ze al te lang uit dienst was. In een van onze gesprekken vertelde ze dat ze veel respect heeft voor burgemeester Aboutaleb van Rotterdam en voor mevrouw Khadija Arib, de voorzitter van de Tweede Kamer. Beiden zijn van Marokkaanse afkomst en bekleden op dit moment een van de hoogste functies in ons land. Volgens mevrouw Hessels een goed en mooi voorbeeld voor veel buitenlandse kinderen.”

Malika schreef beide politici aan en vertelde over het mooie werk van de maatschappelijke werkster voor de Marokkaanse gezinnen en ze schreef over het respect van mevrouw Hessels voor hen. Malika: “Ik wilde haar verrassen. En dat is deels gelukt. Van Ahmed Aboutaleb kreeg ze een persoonlijke brief en tot onze grote verrassing gaf Khadija Arib aan dat ze op bezoek te wilde komen.” Mevrouw Hessels opgetogen en trots: “Op een zaterdagmorgen kwam een grote geblindeerde auto voorrijden en daar stapte mevrouw Arib uit. Wat een enorme verrassing was dat. Ze had alle tijd en toonde veel interesse in mijn werk van vroeger. We hebben ook gesproken over het belang van het goed opvangen en begeleiden van arbeidsmigranten. Mevrouw Arib is een fijne en wijze vrouw. Ik was vereerd dat ze de moeite nam om helemaal naar Weert te komen. Ik heb haar een Weerter taart meegegeven.”

Malika is trots. “Ik ben blij dat ik dit nog heb kunnen doen. Als dank namens heel veel Marokkaanse gezinnen die door mevrouw Hessels zijn geholpen in de jaren dat zij als vreemden naar Weert kwamen. Mede dankzij haar hulp en oprechte aandacht zijn zij onderdeel geworden van onze Weerter samenleving. Een mooie vorm van naastenliefde waar velen een voorbeeld aan kunnen nemen.”

In 1989 ging mevrouw Hessels op 60-jarige leeftijd met pensioen na een dienstverband van 27 jaar bij Philips. De lampenfabriek van Philips Lighting Weert werd in 2007 gesloten. Er werkten toen nog 250 mensen. In 2010 is het complex afgebroken.