Anja Rutten: ‘Relaxed in het leven staan, daar gaat het om!’

Als ik binnenstap in haar bedrijfspand aan de Gouverneurlaan is zij nog even iets aan het schoonmaken in de tent. ‘In de tent?’ vraag ik. Het blijkt de Recharge Pyramid te zijn. Ze ziet de scepsis op mijn gezicht. Ik heb jarenlang yoga beoefend, dat doe je namelijk in principe zelf, maar ben allergische voor praatsessies met energetische healingtherapeuten die in contact staan met krachten uit de kosmos en bokkenpootjes-bezweringstechnieken toepassen.  Zo’n piramidevormige tent, ik weet het niet.

Met haar aanstekelijk enthousiasme weet ze me toch te overtuigen plaats te nemen in de relaxstoel midden in deze Recharge Pyramid. En het werkt! Via een koptelefoon word ik begeleid in een twaalf minuten durende ontspanningsoefening die ik herken vanuit de yoga. Licht-, muziek- en geureffecten versterken de positieve uitwerking van dit rustmoment. Vergelijk het met een ‘powernap’, een weldadig hazenslaapje.

Tijdens het interview blijkt haar energieke gedrevenheid, de positieve levensinstelling in haar streven naar stressvermindering bij haar klanten. Heel opmerkelijk voor een vrouw die op haar vijfde haar vader verloor, na een echtscheiding een nieuw leven moest opbouwen, twee keer slachtoffer werd van een ernstig seksueel misdrijf, een nieuwe liefde vond die na vijfeneenhalf jaar aan kanker overleed en jarenlang geconfronteerd werd met een lastig opvoedbare dochter.

Anja Rutten (58) blijkt een open boek. Toch is het begrijpelijk dat ze niet alle details over de dieptepunten in haar leven breed uitgemeten in Weert Magazine kwijt wil. Ze wil het belang van een positieve levenshouding, van veerkracht en zelfontwikkeling benadrukken.

Welk levenspad heeft het kind, de tiener, de jonge vrouw Anja Rutten gevolgd om te komen tot waar ze nu is?
‘Mijn opa was de legendarische Bèr Rutten, eigenaar van friture “De Rut” aan de Parallelweg tegenover het station in Weert. Mijn vader werkte ook in die friture en was voorbestemd de zaak over te nemen. Wij woonden destijds in Budel. Op weg van Weert naar Budel maakte een noodlottig ongeval een einde aan zijn leven. Mijn moeder bleef achter met vijf kinderen. Toen de oudste naar de middelbare school moest, besloot ze terug te keren naar Weert. Ik ging naar de J.F. Kennedyschool in de wijk Groenewoud en van daaruit, net als mijn vier broers, naar Het College.

Sporten deed ik vanaf de mini’s tot in dames 1 bij de Hockey Vereniging Weert. Na de middelbare school ging ik voor mijn studie fysiotherapie op kamers in Heerlen waardoor de hockeytraining er een beetje bij inschoot. En, niet onbelangrijk, in de weekenden lonkte het uitgaansleven in Weert. Het was via dat uitgaansleven en een stapavond in Hasselt dat ik voor een Amerikaanse militair viel en vertrok uit Weert om er pas weer in 1994 terug te keren.’

Aan een nieuwe toekomst bouwen

‘Na de fietslessen aan buitenlandse vrouwen vertaalde ik bij Spereco de montagehandleidingen van de speeltoestellen die zij plaatsten vanuit het Duits naar Nederlands en andersom. Bij fysio Gruijthuijsen verzorgde ik de medische fitness, in Antwerpen was ik parttime personal trainer bij Forum, een van de chicste en meest toonaangevende fitnessclubs van Europa, bij sportcentrum Impuls hier in Weert was ik jarenlang fitnessmanager en ik heb een aantal jaren parttime gewerkt bij Life Style Health and Prevention en Huib Janssen Fysiotherapie. 

Met al mijn ervaring en kennis besloot ik in 2010 voor mezelf te beginnen, hier op deze locatie in een van de kleinere zalen. 

Toen ik terugkwam in Weert vond ik het belangrijk dat mijn dochters gingen sporten en zo kwam ik weer bij de hockeyclub terecht. Ik trainde en coachte het team van mijn jongste dochter en werd voorzitter van de jeugdcommissie. Na enkele jaren klikte het zo goed tussen mij en een ander bestuurslid, Marc Stroucken, dat er een liefdesrelatie uit ontstond. Het was ook Marc die mij later stimuleerde om voor mezelf te beginnen. Hij was toen al ernstig ziek en wilde dat ik na zijn overlijden op eigen benen zou staan. Via zijn bemiddeling kon ik een deel van dit pand huren. Hij zorgde ervoor dat mijn broer ingewerkt raakte in het administratieve systeem dat hij voor mij had opgezet. De opening van Mobique begin september 2010 heeft Marc nog meegemaakt, enkele weken later is hij overleden.’

Mobique

De naam van jouw zaak is Mobique, een samenvoeging van mobiel en unique. Wat maakt jouw aanpak uniek? 
‘Mijn oorsprong ligt bij de fysiotherapie en bewegingswetenschappen. Daarin wordt nogal sterk vanuit protocollen gewerkt. Mijn aanpak is individueler van aard. Op basis van een persoonlijke intake en de stappen die gemaakt worden wordt een behandel- en begeleidingsplan voortdurend aangepast aan de situatie van dat moment. Welke oefening wel? Welke niet? Op welke manier voor een optimaal effect? In welke combinatie met andere therapieën? Bij mij kan daardoor iedereen op zijn eigen niveau ook aan een groepsles deelnemen.’

Welke opleidingen en specialistische cursussen heb jij gevolgd?
‘Dat is een hele rij. Ik heb de opleiding tot fysiotherapeut hier in Nederland niet afgemaakt. De liefde voor een Amerikaanse militair, gelegerd in Kleine Brögel België bracht me nog tijdens die opleiding naar het buitenland. 

Gestationeerd in Spanje mocht ik niet werken. Ik was een zogenaamde ‘Third Country National’. Voordeel: voor partners van Amerikaanse militairen waren er op buitenlandse legerbases ruime studiemogelijkheden. Via de overkoepelende University of Maryland kon je bij allerlei organisaties studies volgen. Examens werden via Maryland afgenomen. Voor mij werd dit fysiotherapie en bewegingswetenschappen.

Na vier jaar Spanje, waar Saskia is geboren, woonden we ook nog vier jaar in Duitsland. Hier is Kiki geboren. Zowel op de Air Force Basis in Spanje als die in Duitsland gaf ik als vrijwilliger lessen aan militairen met overgewicht, het zogenaamde Fat boy Program. Maar ook zwemlessen, reanimatiecursussen en specifieke militaire drillprogramma’s.

In Duitsland liep mijn huwelijk op de klippen en in 1994 keerde ik met twee kinderen terug naar Weert. Mijn buitenlandse registratie geldt echter niet in Nederland waardoor ik hier niet BIG-geregistreerd ben. Ik moest weer bij nul beginnen. Mijn eerste baantje hier was fietsles geven aan buitenlandse vrouwen.’ 

Corona

Corona maakt veel slachtoffers. Jij biedt hersteltherapie en -training na covid19 aan. Wat valt jou het meeste op in de begeleiding van revaliderende coronapatiënten?
‘Ik heb tot nu toe negen ex-coronapatiënten mogen begeleiden. Kenmerkend is de vermoeidheid en de beperkte longcapaciteit. Het gebrek aan geur en smaak vinden de meesten minder erg dan de slepende vermoeidheid. In de behandeling richt ik mij vooral op de ademhaling. Daarbij combineer ik meerdere technieken en ontspanningsoefeningen.’

Welke karaktereigenschappen zou je jezelf toedichten?
‘Mijn moeder is een krachtige vrouw, daar heb ik wel het een en ander van meegekregen. Zij was al jong weduwe maar een vechter die niet bij de pakken ging neerzitten. Op bepaalde gebieden ben ik heel perfectionistisch, misschien een licht autistische tic, ik wil orde en overzicht. Bij problemen wil ik in oplossingen denken. Op basis van mijn kennis en ervaring ben ik overtuigd van de juistheid van mijn aanpak, iets wat bij anderen soms als eigenwijs overkomt. Verder is bij mij het glas altijd half vol.’ 

Carnaval

In 1983, je was toen 19 jaar, werd je boerenbruid bij VV De Rogstaekers. Waarom kwamen ze bij jou uit?
‘Dat was nog in de tijd dat de boerenbruiloft door de hockeyclub werd georganiseerd en bruid en bruidegom altijd uit de vereniging kwamen. Jan Coenen, toen vorst van de Rogstaekers was een fervent hockeyer en nauw betrokken bij het ‘boorebâl’. 

Tijdens bardiensten maar ook als er nog wat extra handjes nodig waren, was ik te vinden achter de bar in de kantine van de hockeyclub. Ik stond mijn mannetje wel en had altijd wel een antwoord klaar.’

Carnaval kan dit jaar niet doorgaan. Is dit een bijzonder gemis voor jou?
‘Ik ging toen al graag met carnaval op stap en die boerenbruiloft was natuurlijk fantastisch. Ook nu nog laten we normaal gesproken carnaval niet ongemerkt voorbijgaan. Jammer dat het dit jaar niet kan doorgaan maar het is niet anders. Er zijn belangrijkere zaken in het leven.’

Even terug, je bent jong gescheiden en stond alleen voor de opvoeding van Saskia en Kiki, geen gemakkelijke taak?
‘Wat kan ik hierop zeggen. Ik ging al snel meer dan fulltime werken in de fitnesswereld, regelde het zo dat ik begon als Saskia en Kiki naar school gingen, overbleven op school en ik was er weer om ze op te halen als de school uit was. Vaak spraken ze af en nam ik iedereen mee naar huis of we gingen lekker met de hond voor een paar uurtjes het bos in. Ik heb wel altijd geluk gehad dat mijn familie klaar stond om ze op te vangen als ik ’s avonds weer moest werken of bij ziekte. Volgens Saskia en Kiki was ik een echte workaholic, altijd druk, altijd bezig. Daardoor kon ik wel een eigen huis kopen en verhuizen, weg uit het kleine flatje. Rondom de puberteit veranderde er wel iets aan het onbevangen gezinsleven. Saskia kreeg diabetes type 1 en moest haar leven daarop aanpassen. Ik maakte me regelmatig bezorgd en gaf haar misschien wel meer aandacht dan Kiki. Of dit de oorzaak was voor Kiki’s foute keuzes in vrienden en gedrag, geen idee. Ik ging er vol tegenin en probeerde haar telkens te dwingen om te doen wat ik wilde. Dat werkt niet bij zeer opstandige pubers. Ik kreeg op een gegeven moment wat handvatten aangereikt die ik voor de rest van mijn leven heb meegenomen. De belangrijkste was wel dat ik de tip kreeg altijd twee mogelijkheden voor te leggen. Niet meer: Je kunt dít doen of dát doen, linksom of rechtsom, het is jouw keuze. Die aanpak ben ik in de jaren daarna richting mijn dochter blijven toepassen. Het werden een aantal moeilijke jaren, zeker omdat dit samenviel met het ziek worden van Marc. 

Nu terugkijkend, zie ik twee dochters die ieder op hun eigen manier hun leven invulling geven. Saskia heeft orthopedagogiek gestudeerd en woont en werkt sinds vier jaar in Japan. Ze heeft Engelse les gegeven aan Japanse leerlingen van de bovenbouw van een high school in Echizen en is vorig jaar naar haar droomstad Kyoto verhuisd. Kiki heeft haar leven alweer heel wat jaren op de rit. Ze werkt en studeert, heeft als doel af te studeren als accountant of fiscalist.  Kortom, ik ben trots op allebei!’

Hoe ziet jouw leven er nu uit?
‘Ik woon alweer ruim acht jaar samen met Peet Mertens. Hij heeft zijn werk en ik het mijne. Wij ervaren weinig stress en door Peet ben ik nog rustiger, nog relaxter geworden. 

Ook de kinderen onderling gaat hartstikke goed. We kwamen geregeld met zijn allen bij elkaar voor een gezinsbrunch. Na corona pakken we dat weer op, elke eerste zaterdag van de maand. Saskia is er dan meestal bij via facetime en kan zo toch even gezellig meepraten.’

Wat is je belangrijkste voornemen voor 2021? 
‘Mijn voornemen is om nog meer mensen te enthousiasmeren om relaxed in het leven te staan en ze er bewust van te maken dat ze dat zelf in de hand hebben.

En hoe ziet jouw leven er over 10 jaar uit?
‘Denk dat we dan allebei gestopt zijn met werken en waarschijnlijk al een aantal keren opa en oma zijn. Hoe ik de dagen in ga vullen laat ik nog open. Gewoon lekker genieten en wellicht wat langere reizen maken.’