Adoptieouders

Het valt niet mee om adoptieouders te worden maar het is ons gelukt. Sinds enkele weken zijn M. en ik adoptieouders van Freek. Daar ging een grondig onderzoek naar onze geschiktheid aan vooraf. We moesten foto’s insturen en in een uitgebreide mailwisseling werden wij streng ondervraagd:
‘U heeft een vijver in uw tuin. Kan hij daar uitklimmen mocht hij erin vallen?’
‘Hoe groot is uw tuin en is het een open of een gesloten tuin?’
‘Ik zie dat u netten in uw moestuin heeft, daar kan een egel in verstrikt raken.’

Had ik al gezegd dat het de adoptie van een egel betreft?
Na de ballotage goed doorlopen te hebben mochten we persoonlijk kennis komen maken. Tientallen egeltjes zaten in kooitjes hunkerend te wachten op adoptieouders. Toch mochten we er geen meenemen. Ze waren nog onvoldoende aangesterkt of nog niet parasieten-vrij. Tot onze opluchting kwamen we op de ‘tuinenlijst’; een wachtlijst van adoptieouders. Eindelijk kwam het verlossende telefoontje: We mochten er een komen ophalen!
‘Freek is wel een vreetzak. Hij verorbert hier iedere dag een bakje kattenbrokjes.’
En dat bracht een pijnlijk probleempje met zich mee. Met veel moeite had ik volgens bouwtekening een egelhuisje in elkaar getimmerd. Zoals u weet ben ik niet de handigste. Het gangetje naar het slaapvertrek moest 13 bij 13 cm zijn. Mijn plankjes waren echter 12 bij 12. ‘Moet ook kunnen’ schatte ik in. Maar nadat ik ze in elkaar had geschroefd bleek de doorgang nog maar 10 cm? Dikke Freek kon er onmogelijk doorheen!
In de reismand van de kat wachtte Freek geduldig tot ik met bloed zweet en tranen een ruimer huisje in elkaar had geflanst. De dag nadat ik hem erin zette verklaarde Freek zijn onderkomen onbewoonbaar. Hij heeft er in ieder geval nooit meer gebruik van gemaakt. 

Wat ons verraste was de voorliefde van Freek om niet in onze tuin maar op ons betegeld terras te poepen. Maar ook toen hij met beduidend meer urine dan de katten uit onze buurt dit terras als behorend tot zijn territorium markeerde, viel dat ons als adoptieouders behoorlijk tegen!

Afgelopen week kreeg ik tijdens een vergadering een telefoontje. Ik weet niet hoe het u vergaat in zo’n situatie maar mij levert het lichte spanning op. In de veronderstelling dat ik naar boven swipend de oproep had afgebroken stopte ik mijn mobiel weer in mijn jaszak. Andere deelnemers aan het overleg maakten mij erop attent dat iemand mij toch nog toesprak. Mijn nervositeit nam toe, dus toch maar opgenomen: De egelopvang wilde informeren hoe het met Freek ging. 
‘Sorry maar ik zit in een vergadering, bel u morgen wel terug.’
‘Oké, ja ik hoorde al zoiets maar ik zat in uw broekzak’. 
Zonder nog een woord uit te brengen heb ik op alle knopjes drukkend een einde aan het gesprek gemaakt. Wat er de volgende tien minuten op de vergadering besproken werd? Geen idee.
‘Je moet ook omlaag swipen’ voegde M. mij later die avond smalend toe.

Ton

Reacties? Mail de redacteur, Ton Adriaens, mensendingenweert@gmail.com