All lives matters

Ruim anderhalf jaar schreef Jos Heijmans een
column in ons magazine, onderstaand zijn laatste.

Sinds de Tweede Wereldoorlog komt van alles richting Europa, en vooral naar Nederland, vanuit de USA. Soms zijn het leuke dingen, soms ook minder leuke zaken. De gewelddadige dood van George Floyd en het geweld tegen gekleurde mensen, bracht een storm van protest teweeg die overging in een protest tegen discriminatie in het heden en het verleden. Ook in Nederland is dit een issue. We denken en zeggen wel vaak dat wij zo’n beschaafd en tolerant land zijn maar schijn bedriegt. Het verleden hebben we natuurlijk sowieso tegen met onze ‘VOC-mentaliteit’. Overal in de wereld bracht onze nationale driekleur schrik teweeg en werd de vlag meer en meer rood! Maar ook op de dag van vandaag weet ik, uit ervaring, dat gekleurde medemensen minder kansen hebben om bijvoorbeeld een baan, een woning of stageplaats te krijgen. En het maakt niet uit of ze wel of niet in Nederland zijn geboren!

Het gaat niet alleen over mensen met een kleurtje, maar ook over mensen die anders zijn dan ‘normaal’. Het gaat er eigenlijk om hoe je in het leven staat. Ben je bereid om te delen met anderen of wil je alles voor jezelf houden? Ben je bereid om op te komen voor de mensen die het wat zwaarder hebben dan jezelf? Wil je accepteren dat we allemaal uniek zijn en anders, van geloof, kleur, seksuele geaardheid en mogelijkheden? Als je een positie hebt in het leven waarin je iets kunt betekenen voor een ander doe je dat dan ook? Heb je voldoende empathie om vanuit die positie jezelf soms weg te cijferen ten gunste van een ander? Denk je soms aan een ander en ben je bereid om een beetje buiten de lijntjes te kleuren of ben je alleen maar bezig met de weg naar boven en naar meer?

De discussie over Johan Derksen en zijn nar René van der Gijp geven eigenlijk precies aan wat ik bedoel. Derksen en van der Gijp zijn met hun programma in de positie om voor mensen die het minder hebben het verschil te maken. Maar wat doen ze? In plaats van ze te helpen, trappen ze homo’s, Marokkanen en vrouwen, noem ze allemaal maar op, met hun zogenaamde grapjes verder de grond in en zijn dan ook nog verongelijkt als de pleuris uitbreekt. Vervolgens ontbreekt het vooral aan enige zelfreflectie en wordt er vooral naar een ander gewezen.

In Nederland, en dus ook in Weert, kunnen we best wat meer empathie en respect gebruiken. Ik ben de afgelopen negen jaar ook in zo’n positie geweest, waarbij ik veel mensen heb kunnen helpen. Ontegenzeggelijk heb ik de afgelopen jaren ook fouten gemaakt, maar ik heb keihard gewerkt en voor veel mensen het verschil kunnen maken!

Jos Heijmans