Dag van de zorgvuldige Arbeid

Op 1 mei 2021 werd ik om 10.01 uur verwacht op de vaccinatielocatie Werthaboulevard 1 in Weert. Máár, vijf minuten van tevoren aanwezig zijn. Dus 9.56 uur in de gaten houden!

De vaccinatie verloopt in Nederland met militaire precisie. Of het hier het Nederlandse leger of een rebellenleger in een staatje met een niet uit te spreken naam betreft, laat ik aan u.

Een mail én een brief informeerden mij uitvoerig over Wat is corona? Eerste zin: ‘Van het coronavirus kunt u ziek worden.’ Ook werd mij duidelijk dat het RIVM, ‘als u dat goed vindt’ informatie over mijn vaccinatie 20 jaar bewaart want ‘dan weet het RIVM hoeveel mensen een vaccinatie kregen.’  Dat ging bijna goed. Alleen de cijfers van de vaccinatiegraad van kwetsbare groepen is in het honderd gelopen. Een kniesoor die daarop let. Was ook veel te complex.  

Naar de Werthaboulevard dus. Daar staat een geel hesje met de handen in de zakken te wachten op het busje. Gaat hij de chauffeur wijzen waar hij moet parkeren? Of hoe en waar de passagiers moeten uitstappen? Ik weet het niet maar de man staat er en zeker niet voor niks! Stel je voor dat de chauffeur na dertig ritjes plots wordt overvallen door het alzheimervirus van een passagier en niet meer weet waarnaartoe? Of dat enkele oudjes het bord ‘Ingang covid-vaccinatie’ over het verstrooide hoofd zien? Dan breekt er mogelijk paniek uit. 

In de hal staan twee potige kerels waarvan er een vraagt of ik kom voor de covid-vaccinatie. De ander staat er waarschijnlijk voor de gezelligheid.  Ik overweeg te antwoorden met ‘Nee, ik wil graag mijn amandelen geknipt hebben’ maar het lijken mij geen types die een grapje waarderen. Na het ontsmetten van mijn handen mag ik doorlopen en word ik vijftien meter verder opgevangen door een vriendelijk meisje dat informeert naar mijn identiteitsbewijs en gezondheidsverklaring, me begeleidt naar de zaal, en me de plek aanwijst waar ik in de rij mag aansluiten. Na enkele keren linksom, rechtsom, pijltjes volgend, mag ik van -zeker zo aardig- toegewijd meisje 2 naar loket 1 waar nauwgezet meisje 3 mijn gegevens controleert. Zonder een spoor van laatdunkendheid zegt ze dat ik de uitgeprinte afspraakbevestiging die in het rijtje ‘Dit moet u meenemen’ stond, toch niet mee had hoeven nemen. Meisje 4, oprecht bezorgd om zoveel voorbijtrekkend dementieleed, verwijst mij naar vaccinatiehokje 3 waar begripvol meisje 5 wederom wat administratieve handelingen verricht en mij vraagt te wachten tot ik van vertroetelmeisje 6 het felbegeerde Pfizer-vaccin krijg ingespoten.

Voor mij in vaccinatiehokje 3 staat een leeftijdgenoot. (Is dat echt? Ze lijken me hier allemaal véél ouder.) Hij heeft zijn jas en overhemd uitgedaan. Zijn smoezelig wit onderhemd heeft hier en daar een gaatje. Ik zie alleen zijn achterkant. Hij is druk in gesprek met het vertroetelmeisje als hij zijn overhemd (met al die knoopjes!) weer aantrekt, zijn broekriem losmaakt en zijn broek wat laat zakken om het hemd erin te kunnen proppen.  Zij hoort deze potentiële alzheimerpatiënt geduldig aan. Bij mij strijden ergernis en plaatsvervangende schaamte om het hardst als hij met een hupje zijn broek weer over zijn achterwerk trekt.

Troostmeisje 7 escorteert mij naar de wachtruimte waar ik samen met andere hulpbehoevende, verwarde, nerveuze oudjes een kwartiertje rust krijg om de ondergane traumatische exercitie in stilte te verwerken.Ach je kunt er van alles van vinden. Het is de tragisch-humoristische kant van deze ervaring die mij op deze Dag van de zorgvuldige Arbeid blijmoedig maakt.            

Ton Adriaens